Aminofluorek, Aminofluoridum - Zastosowanie, działanie, opis

Aminofluorek stosowany jest w obrębie jamy ustnej w celu profilaktyki próchnicy, przy niedorozwoju tkanek twardych zębów, w odwapnieniu szkliwa, przy nadwrażliwości szyjek zębowych oraz po korekcie zgryzu urazowego.  Aminofluorek stosuje się również na wrażliwe powierzchnie zębów powstałe po noszeniu protez częściowych, aparatów ortodontycznych, klamrach oraz szynach. 

Aminofluorek stosuje się zewnętrznie na powierzchnię zębów w jamie ustnej. 

Żel z aminofluorkiem należy wcierać przez 3 do 5 minut. Po aplikacji nie należy pić oraz jeść przez 30 minut, a w przypadku dzieci poniżej 9 roku życia zalecane jest przepłukanie jamy ustnej wodą.

Dawka zwykle stosowana zależna jest od wieku, wskazań lekarza, jednostki chorobowej, kondycji jamy ustnej itp. 

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych i dzieci: 1 cm żelu (około 0,5 g) na powierzchnię zębów.

Przeciwwskazaniem do stosowania jest nadwrażliwość na aminofluorek, zawartość fluoru w wodzie pitnej przekraczająca 0,7 mg/l, przyjmowanie preparatów o wysokim stężeniu fluoru. Aminofluorku nie należy stosować u dzieci poniżej 5 roku życia, u pacjentów z niekontrolowanym odruchem połykania, w przypadku patologicznych zmian złuszczających błony śluzowej w jamie ustnej oraz nie częściej niż co dwa tygodnie 10 razy w roku. 

Należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania aminofluorku u dzieci poniżej 9 roku życia.

Substancji nie należy połykać. Spożywanie nawet niewielkiej ilości aminofluorku może prowadzić do ostrego zatrucia. 

Po aplikacji aminofluorku należy przerwać dodatkowe przyjmowanie fluoru na kilka dni. 

Aminofluorku nie należy stosować jednocześnie z substancjami o wysokiej zawartości fluoru. 

Bezpośrednie spożycie mleka (zawierającego wapń oraz magnez) po zastosowaniu aminofluorku może zmniejszyć skuteczność działania substancji.

Aminofluorek nie wpływa negatywnie na zdolność prowadzenia pojazdów oraz obsługę maszyn. 

Brak wystarczających badań klinicznych dotyczących bezpiecznego stosowania aminofluorku w czasie ciąży. Substancji nie należy stosować u kobiet w ciąży. 

Brak wystarczających badań klinicznych dotyczących bezpiecznego stosowania aminofluorku w trakcie laktacji, dlatego nie należy stosować substancji u kobiet karmiących piersią. 

Podanie zewnętrzne: nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunka, ślinotok, łzawienie, osłabienie, sinica, duszności, bóle głowy, tężyczka, hipokalcemia, skurcze mięśni, arytmia, obniżone ciśnienie, fluoroza zębów.

Po połknięciu znacznej dawki aminofluorku (przekraczającej 4 mg) możliwe jest ostre zatrucie, którego nasilenie zależne jest od spożytej ilości, stopnia wchłaniania substancji, pH treści żołądkowej, wieku pacjenta. Do objawów przedawkowania należą: nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunka, ślinotok, łzawienie, osłabienie, sinica, duszności, bóle głowy, tężyczka, hipokalcemia, skurcze mięśni, arytmia, obniżone ciśnienie, fluoroza zębów, kwasica oddechowa i metaboliczna, upośledzenie oddychania, zatrzymanie akcji serca.

Aminofluorek stosowany jest w profilaktyce próchnicy dzięki zdolności do obniżenia adhezji i kolonizacji bakterii do tkanki zębowej. Substancja blokuje kanaliki zębinowe ziarnistościami fluorku wapnia zmniejszając nadwrażliwość zębów. Fluor zawarty w aminofluorku łączy się z hydroksyapatytem tworząc fluoroapatyt chroniący szkliwo oraz zębinę.