Remimazolam, Remimazolamum - Zastosowanie, działanie, opis

Remimazolam znalazł zastosowanie u dorosłych pacjentów podczas procedur wymagających sedacji.

Remimazolam powinien być podawany wyłącznie przez wykwalifikowany personel medyczny posiadający doświadczenie w stosowaniu u pacjentów leków uspokajających. Pomieszczenie, w którym podawany jest lek powinno być wyposażone w sprzęt niezbędny do resuscytacji oraz leków odwracających działanie benzodiazepin. Ponadto, podczas zabiegu, konieczne jest wyznaczenie dodatkowej osoby, której zadaniem będzie monitorowanie funkcji życiowych pacjenta i bezpośrednie reagowanie na zagrożenia związane z podanie remimazolamu.

Remimazolam jest podawany dożylnie w postaci iniekcji. Dawka preparatu jest ustalana indywidualnie na podstawie wagi, wieku oraz innych preparatów przyjmowanych przez pacjenta. Zakres dawek, stosowanych podczas badań klinicznych mieścił się w przedziale od 1.25 mg do 33 mg substancji czynnej. W razie potrzeby można podać dodatkowe dawki, aby osiągnąć lub utrzymać odpowiedni poziom sedacji. Przed podaniem kolejnej dawki należy odczekać co najmniej 2-3 minuty, aby odpowiednio ocenić efekt sedacji.

Przeciwwskazaniem do stosowania remimazolamu jest występowanie u pacjenta nieustabilizowanej miastenii oraz pojawienie się nadwrażliwości po podaniu leku.

Zalecane jest zachowanie szczególnej ostrożności podczas podawania remimazolamu u pacjentów cierpiących na miastenię.

Należy unikać jednoczesnego stosowania remimazolamu z alkoholem, opioidami lub innymi środkami tłumiącymi układ nerwowy, ponieważ może to prowadzić do nasilonej sedacji, depresji oddechowej, śpiączki, a nawet zgonu. Alkohol powinien być wykluczony na 24 godziny przed podaniem leku. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów długotrwale stosujących opioidy, gdyż ryzyko poważnych skutków ubocznych, w tym ciężkiej depresji oddechowej i śpiączki nie ulega zmniejszeniu podczas jednoczesnego podania. 

Substancja czynna należy do grupy leków nazywanych benzodiazepinami. Leki te wykazują potencjał uzależniający co może skutkować ich nadużywaniem. Podczas przepisywania remimazolamu należy wziąć pod uwagę ryzyko uzależnienia pacjenta.

Podczas stosowania remimazolamu zgłaszano niepożądane reakcje związane z układem krążeniowo-oddechowym, takie jak depresja oddechowa, bradykardia i niedociśnienie. Lek może wywołać tymczasowy wzrost częstości akcji serca, który ustępuje po około 30 minutach od wykonanej iniekcji. Wzrost tętna może towarzyszyć spadkowi ciśnienia tętniczego, co może wpływać na korekcję odstępu QT względem rytmu serca, prowadząc do niewielkiego wydłużenia odstępu QT. W trakcie podania zalecane jest zachowanie szczególnej ostrożności w przypadku pacjentów w podeszłym wieku oraz osoby cierpiące na zaburzenia rytmu serca.

Pacjenci cierpiący na ciężkie zaburzenia czynności wątroby mogą wykazywać mniejszą tolerancję na działanie remimazolamu i reagować silniej po jego podaniu, w związku z upośledzeniem procesu biotransformacji substancji czynnej do nieaktywnych farmakologicznie metabolitów.

W przypadku pacjentów stosujących inne substancje należące do grupy benzodiazepin może dojść do wystąpienia efektu tolerancji oraz osłabienia sedacyjnego efektu remimazolamu. W razie konieczności lekarz przeprowadzający procedurę podania może być zmuszony do zastosowania większej dawki leku.

Po podaniu leku można zaobserwować wystąpienie u pacjentów niepamięci następczej, co może odpowiadać za problemy związane z powrotem do pełnej sprawności po zakończeniu zabiegu.

