Węglan magnezu, Magnesium carbonatum - Zastosowanie, działanie, opis

Stosowanie węglanu magnezu jest zalecane podczas odczuwania długotrwałego stresu, bezsenności i przewlekłego bólu mięśniowego.

Węglan magnezu należy stosować profilaktycznie w przypadku schorzeń i sytuacji zwiększających ryzyko pojawienia się istotnych niedoborów tego pierwiastka. Prawdopodobieństwo niedoboru magnezu wzrasta w przypadku:

• niewłaściwej diety;
• przemęczenia fizycznego lub psychicznego;
• współistniejących zespołów złego wchłaniania;
• palenia tytoniu lub częstego spożywania alkoholu;
• długotrwałej terapii środkami przeczyszczającymi.  

Węglan magnezu jest wykorzystywany w terapii objawów nadkwaśności występującej bez czynnych schorzeń przewodu pokarmowego. Lek jest również skuteczny w ograniczaniu objawów nadkwaśności występującej w wyniku chorób przewodu pokarmowego, do których zaliczamy:

• stan zapalny błony śluzowej żołądka;
• przepuklinę;
• chorobę refluksową;
• wrzody żołądka lub jelit. 

Schemat dawkowania substancji czynnej jest zależny od stopnia niedoboru magnezu, wieku pacjenta a także występujących schorzeń współistniejących.

Zalecana dawka dobowa węglanu magnezu podczas uzupełniania niedoborów jonów magnezu wynosi od 32 mg do 192 mg. Lek należy przyjmować po spożytym posiłku. 

Węglan magnezu został również zarejestrowany w postaci tabletek do ssania. W przypadku preparatu do ssania, substancja czynna występuje w postaci połączonej z wodorotlenkiem glinu. 
Podczas stosowania węglanu magnezu w terapii niestrawności lub zgagi zalecane jest stosowanie od 450 mg do 900 mg żelu składającego się z węglanu magnezu oraz wodorotlenku glinu.
Leczenie wrzodów dwunastnicy lub żołądka, choroby refluksowej, stanów zapalnych błony śluzowej żołądka i przepukliny przełyku wymaga stosowania od 450 mg do 3600 mg żelu.

Dawkowanie powinno zostać dostosowane w przypadku dzieci oraz występujących schorzeń współistniejących.

Stosowanie substancji czynnej jest przeciwwskazane w przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości podczas terapii.

Innymi ograniczeniami w wykorzystaniu węglanu magnezu w terapii niedoboru jonów magnezu są:

• schorzenia nerek z upośledzoną filtracją;
• spadki ciśnienia tętniczego;
• miastenia;
• anuria;
• występujące bloki przedsionkowo–komorowe;
• rozwijające się nowotwory złośliwe.

Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności w przypadku pacjentów cierpiących na umiarkowaną postać niewydolności nerek ze względu na ryzyko wystąpienia hipermagnezemii. 

Przyjmowanie leku na czczo może spowodować pojawienie się biegunki.

Zaleca się zachowanie ostrożności podczas jednoczesnego przyjmowania antybiotyków z grupy tetracyklin. W przypadku jednoczesnej terapii może być konieczne zastosowanie kilku godzinnego odstępu pomiędzy lekami.

Częste spożywanie alkoholu może zwiększać utratę jonów magnezu z moczem. 

Węglan magnezu nie wywiera wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.

Fosforany, znacząco ograniczają proces wchłaniania substancji czynnej w jelicie. 

Wysokie stężenie glukozy we krwi może zwiększać utratę jonów magnezu z moczem. 

Nie potwierdzono bezpieczeństwa terapii węglanem magnezu podczas ciąży.

Lek można przyjmować jedynie w przypadkach wyraźnej konieczności, po wcześniejszej konsultacji lekarskiej.

Przyjmowanie węglanu magnezu podczas karmienia piersią jest dopuszczalne. Ze względu na niewielką biodostępność substancji czynnej po podaniu doustnym zmiana zawartości jonów magnezu w pokarmie matki karmiącej nie jest znacząca. 
Zapotrzebowanie kobiety karmiącej na jony magnezu mieści się w zakresie od 310 mg do 360 mg. W przypadku niedoboru magnezu w diecie, brakującą ilość jonów magnezu można dostarczyć do organizmu w ramach suplementacji.

W przypadku przyjęcia zbyt dużej dawki substancji czynnej istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzeń ze strony układu pokarmowego (biegunka, zaparcia, luźne stolce). U niektórych pacjentów odnotowano również pojawienie senności lub objawów zespołu mleczno–alkalicznego.

Magnez jest jednym z najważniejszych makroelementów występujących wewnątrz organizmu. Substancja czynna warunkuje przebieg niektórych reakcji enzymatycznych, bierze udział w procesie skurczu mięśni (w tym mięśnia sercowego). Magnez zmniejsza przekaźnictwo nerwowo–mięśniowe ograniczając pobudliwość neuronów. Jony magnezu razem z jonami wapniowymi wchodzą w skład kości. 

Jony magnezu są również niezbędne do:

• prawidłowej kontroli stężenia glukozy w osoczu;
• utrzymania stabilnej gospodarki hormonalnej;
• podtrzymania właściwego ciśnienia tętniczego;
• produkcji białek.

Węglan magnezu stosunkowo słabo wchłania się z przewodu pokarmowego (na poziomie około  od 40% do 60%). Proces absorpcji jonów magnezu przebiega w dalszej części jelita cienkiego. 

Wchłanianie magnezu z przewodu pokarmowego może zostać przyspieszone przez obecność pirydoksyny, witaminy D, kwaśnego odczynu posiłku. Absorpcja zostaje spowolniona w zasadowym środowisku, w obecności fitynianów, błonnika, tłuszczów i fosforanów. 

Od 20% do 30% zastosowanej dawki magnezu występuje w osoczu w postaci sprzężonej z białkami. 

Obecność jonów magnezu potwierdzono w tkance kostnej, w przestrzeni pozakomórkowej oraz we wnętrzu większości komórek organizmu

Większa część przyjętej dawki węglanu magnezu jest wydalana z moczem. Około 97% wydalonego magnezu ulega procesowi resorpcji zwrotnej. Jedynie niewielka część dawki ulega wydaleniu z kałem lub potem.