Perflutren, Perflutrenum - Zastosowanie, działanie, opis

Perflutren jest wykorzystywany jako środek kontrastowy, ułatwiający obrazowanie ultrasonograficzne serca i naczyń wieńcowych u osób dorosłych. Stosuje się go wyłącznie u pacjentów, u których echokardiogram bez kontrastu jest niewystarczający do diagnostyki.

Peflutren może być podawany wyłącznie przez lekarzy specjalistów doświadczonych w diagnostyce obrazowej i interpretacji echokardiogramów uzyskanych z zastosowaniem środka kontrastowego, w ośrodkach z dostępem do sprzętu resuscytacyjnego.

Dawki zwykle stosowane u pacjentów mieszczą się w zakresie od 0,5 ml do 3,0 ml.

Ze względu na brak badań należy każdorazowo dokonywać oceny korzyści z zastosowania u pacjentów w podeszłym wieku, z niewydolnością wątroby lub nerek.

Przeciwwskazaniem do stosowania jest nadwrażliwość na substancję czynną, wiek poniżej 18 lat oraz nadciśnienie płucne i ciśnienie skurczowe w tętnicy płucnej powyżej 90 mm Hg.

Produkt z perflutrenem może być podawany wyłącznie dożylnie.

Ze względu na ryzyko wystąpienia groźnych reakcji sercowo-płucnych oraz śmierci należy zachować dużą ostrożność stosując perflutren u pacjentów z ciężkimi chorobami serca i płuc. W czasie badania i w ciągu 30 minut od podawania perflutenu powinni być poddani monitorowaniu. Wskazaniem do zachowania ostrożności podczas stosowania są również zaburzenia krzepnięcia, niewydolność wątroby lub nerek, ostre zakażenia oraz przecieki wewnątrz sercowe.

W czasie stosowania została opisana nadwrażliwość na albuminę ludzką, dlatego należy podjąć środki ostrożności, jeżeli produkt ma być podawany u chorych z alergią na białko w wywiadzie, gdyż może dojść do alergii zagrażającej życiu.

Nie zostały przeprowadzone badania dotyczące interakcji perflutrenu z innymi substancjami leczniczymi. Nie stwierdzono także występowania innych rodzajów interakcji.

Brak jest informacji o interakcji perflutrenu z pożywieniem.

Aktualne badania nie wykazują interakcji perflutrenu z alkoholem.

Perflutren nie wpływa na zdolności psycho-fizyczne.

Nie zostało dotychczas zbadane zastosowanie perflutrenu podczas znieczulenia ogólnego z podaniem halotanu oraz tlenu.

Podczas podawania perflutrenu zaobserwowano nieprawidłowy elektrokardiogram u pacjentów.

Brakuje danych klinicznych dotyczących stosowania perflutrenu u kobiet w ciąży.

Przeprowadzone na zwierzętach badania, nie wykazały negatywnego wpływu na przebieg okresu ciąży, rozwój płodu oraz przebieg porodu, a także na dalszy rozwój pourodzeniowy.

Zalecane jest zachowanie ostrożności podczas stosowania perflutenu w diagnostyce u ciężarnych.

Nie jest wiadome czy perflutren przenika do mleka karmiącej kobiety, dlatego należy zachować szczególną ostrożność przed zastosowaniem preparatu w tym przypadku.

Przeprowadzone na zwierzętach badania nie wykazują bezpośredniego ani pośredniego wpływu na płodność. 

Do najczęściej występujących działań niepożądanych możemy zaliczyć: bóle głowy, uderzenia gorąca oraz bóle pleców. 

Niezbyt często u pacjentów występują: zawroty głowy, zaburzenia smaku, hipotonia, duszność, podrażnienie gardła, bóle brzucha, biegunka, nudności, wymioty, świąd skóry, wzmożona potliwość, a także bóle w klatce piersiowej, uczucie zmęczenia i gorąca oraz ból w miejscu wstrzyknięcia.

Rzadko chorzy skarżyli się także na: parestezje, zaburzenia rytmu serca, omdlenia, nadciśnienie tętnicze, uczucie ziębnięcia obwodowych części ciała, zespół zaburzeń oddechowych, kaszel, uczucie suchości w gardle, dyspepsję, wysypki skórne, pokrzywkę, rumień, wysypki rumieniowe, bóle (stawów, boku, szyi), kurcze mięśni, gorączkę i dreszcze.

W badaniach klinicznych odnotowano także występowanie działań niepożądanych o nieznanej częstotliwości. Zaliczono tu reakcje alergiczne i anafilaktyczne, zaburzenia widzenia, obniżoną saturację, bóle i napięcie mięśni.

Ze strony układu nerwowego odnotowano: napady drgawkowe, niedoczulicę skóry twarzy i utratę świadomości.

Zaburzenia kardiologiczne o nieznanej częstotliwości to: zatrzymanie akcji serca, arytmie komorowe takie jak - migotanie komór, częstoskurcz komorowy, przedwczesne skurcze komorowe; asystolia, migotanie przedsionków, niedokrwienie mięśnia sercowego, częstoskurcz nadkomorowy,  a także nadkomorowe zaburzenia rytmu serca.

Nie są znane skutki kliniczne przedawkowania preparatu zawierającego perflutren. Pomimo zastosowania dawek jednorazowych wynoszących aż do 100 mikrolitrów roztworu/kg były one dobrze tolerowane przez pacjentów. 

Perflutren składa się z mikrosfer wypełnionych gazem, które są wstrzykiwane lub podawane w infuzji do organizmu. Pod wpływem fal ultradźwiękowych mikrosfery rezonują i „odbijają” silne sygnały z powrotem do aparatu ultradźwiękowego. Różnica gęstości między pęcherzykami wypełnionymi gazem, a otaczającą je krwią powoduje wzrost kontrastu widoczny w obrazie ultrasonograficznym. Podczas echokardiografii aktywowany perflutren wzmacnia obrazy wewnętrznych struktur lub granic serca.

Perflutren po podaniu dożylnym wchłania się całkowicie i po 4-5 minutach od podania jego stężenie we krwi oraz wydychanym powietrzu jest praktycznie niewykrywalne.

Na podstawie badań przeprowadzonych na szczurach można zauważyć, że główna dystrybucja perflutrenu zachodzi w płucach. Czas utrzymywania się leku w tym obszarze wynosi około 40 minut, jednak stężenie jest zbyt małe aby można było je zmierzyć. Tmax, czyli czas potrzebny do uzyskania najwyższego stężenia perflutrenu w krwi wynosił 1,77 minuty.

Naukowy uważają, że fosfolipidowe składniki mikrosfer są metabolizowane w wątrobie do wolnych kwasów tłuszczowych.

Eliminacja perflutrenu z organizmu człowieka zachodzi w czasie krótszym niż 10 minut. Czas połowicznej eliminacji perflutrenu z krążenia płucnego wynosi ok. 1,3 +/- 0,7 minut.

Proces obniżania stężeń perflutrenu we krwi zachodzi ze średnim okresem półtrwania wynoszącym 1,3 minuty u osób zdrowych oraz 1,9 minuty u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc.

Wydalanie perflutrenu zachodzi poprzez układ moczowy oraz układ oddechowy.