Sunitynib, Sunitinibum - Zastosowanie, działanie, opis

Sunitynib jest lekiem przeciwnowotworowym wskazanym do stosowania w przypadku nowotworów podścieliskowych przewodu pokarmowego, raka nerkowokomórkowego z przerzutami, nowotworów endokrynnych trzustki.

Dawka sunitynibu jest zależna od jednostki chorobowej, wieku i stanu pacjenta, jego masy ciała, chorób towarzyszących oraz innych stosowanych leków.

Sunitynib stosowany jest doustnie. Dawka zwykle stosowana u osób dorosłych: 37,5mg - 50,0mg.

Przeciwwskazaniem do stosowania sunitynibu jest nadwrażliwość na substancję czynną. Nie należy stosować sunitynibu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby.

U dzieci i młodzieży poniżej 18 roku życia nie określono profilu bezpieczeństwa sunitynibu.

Szczególną ostrożność podczas stosowania sunitynibu należy zachować w przypadku pacjentów stosujących leki przeciwzakrzepowe, u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, które nie jest kontrolowane za pomocą farmakoterapii oraz u pacjentów, u których istnieje ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo - naczyniowych.

Ze względu na wydłużanie odcina QT w trakcie stosowania sunitynibu, należy zwrócić szczególną uwagę na pacjentów przyjmujących leki przeciwarytmiczne, mających zaburzenia elektrolitowe, bradykardię lub istotne wady serca.

Ponadto ostrożność należy zachować u pacjentów z cukrzycą, chorobą zakrzepowo - zatorową, chorobami tarczycy oraz u pacjentów z zaburzeniami w funkcjonowaniu nerek i wątroby.

Podczas równoczesnego stosowania sunitynibu i dożylnych bisfosfonianów należy zachować szczególną ostrożność ze względu na ryzyko rozwoju martwicy kości szczęki i żuchwy.

Należy uwrażliwić pacjentów aby zgłaszali niepokojące objawy ze strony skóry, dróg moczowych i oddechowych oraz krwawienia.

Nie należy stosować sunitynibu równocześnie z inhibitorami CYP3A4 (np. ketokonazol), ponieważ może to skutkować nasileniem działania leku, w wyniku zwiększenia jego stężenia w osoczu. Przeciwwskazane jest także stosowanie sunitynibu wraz z induktorami CYP3A4 (np. ryfampicyna) , które osłabiają jego działanie.

W trakcie stosowania sunitynibu nie należy spożywać soku grejpfrutowego. Sok grejpfrutowy powoduje wzrost stężenia leku we krwi i nasilenie jego działania toksycznego.

Wpływ sunitynibu na prowadzenie pojazdów mechanicznych i obsługę maszyn jest niewielki. Pacjenci stosujący lek powinni zostać poinformowani o możliwości wystąpienia zawrotów głowy w trakcie trwania terapii.

Równoczesne stosowanie sunitynibu wraz z zielem dziurawca (Hypericum perforatum) prowadzi do zmniejszenia stężenia sunitynibu w osoczu.

Nie należy stosować sunitynibu u pacjentek w ciąży. Przeprowadzone na zwierzętach badania wykazały toksyczny wpływ na płód. 

W trakcie leczenia sunitynibem zaleca się stosowanie skutecznych form antykoncepcji.

Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały zdolność przenikania sunitynibu i jego metabolitów do mleka matki. Z tego względu nie należy karmić piersią w trakcie leczenia sunitynibem.

Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazują, że stosowanie sunitynibu może mieć niekorzystny wpływ na płodność.

Objawy przedawkowania sunitynibu wiążą się z działaniami niepożądanymi wywoływanymi przez lek.

Sunitynib jest inhibitorem kinazy tyrozynowej, inhibitorem receptorów płytkowego czynnika wzrostu, inhibitorem receptorów czynnika komórek pnia, inhibitorem  receptorów dla czynników wzrostu śródbłonka naczyniowego, inhibitorem receptorów czynnika stymulującego powstawanie kolonii oraz receptorów glejopodobnego czynnika neurotroficznego.

W tkankach nowotworowych obserwuje się zwiększoną aktywność kinaz tyrozynowych, co odpowiada za niekontrolowane namnażanie się komórek nowotworowych, nasilenie procesu angiogenezy, czyli unaczyniania się guza oraz hamowanie apoptozy, czyli zaprogramowanej śmierci komórek. Sunitynib konkuruje z adenozynotrójfosforanem (ATP) o miejsce wiązania z kinazą tyrozynową tym samym hamuje proces wzrostu nowotworu.

Sunitynib po podaniu doustnym wchłania się niemal całkowicie. Stężenie maksymalne jest osiągane po 6 - 12 godzinach od podania leku. Stan stacjonarny jest osiągany po 10 - 14 dniach stosowania.

Pokarm nie ma wpływu na wchłanianie i dostępność sunitynibu.

Objętość dystrybucji sunitynibu wynosi ok. 2230L i wskazuje na dobrą penetrację tkankową sunitynibu. Zarówno sunitynib jaki i jego główny czynny metabolit w dużym stopniu wiąże się z białkami. Sunitynib wiąże się z białkami w 95%, natomiast jego metabolit w 90% i jest to niezależne od stężenia podanego leku.

Sunitynib jest metabolizowany w wątrobie przez izoenzym CYP3A4.

W wyniku działania CYP3A4 z sunitynibu powstaje jego główny czynny metabolit - dezetylosunitynib, który następnie jest w dalszym ciągu metabolizowany przy udziale izoenzymu CYP3A4.

Sunitynib jest wydalany w 61% z kałem natomiast w 16% sunitynib i jego metabolity wydalane są przez nerki.

Całkowity klirens sunitynibu po podaniu doustnym wynosi 34 - 62l/h. Okres półtrwania sunitynibu wynosi 40 - 60 godzin, natomiast okres półtrwania jego głównego metabolitu - dezetylosunitynibu wynosi 80 - 110 godzin.