Durwalumab, Durvalumabum - Zastosowanie, działanie, opis

Durwalumab jest wskazany do stosowania u pacjentów dorosłych cierpiących na zaawansowaną postać nieoperacyjnego drobnokomórkowego nowotworu płuc. Pacjenci rozpoczynający leczenie durwalumabem powinni wykazywać ekspresję liganda receptora programowanej śmierci komórki na więcej niż 1% komórek nowotworowych. Ponadto, u tych pacjentów nie powinno dojść do progresji choroby po zastosowaniu pochodnych platyny. 

Leczenie wykorzystujące durwalumab powinno być prowadzone przez lekarza posiadającego doświadczenie w terapii przeciwnowotworowej. 

Rozpoczęcie leczenia u pacjenta powinno być poprzedzone wykonaniem oznaczenia poziomu ekspresji liganda receptora programowanej śmierci komórki na powierzchni komórek nowotworowych. 

Dawka dobowa substancji czynnej wynosi 60 mg/kg masy ciała pacjenta. Lek jest podawany w postaci trwającej godzinę infuzji. Podanie leku powinno być powtarzane co czternaście dni. Lek należy stosować do momentu wystąpienia toksycznych objawów niepożądanych lub progresji samej choroby. 

Podczas terapii istnieje ryzyko wystąpienia zaburzeń o charakterze immunologicznym, które mogą stanowić podstawę do przerwania lub wstrzymania leczenia durwalumabem. Zaliczamy do nich:

• infekcje;
• reakcje związane z infuzją;
• cukrzycę typu 1;
• śródmiąższową chorobę płuc; 
• stan zapalny płuc;
• zapalenie jelita grubego;
• zapalenie mięśnia sercowego; 
• zapalenie wielomięśniowe;
• stan zapalny nerek;
• wysypka lub stan zapalny skóry;
• niedoczynność lub nadczynność tarczycy;
• zapalenie wątroby; 
• niewydolność kory nadnerczy. 

W przypadku wystąpienia powyższych objawów konieczne może być zwiększenie dawki kortykosteroidów, zastosowanie leczenia immunosupresyjnego lub w ostateczności przerwanie terapii. 

Durwalumabu nie należy stosować w przypadku wystąpienia nadwrażliwości na tę substancję czynną. 

Niektórzy pacjenci przyjmujący durwalumab cierpieli na niewydolność kory nadnerczy o podłożu immunologicznym. W przypadku wystąpienia objawów niewydolności należy rozpocząć leczenie zgodne z przewidzianymi procedurami.

U pewnego odsetka pacjentów przyjmujących lek zgłaszano występowanie niedoczynności przysadki. W przypadku wystąpienia objawów niedoczynności konieczne jest rozpoczęcie sterydoterapii. 

Część pacjentów leczonych durwalumabem po przyjęciu kilku cyklów chemioterapii zapadało na śródmiąższową chorobę płuc lub zapalenie płuc. Przed rozpoczęciem sterydoterapii należy wykluczyć inne przyczyny wymienionych schorzeń. W razie pogorszenia przebiegu choroby płuc zalecane jest przeprowadzenie oceny radiologicznej. 

Pacjenci przyjmujący inhibitory PD-1 zgłaszali przypadki występowania wysypki oraz stanów zapalnych skóry, w tym ciężkiego w przebiegu zespołu Stevensa-Johnsona oraz zespołu toksycznej nekrolizy naskórka. W przypadku pojawienia się objawów na skórze konieczne jest monitorowanie pacjentów oraz zastosowanie odpowiedniego leczenia wspomagającego w razie potrzeby. 

W trakcie wlewu istnieje ryzyko pojawienia się objawów związanych z infuzją. W niektórych przypadkach konieczne może być zmniejszenie szybkości wlewu, zupełne przerwanie infuzji lub podanie środków wspomagających. 

Podczas leczenia durwalumabem istnieje ryzyko pojawienia się zaburzeń ze strony nerek. W przypadku potwierdzenia stanu zapalnego nerek należy zastosować odpowiednie leczenie dobraną do pacjenta dawką sterydu. Podczas samej terapii zalecane jest rutynowe monitorowanie czynności nerek. 

Podczas terapii durwalumabem zgłaszano przypadki pojawienia się objawów charakterystycznych dla cukrzycy typu 1. W przypadku potwierdzenia cukrzycy zalecane jest podanie insuliny. 

U niektórych pacjentów przyjmujących durwalumab odnotowano występowanie biegunek, które są jednym z objawów stanu zapalnego jelita grubego o podłożu immunologicznym. W przypadku rozpoznania zapalenia jelita grubego zalecane jest podanie kortykosteroidów o działaniu ogólnym i monitorowanie pacjenta. 

Pacjentów przyjmujących durwalumab powinno się monitorować pod kątem czynności wątroby. Badanie aktywności enzymów wątrobowych powinno poprzedzać podanie leku, a podczas samej terapii zalecane jest wykonywanie rutynowych kontroli czynności wątroby. W przypadku wystąpienia stanu zapalnego wątroby konieczne jest rozpoczęcie terapii sterydowej. 

