Papaweryna, Papaverinum - Zastosowanie, działanie, opis

Papaweryna wskazana jest do stosowania jako lek rozkurczowy w stanach spastycznych przewodu pokarmowego (kolka żółciowa, jelitowa, stany skurczowe jelit) oraz dróg moczowych (kolka nerkowa, bolesne parcie na mocz).

U osób dorosłych papaweryna stosowana jest domięśniowo lub podskórnie. Dawkowanie indywidulanie ustala lekarz specjalista. Maksymalnie w ciągu doby pacjent może otrzymać 160-480 mg.

Papaweryny w ampułkach nie stosujemy u dzieci, gdyż brak jest odpowiednich badań potwierdzających bezpieczeństwo stosowania tego leku w tej grupie wiekowej.

W przypadku czopków z papaweryną pacjent może zastosować do 120mg substancji czynnej na dobę, co odpowiada zawartości 3 czopków.

Papaweryna nie może być stosowana u pacjentów, u których stwierdzono nadwrażliwość na tą substancję czynną.

Zaburzenia  przewodnictwa w mięśniu sercowym w wywiadzie również wykluczają zastosowanie papaweryny.

U pacjentów, u których wystąpi nadwrażliwość ze strony wątroby, objawiająca się żółtaczką, eozynofilią, podwyższeniem wartości testów wątrobowych, lek należy odstawić.

Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u których w wywiadzie znalazły się: choroby związane z ciśnieniem w oku (jaskra), czy epizody wieńcowe (niedawno przebyty zawał serca, dławica piersiowa).

Preparatu papaweryny w ampułkach nie należy stosować u dzieci.

Po podaniu papaweryny pacjenci mogą odczuwać senność i zawroty głowy. Z tego względu nie zaleca się stosowania papaweryny u osób obsługujących maszyny lub kierujących pojazdami.

Papaweryna może być stosowana w ciąży tylko w przypadku, gdy w ocenie lekarza prowadzącego korzyści z jej zastosowania przeważają nad ryzykiem ewentualnego zagrożenia dla płodu.

Ponieważ nie dysponujemy wystarczającymi danym odnośnie przenikania leku do mleka matki, w okresie laktacji stosowanie papaweryny należy prowadzić bardzo ostrożnie.

Do działań niepożądanych spowodowanych zawartością w czopkach chlorowodorku papaweryny należą: zaczerwienienie twarzy, wysypka skórna, zwiększona potliwość. Ze strony  układu nerwowego mogą to być: bóle i zawroty głowy, senność, spadek ciśnienia.

Działania niepożądane po podaniu domięśniowym lub podskórnym obejmują: ból głowy oraz przemijające bóle głowy. Pojawiają się też niepokojące objawy związane z narządem wzroku: podrażnienia rogówki (ból, uczucie kłucia), przekrwienie spojówek, łzawienie, zaburzenia, zaburzenia akomodacji (krótkowzroczność), odwarstwienie siatkówki, krwotoki w obrębie ciała szklistego, zmętnienie soczewki (przy długotrwałym stosowaniu). Mogą pojawić się też dolegliwości ze strony układu krążenia (bradykardia, niedociśnienie tętnicze), układu oddechowego (skurcz oskrzeli), czy  nadmierne wydzielanie śliny, nudności, wymioty, biegunka, nadmierne wydzielanie potu.

W przypadku przyjęcia zbyt dużej dawki mogą wystąpić objawy przedawkowania, takie jak: zaburzenia w pracy mięśnia sercowego, niewyraźne widzenie czy nadmierny spadek ciśnienia tętniczego.

Papaweryna należy do alkaloidów opium o budowie izochinolinowej. Wpływa rozkurczająco na mięśnie gładkie poprzez bezpośredni wpływ na komórki mięśniowe. Jej działanie spazmolityczne wykorzystywane jest do eliminacji stanów skurczowych mięśni gładkich w obrębie jamy brzusznej. Nie ma działania przeciwbólowego. Nie wywołuje jak inne alkaloidy opium uzależnienia.

Papaweryna po podaniu domięśniowym lub podskórnym w 90% wiąże się z białkami i w ten sposób jest transportowana do tkanek.

Papaweryna w wątrobie ulega przemianom do nieaktywnych farmakologicznie metabolitów.

Zarówno papaweryna, jak i jej metabolity wydalane są przez nerki wraz z moczem.