Parnaparyna, Parnaparin - Zastosowanie, działanie, opis

Parnaparyna jest stosowana w profilaktyce i leczeniu żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (zakrzepica żył głębokich i zatorowość płucna) oraz w leczeniu zawału mięśnia sercowego.

Dawka i czas terapii są uzależnione od wskazań. Dawki zwykle stosowane mieszczą się w zakresie 3200-6400 j.m. aXa.
Lek należy wstrzykiwać w tkankę podskórną górnych zewnętrznych kwadrantów pośladków, na zmianę prawego i lewego lub przednio-bocznej bądź tylno-bocznej powierzchni brzucha.

Parnaparyna jest przeciwwskazana w przypadku nadwrażliwości. Ponadto epizod trombocytopenii, który nastąpił po podaniu leku w przeszłości. Dodatkowo: tendencja do krwawień, spowodowana zaburzoną homeostazą, uszkodzenie narządowe z krwawieniami. Ostre bakteryjne zapalenie wsierdzia, ostre naczyniowe incydenty mózgowe, ostre choroby nerek i trzustki, ciężkie nadciśnienie tętnicze, ciężkie urazy czaszkowo-mózgowe, okres pooperacyjny. Leczenie antagonistami witaminy K.

Nie zaleca się stosowania leku w ciąży i okresie karmienia piersią.

Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku osób w podeszłym wieku, ponadto przy zaburzeniach czynności nerek lub wątroby, przy skrajnych masach ciała, nadciśnieniu lub w przypadku pacjentów ze zwiększonym ryzykiem krwawienia. Ponadto w okresie pooperacyjnym po operacji mózgu lub rdzenia kręgowego; znieczulenia podpajęczynówkowego lub analgezji. Szczególną ostrożność należy zachować w okresie ciąży i laktacji. Generalnie nie zaleca się stosowania u pacjentów z protezami zastawek serca, ponieważ mogą one nie zapewniać odpowiedniej profilaktyki przeciwzakrzepowo-zatorowej nawet przy dużych dawkach. Podczas długotrwałego leczenia należy monitorować liczbę płytek krwi. Ostrożność należy zachować przy owrzodzeniach żołądka i jelit w wywiadzie, a także innych zmianach organicznych ze zwiększonym ryzykiem krwawienia oraz w przypadku chorób naczyń: siatkówki i naczyniówki. Nie zaleca się w trakcie trwania leczenia zmiany jednej heparyny drobnocząsteczkowej na inną.

Jednoczesne stosowanie parnaparyny z alkoholem wiąże się z ryzykiem wystąpienia krwotoku.

Nie można wykluczyć ryzyka toksycznego działania parnaparyny na płód, dlatego leczenie preparatem w ciąży powinno być ograniczone do przypadków absolutnie koniecznych.

Nie można wykluczyć ryzyka toksycznego działania parnaparyny na noworodka, dlatego leczenie preparatem w okresie karmienia piersią powinno być ograniczone do przypadków absolutnie koniecznych.

Główne działania niepożądane po podaniu parnaparyny to: hiperkaliemia związana z hipoaldosteronizmem; krwawienie; małopłytkowość; pokrzywkowa wysypka lub skórne reakcje nadwrażliwości; reakcje martwicy skóry (zlokalizowane lub oddalone od miejsca urazu); wzrost aktywności aminotransferaz.

Najistotniejszym objawem przedawkowania parnaparyny jest krwotok. Leczenie ciężkiego krwawienia można zmniejszyć przez powolne dożylne podawanie siarczanu protaminy.

W przeciwieństwie do heparyn niefrakcjonowanych parnaparyna nie wykazuje aktywności antytrombinowej oraz aktywności proagregacyjnej wobec płytek. Działanie przeciwzakrzepowe opiera się na mechanizmie aktywności przeciw czynnikowi Xa. Stosunek aktywności anty-Xa do aktywności antytrombinowej wynosi ponad 4. Parnaparyna wywiera szybkie i długotrwałe działanie przeciwzakrzepowe, nie wpływając na całość procesu krzepnięcia. Lek wykazuje swą największą osoczową aktywność anty-Xa po 3 h od wstrzyknięcia podskórnego. Aktywność anty-Xa utrzymuje się przez około 20 godzin po pojedynczym wstrzyknięciu podskórnym, co umożliwia stosowanie leku w jednej dawce dobowej.

Głównie we krwi.

Parnaparyna jest metaolizana głównie przez nerki i wątrobę. Maksymalne poziomy aktywności anty-Xa w osoczu to 3 godziny. Okres półtrwania w osoczu: 6 godz. Aktywność anty-Xa utrzymuje się w osoczu przez 20 godzin po podaniu pojedynczej dawki.

Wydalanie parnaparyny następuje z moczem.