Nivolumab, Nivolumabum - Zastosowanie, działanie, opis
Podstawowe informacje o niwolumabie
- Rok wprowadzenia na rynek
-
2014
- Substancje aktywne
-
niwolumab
- Działanie niwolumabu
-
przeciwnowotworowe (cytostatyczne, cytotoksyczne)
- Postacie niwolumabu
-
roztwór do infuzji
- Układy narządowe
-
powłoka wspólna (skóra i błony śluzowe), układ limfatyczny (chłonny), układ moczowy, układ oddechowy
- Specjalności medyczne
-
Dermatologia i wenerologia, Nefrologia, Onkologia kliniczna, Pulmonologia, Urologia
- Rys historyczny niwolumabu
-
Niwolumab został zatwierdzony do użytku medycznego w Stanach Zjednoczonych przez Agencję Żywności i Leków (FDA) dnia 22 grudnia 2014 roku. Z kolei Europejska Agencja Leków (EMA) wydała taką zgodę dnia 19 czerwca 2015 roku. W obu przypadkach podmiotem odpowiedzialnym za wprowadzenie substancji czynnej na rynek farmaceutyczny była firma Bristol-Myers Squibb.
- Wzór sumaryczny niwolumabu
-
C6362H9862N1712O1995S42
Spis treści
- Wskazania do stosowania niwolumabu
- Dawkowanie niwolumabu
- Przeciwskazania do stosowania niwolumabu
- Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania niwolumabu
- Wpływ niwolumabu na prowadzenie pojazdów
- Inne rodzaje interakcji
- Wpływ niwolumabu na ciążę
- Wpływ niwolumabu na laktację
- Wpływ niwolumabu na płodność
- Inne możliwe skutki uboczne
- Objawy przedawkowania niwolumabu
- Mechanizm działania niwolumabu
- Wchłanianie niwolumabu
- Dystrybucja niwolumabu
- Metabolizm niwolumabu
- Wydalanie niwolumabu
Wskazania do stosowania niwolumabu
Niwolumab jest stosowany w leczeniu: czerniaka, raka nerkowokomórkowego (monoterapia lub terapia skojarzona z ipilimumabem) oraz w terapii niedrobnokomórkowego raka płuc (monoterapia lub terapia skojarzona z ipilimumabem i dwoma cyklami chemioterapii, które opierają się na platynie). Substancja czynna stosowana jest również w leczeniu raka urotelialnego, płaskonabłonkowego raka przełyku, głowy i szyi, jeśli inny sposób leczenia nie przyniósł oczekiwanego efektu oraz w terapii klasycznego chłoniak Hodgkina.
Dawkowanie niwolumabu
Niwolumab stosuje się dożylnie, w formie wlewu.
Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od jednostki chorobowej, rodzaju zastosowanego leczenia (monoterapia lub terapia skojarzona) oraz masy ciała pacjenta.
Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: 240 mg, 360 mg lub 480 mg (monoterapia).
Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: 1 mg/kg masy ciała lub 3 mg/kg masy ciała (terapia skojarzona).
Przeciwskazania do stosowania niwolumabu
Przeciwwskazaniem jest nadwrażliwość na substancję czynną.
Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania niwolumabu
W czasie stosowania substancji czynnej może dojść u pacjenta do rozwoju zapalenia płuc pochodzenia immunologicznego. Zaleca się monitorowanie chorego pod kątem wystąpienia objawów ze strony układu oddechowego oraz jeśli to konieczne wdrożenie odpowiedniego leczenia.
W czasie terapii związkiem może dojść u pacjenta do rozwoju zapalenia jelita grubego pochodzenia immunologicznego. Zaleca się monitorowanie chorego pod kątem wystąpienia objawów takich jak biegunka i obecność krwi lub śluzu w kale oraz jeśli to konieczne wdrożenie odpowiedniego leczenia.
W czasie stosowania substancji czynnej może dojść u pacjenta do rozwoju zapalenia wątroby pochodzenia immunologicznego. Zaleca się monitorowanie chorego pod kątem wykrycia zwiększonej aktywności aminotransferaz i stężenia bilirubiny całkowitej oraz jeśli to konieczne wdrożenie odpowiedniego leczenia.
W czasie terapii związkiem może dojść u pacjenta do rozwoju zapalenia nerek pochodzenia immunologicznego oraz zaburzenia ich czynności. Zaleca się monitorowanie chorego pod kątem wystąpienia na przykład zwiększenia stężenia kreatyniny w surowicy oraz jeśli to konieczne wdrożenie odpowiedniego leczenia.
W czasie stosowania substancji czynnej może dojść u pacjenta do rozwoju endokrynopatii pochodzenia immunologicznego. Zaleca się monitorowanie chorego pod kątem wystąpienia charakterystycznych objawów oraz jeśli to konieczne wdrożenie odpowiedniego leczenia.
W czasie terapii związkiem może dojść u pacjenta do wystąpienia ciężkiej wysypki oraz innych działań niepożądanych pochodzenia immunologicznego dotyczących skóry. Zaleca się monitorowanie chorego pod kątem wystąpienia charakterystycznych objawów oraz jeśli to konieczne wdrożenie odpowiedniego leczenia.
W zależności od jednostki chorobowej, w której podawany jest niwolumab, należy zachować szczególne środki ostrożności, opisane w karcie charakterystyki leku dla poszczególnych schorzeń. Lekarz prowadzący powinien się z nimi zapoznać.
Substancja czynna nie była badana pod kątem bezpieczeństwa w grupie osób poniżej 18 roku życia.
