Ból stawu ramiennego

Zarastające zapalenie torebki stawu ramiennego to schorzenie o podłożu idiopatycznym (nieznanym), która obejmuje staw barkowy. Tego schorzenia nie stwierdza się w żadnej innej części narządu ruchu. Polega ono na powstaniu stanu zapalnego, który powoduje wynaczynienie się krwi do stawu w postaci tkanek, które następnie ulegają zrostom. Dotyka ono głównie kobiet w czwartej, piątej i szóstej dekadzie życia. Za główny czynnik predysponujący uważa się choroby reumatyczne. Stanem zapalnym objęta jest tu torebka stawowa stawu barkowego ręki, którą wykonywana jest większość czynności dnia codziennego (u praworęcznych - ręka prawa, zaś u osób leworęcznych - ręka lewa). 

Główne objawy choroby

Do głównych objawów należy przede wszystkim silny ból w obrębie stawu barkowego. Nie ustępuje on nawet podczas spoczynku czy snu, przez co leżenie na boku jest dla chorego niemożliwe. Z czasem ból uniemożliwia nawet wykonywanie niewielkich ruchów w stawie, co wpływa na zmniejszenie zakresu ruchu w jego obrębie, a co za tym idzie - chory nie jest w stanie wykonywać niektórych czynności dnia codziennego. Wśród objawów można wyróżnić również promieniowanie bólu do okolic szyi, karku (potęgowane przez ruchy w stawie barkowym, a nie podczas ruchów szyi) oraz grzbietowej części dłoni i palców u rąk (przy zachowanej sile mięśniowej).  

Czynniki zwiększające ryzyko choroby:

• płeć (kobiety),
• cukrzyca lub nadczynność tarczycy jako choroby współistniejące,
• podeszły wiek,
• stresujący tryb życia,
• nadciśnienie tętnicze,
• dłuższe unieruchomienie ręki lub barku, wynikające np. z ich uszkodzenia.

Leczenie

W fazie ostrej (okres sztywnienia stawu; czas trwania około pół roku), często błędnie stosowana jest fizykoterapia, leczenie ciepłem oraz ćwiczenia bierne stawu. Wykonywanie takich zabiegów nie przynosi jednak żadnych efektów. Najlepszym rozwiązaniem wydaje się być podwieszenie chorej kończyny na temblaku oraz zastosowanie leków przeciwbólowych i niesterydowych leków przeciwzapalnych (NLPZ). Okres „zamrożonego barku” to czas, w którym ból ulega wyraźnemu zmniejszeniu. Podczas tej fazy chory powinien przede wszystkim ćwiczyć chorą kończynę. Zakres ruchu powinien być jednak tak dobrany, by ból był nieodczuwalny. Jest to na tle istotne, że zaniechanie ćwiczeń ręki w tym okresie może skutkować powstaniem zespołu bark-ręka.

Faza trzecia i ostatnia choroby, zwana jest fazą „odmrażania”. Następuje tu niemal całkowite zniesienie bólu, a zakres ruchu w stawie wraca do wielkości z przed choroby. Należy jednak kontynuować ćwiczenia z zakresu II, które powinny być pogłębione o ruchy, które wspomagane są przez siłę ciężkości (tj. „wahadło zegara”). Przeciwwskazanie stanowią tu wszelkiego rodzaju ćwiczenia siłowe, manipulacje stawu oraz masaże.

W przypadkach, gdy leczenie zachowawcze nie przynosi pożądanych efektów, swoje zastosowanie ma natomiast leczenie operacyjne.

Bibliografia:

   1. „ Urazy i uszkodzenia w sporcie” S. Tayara i A. Dziak, Kraków 2000r.
   2. „Zapobieganie urazom w sporcie” Z. Lewandowski, Z. Świerczyński; Warszawa 1970r.
   3. „ Sportowiec w sytuacji urazu fizycznego” J. Blecharz; Kraków 2008r.