Lebrykizumab, Lebrikizumabum - Zastosowanie, działanie, opis

Lebrykizumab jest znalazł zastosowanie w leczeniu atopowego zapalenia skóry u pacjentów w wieku powyżej 12 lat. Schorzenie może mieć nasilenie umiarkowane do ciężkiego, a masa ciała pacjenta podczas terapii nie powinna być niższa niż 40 kg. 

Stosowanie lebrykizumabu powinno być nadzorowane przez specjalistę posiadającego doświadczenie w leczeniu atopowego zapalenia skóry. 

Początkowa dawka substancji leczniczej wynosi 1000 mg lebrykizumabu na miesiąc. Następnie należy podawać dawkę podtrzymującą, która wynosi 250 mg w odstępach dwutygodniowych. Terapia powinna trwać cztery miesiące, a w niektórych, uzasadnionych przypadkach czas terapii może zostać przedłużony do sześciu miesięcy. W przypadku uzyskania poprawy na leczenie kolejne dawki preparatu należy podawać co cztery tygodnie. 

Lebrykizumab może być podawany w połączeniu z miejscowo działającym sterydami, a także z miejscowo działającymi inhibitorami kalcyneuryny. 

Substancja czynna powinna być podawana podskórnie, każdorazowo zmieniając miejsce wkłucia. W przypadku iniekcji dawki początkowej konieczne jest podanie leku w dwa różne miejsca. Lebrykizumab nie powinien być podawany w miejsca gdzie powstały siniaki lub blizny. Samodzielne podanie lebrykizumabu przez pacjenta jest możliwe po wcześniejszym przeszkoleniu przez osobę wykwalifikowaną. 

Przeciwwskazaniem do stosowania lebrykizumabu jest wystąpienie nadwrażliwości na tę substancję czynną. 

Podczas terapii lebrykizumabem istnieje ryzyko wystąpienia zapalenia spojówek. W przypadku pacjentów, u których zostanie to stwierdzone konieczna jest konsultacja okulistyczna. 

W przypadku wystąpienia nadwrażliwości po podaniu lebrykizumabu należy natychmiast przerwać jego podawanie i rozpocząć terapię wspomagającą przewidzianą przez odpowiednie procedury. 

Brak informacji dotyczących skuteczności żywych lub żywych atenuowanych szczepionek podanych podczas jednoczesnego przyjmowania lebrykizumabu. Badanie aktywności szczepionek zawierających zabite patogeny nie wykazało związku z jednoczesnym działaniem immunosupresyjnym lebrykizumabu. Przed rozpoczęciem terapii wykorzystującej tę substancję czynną zalecane jest wcześniejsze zakończenie szczepień zalecanych w aktualnych wytycznych. 

W przypadku stwierdzenia u pacjenta zakażenia pasożytniczego podczas terapii lebrykizumabem, zalecane jest zastosowanie odpowiedniego leczenia w przypadku jego nieskuteczności konieczne jest przerwanie terapii. Pacjenci przystępujący do terapii wykorzystującej lebrykizumab powinni być skutecznie wyleczeni z infekcji pasożytniczych przed przyjęciem pierwszej dawki leku. 

Substancja czynna nie ma wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów oraz proces obsługi maszyn. 

Przed rozpoczęciem leczenia lebrykizumabem należy zakończyć wszystkie zalecane cykle szczepień żywymi lub żywymi atenuowanymi patogenami. Brak informacji dotyczących skuteczności wspomnianych szczepień podczas jednoczesnej kuracji wykorzystującej lebrykizumab.

Stosowanie lebrykizumabu w okresie ciąży nie jest zalecane. Brak informacji dotyczących bezpieczeństwa substancji czynnej w tej grupie chorych. Podczas badań klinicznych jedynie niewielka część kobiet ciężarnych otrzymała lebrykizumab, jednak testy nie wykazały szkodliwego wpływu na rozwój płodu. Ze względów bezpieczeństwa stosowanie lebrykizumabu w przypadku stwierdzonej ciąży nie jest zalecane. 

Brak danych pozwalających na wykluczenie transferu lebrykizumabu do pokarmu kobiety karmiącej. Przeciwciała IgG przenikają do mleka matki, więc całkowite potwierdzenie bezpieczeństwa leku w okresie laktacji nie jest możliwe. Przed rozpoczęciem kuracji lebrykizumabem zalecane jest przerwanie karmienia piersią po wcześniejszym rozważeniu stosunku korzyści wynikającego z kontynuacji karmienia piersią przez dziecko do korzyści odniesionych przez matkę po rozpoczęciu leczenia lebrykizumabem.

W badaniach przeprowadzonych na zwierzętach nie wykazano wpływu lebrykizumabu na proces reprodukcji. 

Po podaniu lebrykizumabu istnieje ryzyko pojawienia się działań niepożądanych o różnej częstotliwości występowania. W trakcie terapii zgłaszano występowanie:

• często: zapalenia spojówek, suchości oka, alergicznego zapalenia spojówek, reakcji w miejscu iniekcji;
• niezbyt często: eozynofilii, półpaśca, zapalenia rogówki, zapalenia powiek. 

Brak informacji dotyczących objawów przedawkowania substancji czynnej. W przypadku przyjęcia zbyt dużej dawki lebrykizumabu i wystąpieniu efektów niepożądanych związanych toksycznością leku zalecane jest wdrożenie leczenia objawowego. 

Interleukina 13 (IL-13) jest mediatorem zapalenia uwalnianym przez komórki układu odpornościowego. IL-13 bierze udział w powstawaniu reakcji alergicznej oraz w rozwoju niektórych schorzeń o podłożu autoimmunologicznym. Lebrykizumab jest przeciwciałem monoklonalnym należącym do klasy immunoglobulin. Po podaniu leku dochodzi do zahamowania przesyłania sygnałów przez IL-13. Substancja czynna blokuje miejsce aktywne receptora α IL‐4  oraz receptora α IL-13 zatrzymując w ten sposób aktywność prozapalną IL-13. W wyniku działania leku dochodzi do spadku stężenia mediatorów stanu zapalnego w osoczu oraz zmniejszenia objawów atopowego zapalenia skóry. 

Lebrykizumab jest podawany podskórnie. W przypadku podania dawek podtrzymujących maksymalne stężenie w osoczu występowało od około 7 do 8 tygodniu po iniekcji. 

Substancja czynna ma charakter białkowy w związku z czym spodziewane jest, że w wyniku metabolizmu będzie ona ulegała rozkładowi na mniejsze peptydy oraz aminokwasy.