Finasteryd, Finasteridum - Zastosowanie, działanie, opis

Finasteryd stosuje się u mężczyzn w leczeniu przerostu gruczołu krokowego (prostaty):

• leczenie objawowe - łagodzenie objawów oraz kontrola łagodnego przerostu prostaty;
• w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia ostrego zatrzymania moczu;
• w celu zmniejszenia ryzyka konieczności przeprowadzenia leczenia operacyjnego m.in. przezcewkowej resekcji gruczołu krokowego (TURP) i prostatektomii.

Finasteryd zmniejsza rozrost prostaty i związane z nim objawy, polepsza odpływ moczu.

Finasteryd znajduje również zastosowanie w leczeniu łysienia androgenowego (typu męskiego) u mężczyzn, a także innych typów łysienia jak łysienie dziedziczne lub zwykłe łysienie, jak również w celu zwiększenia wzrostu włosów i zapobieganiu ich dalszej utraty.

Finasteryd stosuje się doustnie.

Dawka, schemat dawkowania są zależne od jednostki chorobowej (np. zaawansowania rozrostu prostaty, stopnia łysienia).

Okres stosowania zależny jest od schorzenia - może sięgać przedziału 3 miesiące (leczenie łysienia). Odstawienie tej substancji wiąże się z zanikiem wyników leczenia łysienia w przeciągu 9-12 miesięcy.

Osoby z grupy ryzyka (z niewydolnością nerek) przyjmują zwykle stosowane dawki finasterydu, nie ma konieczności zmiany dawkowania.

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: od 1 do 5 mg.

Substancji nie powinno się stosować w przypadku występowania nadwrażliwości na nią, a także u kobiet i dzieci, w okresie ciąży, w okresie rozrodczym.

Stosowanie finasterydu w leczeniu przerostu gruczołu krokowego powinno być poprzedzone badaniem prostaty per rectum oraz innymi badaniami wykluczającymi raka prostaty, w tym pomiar PSA w osoczu.

Poziom PSA jest zależny od kilku czynników jak wiek pacjenta, wielkość gruczołu krokowego. Wartości PSA podczas leczenia finasterydem zwykle zmniejszają się.

Stosowanie finasterydu może wiązać się z wystąpieniem raka sutka u mężczyzn, stąd ważna jest obserwacja tkanki wokół gruczołów sutkowych i poinformowanie lekarza o takich zmianach jak guzki, bolesność, powiększenie gruczołów sutkowych.

Stosowanie finasterydu może wiązać się ze zmianami nastroju takimi jak depresja, nastroje depresyjne.

Nie zaleca się łączenia dwóch przedstawicieli tej samej grupy, nawet jeśli finasteryd jest stosowany w mniejszej dawce (1 mg w leczeniu łysienia androgenowego) np. z dutasterydem - inny przedstawiciel inhibitorów 5-alfa-reduktazy.

Pokarm nie wpływa na dostępność biologiczną finasterydu.

Ciąża i okres rozrodczy u kobiet stanowi przeciwwskazanie do stosowania finasterydu.

Stosowanie finasterydu u kobiet ciężarnych może wiązać się z zaburzonym rozwojem narządów płciowych u płodu męskiego. Przyczyną tego jest działanie finasterydu, który jest odpowiedzialny za hamowanie przemiany testosteronu do dihydrotestosteronu.

Ze względu na ograniczone informacji na temat przenikania finasterydu do mleka matki nie zaleca się jego stosowania w okresie laktacji.

Finasteryd jest inhibitorem enzymu 5-alfa-reduktazu testosteronu typu II. Enzym ten odpowiedzialny jest za przemianę testosteronu do silniej działającego androgenu – dihydrotestosteronu. Blokowanie tego enzymu powoduje zahamowanie tej reakcji. Blokowanie enzymu polega na tworzeniu stabilnego kompleksu finasteryd-enzym, odwracalność tego kompleksu jest powolne – okres półtrwania wynosi ok. 30 dni.

Dostępność biologiczna po podaniu doustnym jest na poziomie 80% w porównaniu do aplikacji dożylnej. Maksymalne stężenie jest osiągane po dwóch godzinach, koniec wchłaniania następuje po 6-8 godzinach.

Finasteryd wiąże się z białkami na poziomie ok. 93%.

Przenika przez barierę krew mózg, Niewielkie ilości stwierdzono w ejakulacie leczonych pacjentów.

Dwa metabolity finasterydu wykazują niewielkie działania hamujące enzym w porównaniu do finasterydu.

39% dawki jest wydalana z moczem w postaci metabolitów, brak postaci niezmienionej. 57% podanej dawki jest wydalana z kałem.

Należy wziąć pod uwagę, że u osób w podeszłym wieku faza eliminacji jest wydłużona, nie ma to jednak znaczenia klinicznego i nie wymaga modyfikacji dawki zależnej od wieku. Podobnie w przypadku pacjentów niedializowanych.