Remimazolam powinien być podawany wyłącznie przez doświadczony personel medyczny, w pełni przygotowany do monitorowania i wspierania funkcji oddechowych oraz krążeniowych. Osoby te muszą być przeszkolone w rozpoznawaniu i leczeniu działań niepożądanych, w tym w resuscytacji. Pacjentów należy uważnie obserwować podczas i po zabiegu pod kątem depresji oddechowej i sedacji. Lekarz powinien uwzględnić czas potrzebny na ustąpienie działania remimazolamu i opioidów, który może różnić się między pacjentami. Monitorowanie powinno trwać, aż pacjent odzyska pełną sprawność.

Remimazolam i alkohol nie powinny być stosowane razem, ponieważ mogą wywołać poważne problemy zdrowotne. Alkohol działa depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy, co może nasilać sedacyjne efekty remimazolamu, prowadząc do nadmiernej senności, a także zwiększać ryzyko depresji oddechowej i trudności w oddychaniu. Połączenie tych dwóch substancji może również obniżyć ciśnienie krwi, co może powodować zawroty głowy, osłabienie i omdlenia. W celu zminimalizowania ryzyka niebezpiecznych interakcji zalecane jest, aby przed podaniem remimazolamu unikać alkoholu przez co najmniej 24 godziny.

Remimazolam wpływa negatywnie na zdolność prowadzenia pojazdów. Lek może odpowiadać za wystąpienie senności oraz spadku szybkości reakcji co jest kluczowe podczas prowadzenia auta. Podjęcie czynności wymagających skupienia oraz koordynacji wzrokowej jest możliwe dopiero po ustąpieniu działania farmakologicznego leku, co powinien potwierdzić lekarz.

Ze względu na brak badań potwierdzających bezpieczeństwo remimazolamu podanego w okresie ciąży nie zaleca się jego stosowania u kobiet spodziewających się dziecka.

Podczas stosowania remimazolamu zalecane jest przerwanie karmienia piersią na okres 24 godzin po podaniu leku. Nie można wykluczyć procesu przenikania leku do pokarmu kobiety karmiącej a tym samym pojawienia się działań niepożądanych u karmionego dziecka. Badania na zwierzętach potwierdzają obecność remimazolamu oraz jego metabolitów w pokarmie zwierząt po jego podaniu.

Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu remimazolamu na płodność u badanych osobników.

Po infuzji remimazolamu istnieje ryzyko pojawienia się działań niepożądanych o różnej częstotliwości występowania. W trakcie terapii zgłaszano występowanie:

• bardzo często: depresji oddechowej, niedociśnienia tętniczego;
• często: zawrotów głowy, bólu głowy, spowolnienia pracy serca, nudności, wymiotów;
• niezbyt często: czkawki, senności; dreszczy, uczucia zimna;
• zdarzeń o nieznanej częstotliwości występowania, takich jak reakcja anafilaktyczna. 

Objawy przedawkowania remimazolamu zazwyczaj wynikają z nasilenia jego działania i mogą obejmować działania niepożądane ze strony układu nerwowego, takie jak: zawroty głowy, splątanie, senność, zaburzenia widzenia lub oczopląs, pobudzenie, osłabienie. W skrajnych przypadkach zgłaszano niedociśnienie, bradykardię, depresję oddechową oraz śpiączkę

Mechanizm działania remimazolamu jest ściśle powiązany z wpływem GABA  (kwas gamma-aminomasłowy). Remimazolam łączy się z charakterystycznym miejscem wiązania w kompleksie receptora GABA.  W wyniku tego dochodzi do nasilenia depresyjnego wpływu GABA na ośrodkowy układ nerwowy. Zwiększona aktywność kwasu gamma–aminomasłowego, powoduje otwarcie kanałów jonowych i napływ jonów chlorkowych do wnętrza neuronu. Dzięki hiperpolaryzacji komórki nerwowej, zmniejsza się jej pobudliwość, co prowadzi do sedacji – wymaganej do przeprowadzenia niektórych zabiegów operacyjnych.

Lek jest podawany dożylnie.

Remimazolam oraz jego metabolit w 90% występują w postaci połączonej z albuminą osocza.

Remimazolam jest przekształcany w wątrobie do nieaktywnego farmakologicznie metabolitu opisanego jako CNS7054, który następnie ulega biotransformacji na drodze glukuronizacji oraz karboksylacji. 

Lek jest wydalany z moczem w postaci CNS7054 - nieaktywnego farmakologicznie metabolitu. Jedyne niewielka ilość dawki jest wydalana w postaci niezmienionej.