Do innych badań, które należy wykonywać podczas terapii durwalumabem jest oznaczanie stężenia hormonów tarczycy w osoczu. Durwalumab może być odpowiedzialny za występowanie zarówno nadczynności i niedoczynności tarczycy. W przypadku pojawienia się objawów sugerujących wymienione zaburzenia konieczne jest wdrożenie odpowiedniej terapii. 

Podczas przyjmowania durwalumabu istnieje ryzyko pojawienia się rzadziej występujących schorzeń o podłożu immunologicznym, do których zaliczamy: 

• zapalenie wielomięśniowe;
• zapalenie mięśnia sercowego;
• zapalenia mięśni.

Wymienione jednostki chorobowe należy leczyć zgodnie z przewidzianymi procedurami. 

Substancja czynna nie wywiera wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługi maszyn. 

Durwalumab może przenikać przez łożysko i wpływać na rozwijający się płód. Nie zaleca się przyjmowania durwalumabu przez kobiety w wieku rozrodczym niestosujących skutecznych metod antykoncepcyjnych. Ze względu na mechanizm działania inhibitorów PD-1 istnieje ryzyko wpływu substancji czynnej na zdolność utrzymania ciąży. Badania na zwierzętach wykazały zwiększoną częstość poronień u badanych osobników. Nie zaleca się stosowania durwalumabu w okresie ciąży. 

Brak danych dotyczących przenikania substancji czynnej do pokarmu kobiety karmiącej. W przypadku badań na zwierzętach potwierdzono obecność durwalumabu w mleku badanych osobników. Nie można całkowicie wykluczyć przenikania substancji czynnej do mleka kobiety karmiącej i wywierania wpływu przez durwalumab na rozwijające się dziecko. W przypadku konieczności przyjmowania durwalumabu podczas laktacji należy rozważyć stosunek korzyści odniesionych z leczenia przez matkę do ryzyka wystąpienia działań niepożądanych u karmionego dziecka i podjąć decyzję o zaprzestaniu lub kontynuacji laktacji. 

Brak informacji dotyczących potencjalnego wpływu substancji czynnej na płodność u człowieka. 

Po infuzji durwalumabu istnieje ryzyko pojawienia się działań niepożądanych o różnej częstotliwości występowania. W trakcie terapii zgłaszano występowanie:

• bardzo często: zapalenia płuc, zakażeń górnych dróg oddechowych, niedoczynności tarczycy, kaszlu, biegunki, bólu brzucha. wysypki, świądu, gorączki;
• często: grypy. kandydozy jamy ustnej, zakażenia pochodzenia zębowego i zakażenia tkanki miękkiej w jamie ustnej, nadczynności tarczycy, dysfonii, zapalenia jelita grubego, zwiększenia aktywności aminotransferazy asparaginowej oraz aminotransferazy alaninowej, nocnych potów, zapalenia skóry, bólu mięśni, wzrostu stężenia kreatyniny w osoczu, dyzurii, obrzęku tkanek obwodowych, reakcji w miejscu infuzji ;
• niezbyt często: niedoczynności kory nadnerczy, cukrzycy typu 1, śródmiąższowej choroby płuc, zapalenia wątroby, zapalenia mięśni, zapalenia nerek. 
• rzadko: stanu zapalnego przysadki, niedoczynności przysadki, zapalenia mięśnia sercowego, moczówki prostej, zapalenia wielomięśniowego, 

W przypadku przyjęcia zbyt dużej dawki substancji czynnej konieczne może być wdrożenie leczenia objawowego i staranne monitorowanie pacjentów. 

Durwalumab to lek należący do grupy immunoglobulin G1 stosowany w leczeniu niektórych rodzajów nowotworów. Działa poprzez blokowanie działania białka PD-L1 (ligand receptora programowanej śmierci-1), który jest obecny na powierzchni komórek nowotworowych oraz komórek odpornościowych w środowisku guza. Zwiększenie ekspresji PD-L1 na powierzchni komórek nowotworowych, jest metodą uniknięcia regulacyjnej funkcji układu odpornościowego przez komórki nowotworowe. Mechanizm działania durwalumabu polega na hamowaniu interakcji między PD-L1 obecnymi na powierzchni komórek nowotworowych a PD-1/CD-80 na powierzchni limfocytów T. Substancja lecznicza łączy się z receptorem i zapobiega interakcjom z PD-L1, umożliwiając tym samym niezakłóconą immunologiczną odpowiedź przeciwnowotworową i zwiększony nadzór nad komórkami nowotworu. 

Podczas regularnego podania substancji czynnej stan stacjonarny występował po około 16 tygodniach od podania. 

Metabolizm durwalumabu zachodzi głównie poprzez rozkład białek w układzie siateczkowo-śródbłonkowym. 

Lek, ze względu na przynależność do grupy immunoglobulin, ulega rozpadowi na mniejsze peptydy i aminokwasy.