Trimetazydyna, Trimetazidinum - Zastosowanie, działanie, opis

Trimetazydyna (pochodna piperazyny) jest wskazana w leczeniu pacjentów ze stabilną dławicą piersiową. Jest stosowana w terapii skojarzonej, kiedy leki pierwszego rzutu nie dają pożądanych efektów terapeutycznych, bądź są źle tolerowane.

Lek ten działa korzystnie w terapii PNS (przewlekłej niewydolności serca). Zwrócono uwagę również na poprawę funkcji skurczowej lewej komory, wydolności fizycznej, a przede wszystkim na zmniejszenie ilości hospitalizacji z powodu zaostrzeń i spadku śmiertelności sercowo-naczyniowej w czasie przyjmowania trimetazydyny.

Trimetazydyna podawana jest doustnie w dawce dobowej 70 mg, najlepiej w czasie posiłku. Udowodniono w badaniach na pacjentach z PNS,że dawki 35 mg trimetazydyny przyjmowane dwa razy dziennie podczas posiłków spowodowały istotną poprawę parametrów w teście wysiłkowym i zmniejszenie nasilenia objawów niewydolności mięśnia sercowego.

Dawkowanie może się zmieniać w zależności od jednostki chorobowej i stąd u pacjentów obarczonych niewydolnością nerek oraz w podeszłym wieku  zwykle ogranicza się dawkę dobową trimetazydyny do 35 mg.

Leku nie należy stosować jeśli występuje nadwrażliwość na trimetazydynę. 

Stosowanie substancji jest również przeciwwskazane w przypadku choroba Parkinsona i występowania objawów ściśle z nią związanymi (obniżona sprawność fizyczna, spowolnienie ruchów, zaburzenia równowagi, niewyraźna mowa, zaburzenia połykania, drżenia).

Niewskazane jest stosowanie trimetazydyny także u osób z niewydolnością nerek kiedy to klirens kreatyniny wynosi poniżej 30 ml/min.

Trimetazydynę należy szczególnie ostrożnie stosować w przypadku pacjentów z niewydolnością nerek (zmniejszając dawkę dobową) oraz u osób w podeszłym wieku (powyżej 75 lat). Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z objawami Choroby Parkinsona, zaburzeniami ruchowymi i drżeniem mięśniowym, gdyż trimetazydyna może nasilać objawy choroby. 

Substancja nie powinna być stosowana do leczenia początkowego stadium niestabilnej dławicy piersiowej. napadów dławicy piersiowej czy zawału mięśnia sercowego. 

Trimetazydyna może nasilić lub wywołać objawy parkinsonizmu. Jakiekolwiek wystąpienie lub nasilenie objawów  związanyach z zaburzeniami ruchowymi (np. drżenie, bezruch, hipertonia) powinno zwrócić uwagę – szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. W takich przypadkach należy doprowadzić do definitywnego odstawienia trimetazydyny. Przypadki takie mają jednak miejsce niezwykle rzadko. Niekorzystne objawy mijają u większość pacjentów w ciągu 4 miesięcy od odstawienia trimetazydyny. Jeśli objawy parkinsonizmu utrzymują się dłużej niż przez 4 miesiące po odstawieniu leku, potrzebna jest konsultacja neurologiczna. Zdarzają się także incydentalne upadki pacjentów (zachwiania równowagi) oraz objawy niedociśnienia u przyjmujących leki przeciwnadciśnieniowe.

Podczas badań klinicznych trimetazydyny często obserwowano przypadki zawrotów głowy i senności co może mieć wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Jak dotąd nie ma danych odnośnie wpływu stosowania trimetazydyny u kobiet w ciąży. W badaniach doświadczalnych na zwierzętach (myszy, szczury, króliki) nie wykazano toksycznego działania na rozród. Brak embriotoksyczności (działanie toksyczne substancji na zarodek lub płód) ani teratogenności (działanie wywołujące anatomiczne wady rozwojowe). Badania przeprowadzone na psach i szczurach (dawki podawane doustnie) wykazały dobry profil bezpieczeństwa stosowania.

W celu zachowania najwyższej ostrożności nie należy jednak stosować trimetazydyny u kobiet w ciąży.

Brak jest odpowiednich badań na temat przenikania trimetazydyny lub jej metabolitów do mleka kobiecego. Ze względu na brak danych nie można wykluczyć ryzyka dla noworodków lub niemowląt. Produkty lecznicze zawierające trimetazydynę nie powinnny być stosowane podczas karmienia piersią.

W badaniach na szczurach nie wykazano szkodliwego wpływu substancji na płodność. 

Trimetazydyna jest anty-niedokrwiennym (przeciwdławicowym) środkiem metabolicznym. Substancja poprawia utylizację glukozy w mięśniu sercowym poprzez hamowanie aktywności długołańcuchowej 3-ketoacylo-CoA tiolazy. Prowadzi to do zmniejszenia utlenianie kwasów tłuszczowych i ukierunkowuje do utleniania glukozy. Zbyt szybkie utlenianie  kwasów jest wysoce niepożądane podczas niedokrwienia, ponieważ prowadzi do zahamowania utleniania glukozy. Konsekwencją tego procesu jest zwiększenie ryzyka uszkodzenia niedokrwiennego i zmniejszenia wydolności serca. W badaniach udowodniono, że trimetazydyna ma korzystny wpływ na kardiomiocyty (komórki mięśnia sercowego) poprzez stabilizację poziomu fosfokreatyny i ATP oraz zmniejszanie kwasicy komórkowej. Zapewnia dzięki tym mechanizmom ochronę przed uszkodzeniami w niedokrwionym mięśniu sercowym.

Trimetazydyna podana doustnie wchłania się szybko z przewodu pokarmowego. Najwyższe stężenie w osoczu występuje po około pięciu godzinach od zażycia leku. Stan stacjonarny osiągany jest po około 60 godzinach. Nie stwierdzono wpływu pokarmu na wchłanianie trimetazydyny z przewodu pokarmowego.

Trimetazydyna wiąże się z białkami osocza w około 16%. Objętość dystrybucji wynosi 4,8 l/kg, co oznacza dobrą penetrację leku do tkanek.

Substancja nie jest metabolizowane w organizmie. 

Trimetazydyna jest wydalana głównie z moczem, w formie niezmienionej. Średni okres półtrwania wynosi 7 godzin, u pacjentów powyżej 65 lat ulega wydłużeniu do 12 godzin.