„Migdałowe matki” – co oznacza ten termin?

„Migdałowe matki”, czyli almond moms, to termin określający matki, które udzielają swoim dzieciom „cennych” porad dietetycznych. Określenie to zyskało popularność dzięki kilku filmikom, na których Yolanda Hadid, matka dwóch supermodelek, rozmawia ze swoją wówczas nastoletnią córką – Gigi Hadid, radząc jej, co ma zrobić, kiedy nie ma na nic siły po zjedzeniu jedynie pół migdała.

„Almond mom”, czyli migdałowa mama, to termin, który określa kobiety wywierające destrukcyjny wpływ na swoje dzieci, zwłaszcza córki. Podłożem takiego zachowania jest chęć spełnienia własnych pragnień dotyczących dążenia do szczupłej sylwetki.

Migdałowe matki – co to znaczy?

Migdałowa matka to kobieta, która obsesyjnie podchodzi do kwestii związanych z odżywianiem, dbaniem o szczupłą sylwetkę i niski poziom tkanki tłuszczowej. Natręctwo to przelewa na swoje dzieci, na których wywiera ogromną presję. Dieta tych dzieci jest ściśle kontrolowana, bez dyspensy na jakiekolwiek przekąski czy słodycze. Skąd jednak wziął się trend „migdałowych matek”? Genenzą jest relacja, która łączy Yolandę Hadid ze jej córkami – Gigi i Bellą Hadid, czyli popularnymi supermodelkami. W jednym z odcinków reality show, w którym można było przyglądać się realiom życia wszystkich trzech kobiet, matka wielokrotnie podkreśla, że bez niskiego poziomu tkanki tłuszczowej nie da się osiągnąć czegokolwiek w życiu. Nie są to podprogowe wiadomości, a bezpośrednie komunikaty kierowane w stronę dzieci. Wytyka jednej ze swoich córek absolutnie wszystkie dietetyczne potknięcia, w pełni kontrolując także jej jadłospis. W jednym z odcinków osłabiona Gigi Hadid dzwoni do matki, skarżąc się na brak siły i jakiejkolwiek energii, co tłumaczy zjedzeniem połowy jednego migdała. Kobieta radzi jej wówczas, aby ta spróbowała zjeść jeszcze kilka migdałów, pamiętając jednocześnie o tym, aby długo je przeżuwać.

„Migdałowe matki” viralem w mediach społeczności

Okazuje się, że „migdałowe matki” to nie tylko problem związany ze skomplikowanym podejściem do rodzicielstwa kobiet z Hollywood. Filmik pokazujący relację wspomnianych wyżej pań stał się szybko viralem w mediach społecznościowych, w których nastolatkowie z różnych zakątków świata dzielą się podobnymi schematami i zachowaniami dotyczącymi swoich rodziców.

Dlaczego bycie „migdałową matką” może wyrządzić dziecku krzywdę?

Zazwyczaj niemal każdemu z nas ciężko jest się przyznać do błędu. Nie ma w tym zatem nic dziwnego, że „migdałowa matka” nie chce się przyznać do tego, że nią jest. Być może część z nich nawet nie zdaje sobie sprawy, że ich relacja z odżywianiem czy dbaniem o szczupłą sylwetkę jest po prostu zaburzona. Tymczasem zachowanie, które buduje poczucie wstydu w drugim człowieku – chociażby z powodu odczuwanego przez niego uczucia głodu, kontrolowania każdej spożywanej przez niego kalorii czy budowania złych wzorców żywieniowych – nie powinno mieć nigdy miejsca, a tym bardziej w relacji rodzic – dziecko.

Zaburzone postrzeganie siebie samego i swojej sylwetki czy też przyjęcie nieprawidłowych, niezdrowych nawyków dietetycznych może doprowadzić do rozwinięcia się m.in.:

• anoreksji,
• bulimii,
• jadłowstrętu,
• mitomanii,
• kompulsywnego jedzenia,
• permanentnego uczucia wstydu, lęku i braku zrozumienia.

Dobrze jest budować w dziecku zdrowe wzorce, także te dietetyczne. Można podpowiadać, starać się wskazywać różnice w spożywanych posiłkach czy przekąskach i po prostu dbać o każdego z członków swojej rodziny. Niemniej nie jest to tożsame ze ścisłą kontrolą, regularnym ważeniem, zabieraniem dziecku jedzenia sprzed nosa, wyliczaniem każdego posiłku, wzbudzaniem ciągłej presji czy komentowaniem każdego aspektu związanego z wyglądem. Z kolei postawa przeciwna, kiedy to pozwalamy dziecku na absolutnie każde zachowanie, w tym – co najgorsze – na bardzo częste lub po prostu regularne odstępstwa od zdrowego wzorca żywieniowego, także nie powinna być praktykowana. Zdanie – „zjedz zdrową marchewkę zamiast tego tuczącego ciastka” – chociaż z pozoru niewinne, tak naprawdę nie jest żadnym komunikatem, który nauczyłby dziecko jakiegokolwiek racjonalnego podejścia do kwestii związanej z jego dietą. Jest dla niego jedynie niezrozumiałym zakazem, być może wytknięciem wagi czy mankamentu sylwetki. Lepszym wyjściem będzie wytłumaczenie dziecku, dlaczego podsuwamy mu pod nos tę marchewkę i jakie korzyści idą za jej zjedzeniem. Podobnie jest w sytuacji, w której komunikujemy dziecku, że „nie wstanie od stołu, dopóki nie zje obiadu do końca”. Wmuszanie posiłku także nie jest dobrym podejściem do tego tematu. Możliwe, że dziecko nie chce zjeść więcej albo nie ma na coś ochoty. Kiedy osoba dorosła jest w podobnej sytuacji, po prostu nie kontynuuje posiłku, samodzielnie o tym decydując. Budowanie wzorców żywieniowych (czy jakichkolwiek innych) „terrorem” nie jest wychowawcze. Wprowadza frustrację i niepotrzebne emocje.