Efanesoctocog alfa, Efanesoctocogum alfa - Zastosowanie, działanie, opis

Efanezoktokog alfa znalazł zastosowanie w zapobieganiu krwotokom u pacjentów cierpiących na hemofilię typu A. Lek można stosować w każdej grupie wiekowej. 

Substancja czynna powinna być stosowana pod nadzorem lekarza specjalisty posiadającego doświadczenie w leczeniu hemofilii. 

Dawkowanie efanezoktokogu jest zależne od stopnia nasilenia oraz lokalizacji krwawień, stopnia niedoboru czynnika VIII oraz stanu pacjenta. 

Dawka leku jest wyrażana w jednostkach międzynarodowych, gdzie 1 j.m. odpowiada ilości czynnika VIII, który znajduje się w jednym mililitrze osocza. Zalecana dawka efanezoktokogu wynosi 50 j.m. na kg masy ciała pacjenta w przypadku jednorazowego podania podczas leczenia okołooperacyjnego oraz w przypadku profilaktyki krwawień u dorosłych i dzieci. 

Reakcja organizmu na czynnik VIII może być różna u poszczególnych pacjentów – dotyczy to zarówno długości działania leku, jak i poziomu jego skuteczności. Dawki ustalane na podstawie masy ciała mogą wymagać zmiany u osób z niedowagą lub nadwagą.
Podczas rutynowej profilaktyki zazwyczaj nie trzeba regularnie mierzyć aktywności czynnika VIII. Jednak w przypadku poważnych operacji lub ciężkich krwawień konieczne jest monitorowanie jego poziomu, aby odpowiednio dobrać dawkę i częstotliwość podawania.
Na wyniki testów laboratoryjnych oznaczających aktywność czynnika VIII może wpływać rodzaj użytego testu i odczynnika. Wyniki jednostopniowego testu krzepnięcia (APTT) mogą różnić się od wyników testu chromogennego, dlatego ważne jest, aby laboratorium używało zatwierdzonych metod.

Jeśli występuje konieczność zastosowania ponownej profilaktyki po zakończeniu stosowania leku podczas leczenia okołooperacyjnego należy zachować 72 godziny odstępu pomiędzy dawkami. 

Lek powinien być podawany w iniekcji dożylnej, a czas podania preparatu powinien wynosić od 60 sekund do nawet 10 minut – zależnie od reakcji pacjenta. 

Przeciwwskazaniem do stosowania efanezoktokogu alfa jest występowanie nadwrażliwości na tę substancję czynną. 

Wytwarzanie przeciwciał neutralizujących (inhibitorów) przeciwko czynnikowi VIII jest znanym powikłaniem leczenia hemofilii A. Przeciwciała te blokują działanie czynnika VIII, a ich ilość mierzy się w jednostkach Bethesda (BU) na mililitr osocza. Ryzyko powstania inhibitorów zależy od ciężkości choroby i długości okresu, w którym pacjent był leczony czynnikiem VIII – największe jest w pierwszych 50 dniach terapii, choć może wystąpić także później.
Znaczenie kliniczne zależy od stężenia przeciwciał: niskie miano zazwyczaj nie powoduje dużych problemów, natomiast wysokie może prowadzić do słabej skuteczności leczenia. Wszyscy pacjenci leczeni czynnikiem VIII powinni być regularnie monitorowani pod kątem rozwoju inhibitorów – zarówno na podstawie objawów, jak i badań laboratoryjnych. Jeśli mimo odpowiedniej dawki nie udaje się uzyskać oczekiwanych efektów lub zatrzymać krwawienia, należy wykonać badanie w kierunku obecności inhibitorów.
U pacjentów z wysokim mianem inhibitorów leczenie czynnikiem VIII może być nieskuteczne, dlatego należy rozważyć inne metody terapii.

Podczas terapii wykorzystującej efanezoktokog alfa istnieje ryzyko pojawienia się objawów nadwrażliwości, w tym wstrząsu anafilaktycznego, który stanowi zagrożenie życia. Pacjentów stosujących lek należy poinformować o możliwości pojawienia się uogólnionych objawów alergii, w tym pokrzywki, duszności oraz ucisku w klatce piersiowej. 

W trakcie leczenia pacjentów cierpiących na zaburzenia ze strony układu sercowo-naczyniowego istnieje większe ryzyko pojawienia się zdarzeń sercowo-naczyniowych. 

U niektórych pacjentów może wystąpić konieczność założenia centralnego dostępu żylnego, w związku z czym istnieje ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych z obecnością portu.

Substancja czynna nie wywiera wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługi maszyn. 

Brak informacji dotyczących bezpieczeństwa substancji czynnej podczas ciąży. Efanezoktokog należy stosować u kobiet ciężarnych jedynie w przypadku wystąpienia wyraźnej konieczności. 

Brak informacji dotyczących stosowania efanezoktokogu u pacjentek karmiących piersią. Stosowanie substancji czynnej w okresie laktacji jest możliwe w przypadku wystąpienia wyraźnych wskazań. 

Brak informacji dotyczących wpływu substancji czynnej na płodność u ludzi. 

Podczas terapii efanezoktokogiem alfa istnieje ryzyko wystąpienia zaburzeń o różnej częstotliwości występowania. Do pojawiających się działań niepożądanych zaliczamy:

• bardzo często: ból głowy, ból stawów;
• często: wymioty, wypryski, wysypki, pokrzywkę, ból pleców, ból kończyn, gorączkę;
• niezbyt często: reakcje w miejscu podania. 

Brak informacji dotyczących objawów związanych z przedawkowaniem substancji czynnej. 

Hemofilia A to dziedziczne zaburzenie krzepnięcia krwi sprzężone z chromosomem X, wynikające ze zmniejszonego poziomu aktywnego czynnika VIII. Skutkiem tego są skłonności do krwawień występujących samoistnie lub wywołanych urazem, zabiegiem chirurgicznym. Pacjenci cierpiący na to schorzenie krwawią najczęściej do stawów, mięśni lub narządów wewnętrznych. 
Efanezoktokog alfa jest preparatem stosowanym w leczeniu substytucyjnym, uzupełniającym niedobór czynnika VIII. Aktywowany czynnik VIII pełni rolę kofaktora dla aktywowanego czynnika IX, przyspieszając przemianę czynnika X w jego aktywną postać. Z kolei aktywowany czynnik X katalizuje przekształcenie protrombiny w trombinę, a trombina zamienia fibrynogen w fibrynę, prowadząc do powstania skrzepu krwi i zapobiegając krwawieniom. 

Efanezoktokog alfa to zmodyfikowane białko czynnika VIII, zaprojektowane tak, aby działało dłużej w organizmie. Nie łączy się z naturalnym czynnikiem von Willebranda, dzięki czemu jego rozkład jest wolniejszy. Domena D’D3 i fragment Fc pomagają chronić białko przed rozpadem, a receptor FcRn dodatkowo wydłuża jego obecność we krwi. Dwa fragmenty XTEN poprawiają stabilność i czas działania leku.

Lek jest podawany dożylnie. 

Maksymalne stężenie leku występowało 15 minut po podaniu dawki. 

Ze względu na białkową strukturę substancji czynnej, jest ona rozkładana przez enzymy trawiące białka.