Galkanezumab, Galcanezumabum - Zastosowanie, działanie, opis

Wskazaniem do stosowania galkanezumabu jest profilaktyka napadów migreny u osób dorosłych, u których migrenowe bóle głowy występują co najmniej 4 dni w miesiącu. Substancja znalazła również zastosowanie w leczeniu klasterowych bólów głowy u osób dorosłych.

Galkanezumab stosowany jest podskórnie, raz w miesiącu. Leczenie substancją powinno być rozpoczęte pod nadzorem lekarza specjalizującego się w rozpoznawaniu oraz leczeniu migreny. Galkanezumab należy wstrzykiwać w powłoki jamy brzusznej, udo, tylną stronę górnej części ramienia lub w okolicę pośladków. Po właściwym przeszkoleniu pacjenci mogą samodzielnie wstrzykiwać lek.

Podeszły wiek pacjenta oraz umiarkowane upośledzenie nerek i wątroby nie są wskazaniem do modyfikacji dawki.

Nie określono profilu bezpieczeństwa i dawkowania u dzieci i młodzieży do 18 roku życia.

Dawka zwykle stosowane (miesięczne) u osób dorosłych wynosi 120 mg.

Przeciwskazaniem do stosowania galkanezumabu jest nadwrażliwość na substancję czynną.

Po zastosowaniu galkanezumabu zgłaszano ciężkie reakcje nadwrażliwości obejmujące anafilaksję, obrzęk naczynioruchowy oraz pokrzywkę. W przypadku wystąpienia objawów wskazujących na reakcję anafilaktyczną, należy przerwać terapię galkanezumabem po konsultacji z lekarzem i wdrożyć odpowiednie leczenie.

Należy zachować ostrożność w przypadku pacjentów z ciężkimi chorobami układu sercowo-naczyniowego, ze względu na brak badań dotyczących bezpieczeństwa stosowania galkanezumabu w tej grupie.

Brak danych dotyczących interakcji galkanezumabu z pożywieniem. Lek może być wstrzykiwany podskórnie niezależnie od posiłku.

Należy unikać zażywania alkoholu podczas terapii galkanezumabem.

Ze względu na ryzyko wystąpienia zawrotów głowy po podaniu galkanezumabu, należy zachować szczególną ostrożność przed przystąpieniem do prowadzenia pojazdów czy obsługi maszyn w ruchu. Uznaje się, że substancja może wywierać niewielki wpływ na powyższe czynności.

Brak wiarygodnych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania galkanezumabu u kobiet w ciąży. W badaniach na zwierzętach nie wykazano szkodliwego wpływu na rozwój płodu. Ze względu na ograniczone informacje, nie zaleca się stosowania substancji w czasie ciąży.

Nie wiadomo, czy galkanezumab przenika do mleka matki karmiącej. Nie ma również danych na temat wpływu na laktację u zwierząt. Nie zaleca się stosowania substancji w okresie laktacji, szczególnie w ciągu pierwszych dni po porodzie. Można rozważyć stosowanie leku u matki karmiącej jedynie w sytuacji, gdy korzyści ze stosowania przewyższają ryzyko dla zdrowia dziecka.

Nie badano wpływu galkanezumabu na płodność u ludzi. Badania płodności u zwierząt nie wykazały szkodliwego wpływu na ten parametr.

Działania niepożądane po podaniu podskórnym galkanezumabu obejmują ból i odczyny w miejscu wstrzyknięcia (siniak, obrzęk, rumień, świąd w miejscu podania), zawroty głowy, zaparcia, uogólniony świąd i pokrzywkę. Większość reakcji niepożądanych wykazuje nasilenie łagodne lub umiarkowane. Rzadko może dojść do anafilaksji i wystąpienia obrzęku naczynioruchowego.

W badaniach klinicznych wykazano działanie immunogenne galkanezumabu, prowadzące do powstania przeciwciał neutralizujących lek. Miano wytworzonych przeciwciał było na tyle niskie, że nie stwierdzono wpływu na bezpieczeństwo stosowania leku, skuteczność oraz farmakokinetykę.

Po podskórnym podaniu dawek dochodzących do 600 mg galkanezumabu nie odnotowano objawów przedawkowania, wymagających zmniejszenia dawki.

Badania prowadzone od 1985 roku sugerują, że białko związane z genem kalcytoniny (CGRP) odgrywa znaczącą rolę w patofizjologii migreny. Wykazano, że poziom CGRP znacząco wzrasta podczas ostrych napadów migreny, normalizuje się natomiast po zastosowaniu leków przeciwmigrenowych.  Galkanezumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym, które wiąże się wybiórczo z CGRP, w wyniku czego uniemożliwia jego biologiczne działanie i zapobiega pojawianiu się napadów migreny.

Po podaniu podskórnym, galkanezumab osiąga maksymalne stężenie w osoczu po 5 dniach. Miejsce wstrzyknięcia nie wpływa istotnie na poziom wchłaniania leku.

W badaniach wykazano, że pozorna objętość dystrybucji galkanezumabu wynosi 7,3 l. Brak natomiast danych na temat stopnia wiązania substancji z białkami.

Galkanezumab, jako przeciwciało monoklonalne, po wstrzyknięciu ulega proteolizie, w wyniku czego powstają małe peptydy oraz aminokwasy. Substancja nie jest metabolizowana przez enzymy cytochromu P450 co sprawia, że interakcje z innymi lekami są mało prawdopodobne.

Uważa się, że galkanezumab, jako przeciwciało monoklonalne, nie jest wydalany drogą wątrobową, nerkową i żółciową. Przypuszcza się, że substancja jest usuwana z organizmu głównie w mechanizmie katabolizmu wewnątrzkomórkowego.