Inhibitor C1 (ludzki), C1 inhibitor - Zastosowanie, działanie, opis

Inhibitor C1 (ludzki) to osoczowa glikoproteina. Inhibitor C1 jest stosowany w zapobieganiu, a także leczeniu wrodzonego obrzęku naczynioruchowego typu I oraz II. Substancję czynną stosuje się również w zapobieganiu stanom ostrym przed zabiegiem.

Inhibitor C1 (ludzki) stosuje się dożylnie.

Dawka stosowana w leczeniu zależna od jednostki chorobowej, wieku i masy ciała.

Dawki zwykle stosowane (dobowe) u osób dorosłych: 1000 j.m.

Dawka powinna być ustalona indywidualnie, najlepiej pod opieką lekarza posiadającego doświadczenie w leczeniu pacjentów z dziedzicznym obrzękiem naczynioruchowym.

Przeciwwskazaniem jest nadwrażliwość na substancję czynną.

Inhibitor C1 (ludzki) powinien być stosowany ostrożnie u pacjentów z potwierdzoną reakcją nadwrażliwości. W razie wystąpienia objawów, należy przerwać leczenie.

U pacjentów otrzymujących inhibitor C1 (ludzki), należy rozważyć szczepienia przeciwko WZW typu A i B.

Inhibitor C1 (ludzki) nie powoduje objawów lub wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Dane kliniczne oraz związane z badaniami na zwierzętach są bardzo ograniczone. Jednakże na ich podstawie stwierdzono, że substancja czynna nie działa w sposób szkodliwy na ciążę. Inhibitor C1 (ludzki) może być stosowany w okresie ciąży, jeśli lekarz uzna, że są do tego wskazania.

Nie wiadomo czy inhibitor C1 (ludzki) jest obecny w mleku kobiecym. W związku z tym, że nie można wykluczyć negatywnego wpływu substancji czynnej na noworodka karmionego piersią, zaleca się, aby to lekarz rozważył stosunek korzyści do ryzyka dla matki i dziecka i zdecydował czy zastosować substancję czynną.

Brak danych klinicznych i związanych z badaniami na zwierzętach dotyczących płodności podczas stosowania inhibitora C1 (ludzkiego).

Podanie dożylne: nadwrażliwość, hiperglikemia, ból głowy, zawroty głowy, zakrzepica żylna, zapalenie żyły, pieczenie żyły, uderzenia gorąca, kaszel, nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha, wysypka, rumień, świąd, kontaktowe zapalenie skóry, obrzęk stawów, ból stawów, ból mięśni, uczucie dyskomfortu w klatce piersiowej, gorączka, odczyn w miejscu podania.

Brak danych dotyczących przedawkowania inhibitora C1 (ludzkiego).

Inhibitor C1 (ludzki) wiąże się z takimi elementami w organizmie jak: C1s, C1r, kalikreina, czynnik XIIa, powodując ich nieodwracalną inaktywację. Pacjenci z dziedzicznym obrzękiem naczynioruchowym mają niski poziom substancji czynnej. Dostarczenie chorym inhibitora C1 zapobiega aktywacji układu dopełniacza, co w konsekwencji zapobiega wzrostowi przepuszczalności naczyń.

W zależności od przyjętej dawki stężenie maksymalne substancji czynnej osiągane jest po około 30 minutach po podaniu.

Objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym wynosi 3 ± 0,9 l.

Inhibitor C1 (ludzki) jako, że jest białkiem jest rozkładany przez proteazy i inne enzymy katalityczne do peptydów i aminokwasów.

Wydalanie odbywa się głównie przez nerki. Okres półtrwania substancji czynnej wynosi około 3 godziny, w zależności od podanej dawki.