Pimekrolimus, Pimecrolimusum - Zastosowanie, działanie, opis

Pimekrolimus w postaci preparatów do użytku zewnętrznego jest wskazany w leczeniu łagodnego i umiarkowanego atopowego zapalenia skóry u dzieci powyżej drugiego roku życia i dorosłych.

Zaleca się kurację pimekrolimusem w przypadkach:

• nietolerancji lub braku odpowiedzi na leczenie miejscowymi kortykosteroidami;
• leczenia skóry twarzy i szyi.

Pimekrolimus zazwyczaj dawkuje się na okolice chorobowo zmienione cienką warstwą do dwóch razy dziennie.  Leczenie wdraża się w momencie wystąpienia pierwszych objawów i kontynuuje do czasu wyleczenia.

Dawkę i częstotliwość stosowania leku ustala lekarz.

Nie stosujemy pimekrolimusu w przypadku reakcji nadwrażliwości na makrolaktamy.

Wskazaniem do nie wdrażania leczenie pimekrolimusem są infekcje skóry o podłożu wirusowym, erytrodermia, zmiany nowotworowe skóry, zespół Nethertona oraz wrodzony lub nabyty brak odporności i aktywna immunosupresja.

Pimekrolimusu nie stosujemy w opatrunkach okluzyjnych.

Pimekrolimus może zwiększać ryzyko wirusowych i bakteryjnych infekcji skóry. W takich przypadkach należy przerwać terapię i wdrożyć leczenie przyczynowe.

Podczas aplikacji pimekrolimusu należy chronić oczy i błony śluzowe.

W trakcie terapii chronić skórę przed promieniowaniem UV.

Podczas stosowania pimekrolimusu odnotowano przypadki nietolerancji alkoholu, objawiające się uderzeniami gorąca, wysypką, swędzeniem, pieczeniem i obrzękiem.

Pimekrolimus nie wpływa na zdolności psychomotoryczne lub osłabia je w sposób nieistotny.

Podczas stosowania pimekrolimusu należy chronić skórę przed promieniowaniem UV ze względu na ryzyko wystąpienia działań fototoksycznych.

Ze względu na ograniczone badania oceniające działania pimekrolimusu na płód nie zaleca się stosowania w ciąży.

Według klasyfikacji Prof Hale'a pimekrolimus jest zaliczany do kategorii L2 (ryzyko szkodliwego wpływu na oseska jest mało prawdopodobne) gdy matka stosuje preparat pimekrolimusu na skórę. W przypadku stosowania na brodawkę kategoria zmienia się na L4 (istnieją dowody na niekorzystny wpływ na laktację i karmione dziecko).

Częstym działaniem niepożądanym po zastosowaniu pimekrolimusu jest zapalenie mieszków włosowych i uczucie pieczenia w obrębie leczonej powierzchni.

Niezbyt często zarejestrowano zaburzenia skóry w miejscu podania (wysypka, ból, mrowienie, przesuszenie, łuszczenie, obrzęk) oraz nasilone występowanie chorób o podłożu wirusowym (mięczak zakaźny, opryszczka zwykła, brodawczak, półpasiec, wyprysk opryszczkowy).

Rzadko obserwuje się zmianę zabarwienia skóry (hipo- lub hiperpigmentacja) i alergiczne odczyny skórne.

Na dziesięć tysięcy przypadków odnotowano jeden wystąpienia reakcji anafilaktycznej.

W przeprowadzonych badaniach nie odnotowano przedawkowania pimekrolimusu.

Pimekrolimus hamuje syntezę i uwalnianie cytokin zapalnych w limfocytach T poprzez wiązanie z makrofiliną-12 i blokowanie fosfatazy kalceneuryny.

Ogólnoustrojowe wchłanianie pimekrolimusu jest znikome.

Pimekrolimus w ok. 80% jest wydalany z kałem, niewielkie ilości z moczem.