Metylonaltrekson, Methylnaltrexonum - Zastosowanie, działanie, opis

Metylonaltrekson wskazany jest w leczeniu zaparć  w trakcie stosowania opioidów jako środek przeczyszczający gdy inne leki nie dają wystarczających efektów. Wskazany jest u pacjentów powyżej 18 roku życia.

Dawkowanie uzależnione jest od wskazań, stanu pacjenta, masy ciała, odpowiedzi na leczenie i jest ustalane indywidualnie przez doświadczonych lekarzy.

Dawka zwykle stosowana to 8 - 12 mg raz na dobę zwykle co drugi dzień, nie częściej niż 7 razy w tygodniu. Lek podaje się we wstrzyknięciu podskórnym (górna część uda, brzuch, górna część ramienia).

Metylonaltrekson przeciwwskazany jest w przypadku nadwrażliwości na tę  substancję czynną.

Przeciwwskazany jest również gdy podejrzewa się lub jest stwierdzona niedrożność w przewodzie pokarmowym, gdy jest zwiększone ryzyko  nawracającej niedrożności lub u pacjentów wymagających interwencji chirurgicznej przy objawach ostrego brzucha.

Nie wdraża się metylonaltrksonu u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby oraz krańcową niewydolnością nerek wymagającą dializy.

Metylonaltrekson może być stosowany gdy zaparcie spowodowane jest jako efekt uboczny przy przyjmowaniu opioidów. Leczenie może trwać do 4 miesięcy (nie ma badań klinicznych na temat dłuższego leczenia).

Wypróżnienie może nastąpić od 30 minut do godziny od wstrzyknięcia.

Należy powiadomić lekarza jeżeli w trakcie leczenia wystąpią takie objawy jak ciężka lub utrzymująca się biegunka, silne bóle brzucha, nudności i wymioty. Może być konieczne przerwanie leczenia.

Należy wziąć stosunek korzyści do ryzyka oraz uważnie obserwować pacjenta jeżeli ma choroby przewodu pokarmowego: choroba Crohna lub wrzody żołądka i dwunastnicy, choroba uchyłkowa, naciekowe nowotwory przewodu pokarmowego lub przerzuty do otrzewnej.

Metylonaltrekson może powodować zawroty głowy i przez to utrudniać prowadzenie pojazdów i obsługę urządzeń mechanicznych.

Brak jest badań określających bezpieczeństwo stosowania metylonaltreksonu w czasie ciąży. W badaniach na szczurach wykazano działanie teratogenne po podaniu dużych dawek leku. Nie można stosować metylonaltreksonu w czasie ciąży.

Nie ma informacji na temat przenikania metylonaltreksonu do mleka kobiecego, dlatego nie należy karmić piersią podczas przyjmowania tego leku. W badaniach wykazano, że metylonaltrekson przenika do mleka zwierząt.

Dawki 18-krotnie wyższe niż te stosowane u ludzi wpływały na zmniejszenie płodności u szczurów. Dawki u szczurów w przeliczeniu na dawki u ludzi nie wywierały wpływu na płodność zwierząt.

Po podaniu podskórnym obserwowano nudności, bóle brzucha, biegunkę, wzdęcia, zawroty głowy, objawy podobne do objawów po postawieniu opioidów (dreszcze, drżenia, wyciek z nosa, gęsia skórka, wypieki, kołatanie serca, nadmierna potliwość, wymioty, ból brzucha). Często zgłaszane były reakcje w miejscu podania w postaci zaczerwienienia, obrzęku i bolesności.

Po przyjęciu dawki 0,64 mg/kg masy ciała przy bolusie dożylnym może wystąpić hipotonia ortostatyczna.

Metylonaltrekson jest inhibitorem opioidowego receptora mi (w mniejszym stopniu kappa i delta). Działa na receptory znajdujące się w przewodzie pokarmowym. Nie przenika przez barierę krew-mózg i dlatego nie wpływa na działanie przeciwbólowe leków opioidowych na ośrodkowy układ nerwowy.

Metylonaltrekson jest bardzo szybko wchłaniany po podaniu podskórnym. Stężenie maksymalne osiąga pół godziny po wstrzyknięciu.

Metylonaltrekson w niedużym stopniu wiaze sie z białkami osocza (11-15%), z tkankami wiąże się w sposób umiarkowany.

Głównymi drogami metabolizmu metylonaltreksonu są: konwersja do izomerów metylo-6-naltreksonu (5% podanej dawki) i siarczanu metylonaltreksonu (3% podanej dawki). Dodatkowym nieistotnym procesem jest N-demetylacja metylonaltreksonu do naltreksonu (0,06% podanej dawki).

Większość podanego leku usuwana jest  z organizmu w postaci niezmienionej. Ponad połowa z moczem i druga część z kałem.