Wpływ niwolumabu na prowadzenie pojazdów
Niwolumab może powodować objaw wpływający na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn taki jak zmęczenie. Jeśli takie działanie niepożądane wystąpi, zaleca się zachowanie ostrożności w czasie wykonywania tychże czynności.
Inne rodzaje interakcji
Przed rozpoczęciem stosowania substancji czynnej nie zaleca się stosowania systemowego kortykosteroidów i leków immunosupresyjnych. Zauważono, że może mieć to wpływ na farmakodynamikę leku.
Wpływ niwolumabu na ciążę
Brak danych klinicznych dotyczących stosowania substancji czynnej w okresie ciąży. Dane związane z badaniami na zwierzętach potwierdziły, że związek wykazuje toksyczne działanie wobec zarodka i płodu. Stosowanie niwolumabu w ciąży jest przeciwwskazane.
Wpływ niwolumabu na laktację
Nie wiadomo czy substancja czynna i jej metabolity są obecne w mleku kobiecym. Nie zaleca się jej stosowania w okresie laktacji.
Wpływ niwolumabu na płodność
Brak danych klinicznych oraz związanych z badaniami na zwierzętach dotyczących wpływu substancji czynnej na płodność u kobiet i mężczyzn.
Inne możliwe skutki uboczne
Podanie dożylne: zakażenia górnych dróg oddechowych, zapalenie płuca, zapalenie oskrzeli, aseptyczne zapalenie opon mózgowych, histiocytarne martwicze zapalenie węzłów chłonnych (choroba Kikuchi-Fujimoto), neutropenia, eozynofilia, limfohistiocytoza hemofagocytarna, reakcja związana z wlewem dożylnym, nadwrażliwość, reakcja anafilaktyczna, sarkoidoza, odrzucenie przeszczepionego narządu litego, niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, niewydolność nadnerczy, niedoczynność przysadki, zapalenie przysadki, zapalenie tarczycy, cukrzyca, niedoczynność przytarczyc, kwasica ketonowa, zmniejszenie apetytu, odwodnienie, kwasica metaboliczna, zespół rozpadu guza, neuropatia obwodowa, ból głowy, zawroty głowy, polineuropatia, neuropatia pochodzenia autoimmunologicznego (w tym niedowład nerwu twarzowego i nerwu odwodzącego), zespół Guillain-Barré, demielinizacja, zespół osłabienia mięśniowego, zapalenie mózgu, zapalenie błony naczyniowej oka, niewyraźne widzenie, zespół suchego oka, zespół Vogta-Koyanagi-Harady, częstoskurcz, zaburzenia osierdzia, arytmia, migotanie przedsionków, zapalenie mięśnia sercowego, nadciśnienie, zapalenie naczyń, zapalenie płuc, duszność, kaszel, nacieki w płucach, wysięk opłucnowy, biegunka, nudności, zapalenie jelita grubego, zapalenie jamy ustnej, wymioty, ból brzucha, zaparcia, suchość w ustach, zapalenie trzustki, zapalenie żołądka, wrzód dwunastnicy, zapalenie wątroby, zastój żółci, wysypka, świąd, bielactwo, sucha skóra, rumień, łysienie, rumień wielopostaciowy, łuszczyca, trądzik różowaty, pokrzywka, toksyczna nekroliza naskórka, zespół Stevens-Johnsona, ból stawów, ból mięśni, polimialgia reumatyczna, zapalenie stawów, rabdomioliza, zespół Sjogrena, miopatia, zapalenie mięśni, kanalikowo-śródmiąższowe zapalenie nerek, niewydolność nerek (w tym ostre uszkodzenie nerek), uczucie zmęczenia, gorączka, obrzęk, ból, ból w klatce piersiowej, zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej, hipermagnezemia, hipernatremia, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej,zwiększenie aktywności lipazy, zwiększenie aktywności amylazy, hipokalcemia, zwiększenie stężenia kreatyniny, hiperglikemia, hipoglikemia, limfocytopenia, leukopenia, małopłytkowość, niedokrwistość, hiperkalcemia, hiperkaliemia, hipokaliemia, hipomagnezemia, hiponatremia.
Objawy przedawkowania niwolumabu
W czasie trwania badań klinicznych nie stwierdzono przedawkowania substancji czynnej.
Mechanizm działania niwolumabu
Niwolumab to ludzkie przeciwciało monoklonalne, które należy do klasy IgG4. Mechanizm działania polega na wiązaniu się substancji czynnej z receptorem zaprogramowanej śmierci-1 (PD-1). W wyniku tego dochodzi do zablokowania oddziaływania ligandów PD-L1 i PD-L2 z receptorem PD-1.
Wchłanianie niwolumabu
W wyniku badań farmakokinetycznych obliczono, że stężenie maksymalne substancji czynnej osiągane jest po 1-4 godzinach po podaniu.
Dystrybucja niwolumabu
W wyniku badań farmakokinetycznych obliczono, że objętość dystrybucji wynosi około 8 l dla dawek od 0,1 mg/kg do 20 mg/kg.
Metabolizm niwolumabu
W związku z tym, że substancja czynna jest przeciwciałem monoklonalnym należącym do klasy IgG4, najprawdopodobniej będzie rozkładana do mniejszych peptydów i aminokwasów w szlakach katabolicznych.
Wydalanie niwolumabu
Okres półtrwania substancji czynnej w surowicy wynosi około 20 dni, a okres półtrwania w fazie eliminacji około 27 dni.