Trokserutyna, Troxerutinum - Zastosowanie, działanie, opis

Trokserutyna zmniejsza przepuszczalność i łamliwość naczyń krwionośnych. Stosowana jest doustnie, do oka oraz zewnętrznie na skórę. 

Trokserutyna podawana doustnie oraz zewnętrznie na skórę wskazana jest podczas leczenia żylaków oraz w celu zmniejszenia obrzęków i złagodzenia objawów takich jak: uczucie mrowienia i pieczenia, skurcze i bóle mięśni, uczucie ciężkich nóg. Ponadto substancję podawaną doustnie stosuje się w leczeniu hemoroidów oraz pomocniczo w mikroangiopatiach towarzyszących cukrzycy.

Lek podawany do oka stosuje się wspomagająco w osłabieniu ścian naczyń krwionośnych oka związanym z retinopatią cukrzycową lub krwawieniami podspojówkowymi.

Trokserutynę stosuje się doustnie, zewnętrznie na skórę i do oka.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od jednostki chorobowej.

Podanie doustne

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: 200–1200 mg.

Podanie na skórę

Lek należy stosować do trzech razy na dobę na zmieniony chorobowo obszar skóry, przez okres dwóch do trzech tygodni.

Podanie do oka

Lek stosuje się do trzech razy na dobę zakraplając po jednej kropli do worka spojówkowego. Substancja przeznaczona jest do długotrwałego leczenia.

Trokserutyna przeciwwskazana jest w przypadku występowania nadwrażliwości na substancję.

Trokserutynę należy przyjmować podczas posiłków, aby zmniejszyć ryzyko podrażnienia błony śluzowej jelit i żołądka.

Nie należy stosować trokserutyny u dzieci, ze względu na brak badań dotyczących bezpieczeństwa takiej terapii.

Trokserutyna może okazać się nieskuteczna u pacjentów, u których obrzęki spowodowane są chorobami serca, nerek lub wątroby.

Nie należy stosować trokserutyny na otwarte rany.

W przypadku gdy pacjent stosuje jednocześnie inne substancje podawane do oka, produkty lecznicze zaleca się podawać w przynajmniej 15 minutowym odstępie czasu.

Badania na zwierzętach nie wskazują na bezpośredni lub pośredni szkodliwy wpływ trokserutyny na przebieg ciąży i porodu oraz rozwój płodu i noworodka, jednakże ze względu na ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania substancji u kobiet ciężarnych, nie zaleca się stosowania tokserutyny w pierwszym trymestrze ciąży.

Trokserutyna przenika do mleka kobiecego. Ze względu na brak wystarczających badań dotyczących bezpieczeństwa stosowania substancji w trakcie laktacji, nie zaleca się przyjmowania trokerutyny u kobiet karmiących piersią.

Badania na zwierzętach wskazują na brak wpływu trokserutyny na płodność.

Po podaniu trokserutyny zewnętrznie na skórę bardzo rzadko może wystąpić pokrzywka i zaczerwienienie skóry.

Po podaniu substancji do oka rzadko występuje pieczenie oczu. Bardzo rzadko mogą wystąpić reakcje alergiczne.

Trokserutyna hamuje aktywność hialuronidazy dzięki czemu zmniejsza łamliwość i przepuszczalność naczyń włosowatych oraz zapobiega wysiękom i obrzękom tkanek. Poprawia przepływ krwi przez naczynia na skutek zwiększenia plastyczności erytrocytów, zmniejszenia agregacji płytek krwi i krwinek czerwonych oraz zwiększenia napięcia mięśniówki naczyń. Ponadto substancja wykazuje aktywność antyoksydacyjną.

Najwyższe stężenie trokserutyny w osoczu krwi osiągane jest po 2–9 godzinach po podaniu doustnym.

Trokserutyna wchłania się z powierzchni skóry oraz przez rogówkę. Podwyższona temperatura ciała i przekrwienie zwiększają wchłanianie substancji do krążenia ogólnoustrojowego. Najwyższe stężenie w osoczu osiągane jest po 2–3 godzinach po podaniu na skórę.

Trokserutyna wiązana jest z białkami osocza w około 30%.

Trokserutyna metabolizowana jest głównie w wątrobie na drodze o-glukuronizacji.

Trokserutyna i jej metabolity wydalane są z żółcią i przez nerki. Okres półtrwania substancji wynosi około 18 godzin.