Inhibitory pompy protonowej – dawkowanie i skutki uboczne

Inhibitory pompy protonowej (IPP) to grupa leków powszechnie uznawana za skuteczną i bezpieczną w leczeniu chorób zależnych od wydzielania kwasu solnego w żołądku. Aktualnie należą do najczęściej przepisywanych leków na świecie, a w wielu krajach, w tym także w Polsce, dostępne są bez recepty. Ich wprowadzenie do lecznictwa w 1988 roku (omeprazol – pierwszy IPP) spowodowało ogromny postęp w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, refluksu przełyku a także w profilaktyce i leczeniu powikłań ze strony żołądka w trakcie stosowania niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ).

1. Inhibitory pompy protonowej (IPP) – mechanizm działania
2. Inhibitory pompy protonowej – dawkowanie
3. Inhibitory pompy protonowej – działania niepożądane

Inhibitory pompy protonowej (IPP) – mechanizm działania

Leki te hamują wydzielanie kwasu solnego poprzez nieodwracalne zablokowanie enzymu adenozynotrifosfatazy (pompa protonowa) w końcowej fazie wydzielania jonów wodorowych do światła żołądka. Działają silniej niż popularne leki hamujące receptory H2, jak choćby ranitydyna. Obecnie na rynku dostępne są następujące IPP:

• omeprazol,
• lansoprazol,
• rabeprazol,
• pantoprazol,
• esomeprazol.

Inhibitory pompy protonowej – dawkowanie

Nie należy na własną rękę przekraczać zaleconych dawek, gdyż nie zwiększy to skuteczności działania leku a może zagrażać zdrowiu. Tylko lekarz może zalecić stosowanie większej dawki i tylko w uzasadnionych przypadkach.

Zwykle stosowana dawka IPP dostępnych bez recepty (omeprazol, pantoprazol) wynosi 20 mg na dobę. Leki te występują w postaci tabletek dojelitowych, których nie należy rozgryzać, stosowanych na czczo lub w trakcie posiłku. IPP to nieaktywne proleki, które są resorbowane w jelicie cienkim i transportowane do komórek okładzinowych żołądka, gdzie ulegają przemianie do związków czynnych.

Uważa się, że lekiem dającym najmniej działań niepożądanych związanych z ryzykiem wystąpienia interakcji z innymi lekami jest pantoprazol.

Inhibitory pompy protonowej – działania niepożądane

Podobnie jak inne leki, inhibitory pompy protonowej mogą powodować skutki uboczne, jednak występują one rzadko. Możemy wśród nich wyróżnić:

• powikłania infekcyjne,
• zaburzenia wchłaniania składników mineralnych i witamin,
• zwiększone ryzyko złamań kości,
• wystąpienia nowotworów.

Powikłania infekcyjne po stosowaniu inhibitorów pompy protonowej

Kwas solny w żołądku stanowi barierę dla bakterii i wpływa na skład flory bakteryjnej jelit, w związku z czym jego obniżony poziom po długotrwałym stosowaniu IPP może doprowadzić do powikłań infekcyjnych. Należą do nich: zapalenie płuc, zakażenie Clostridium diffcile oraz bakteryjne zapalenie żołądka i jelit.

• Zapalenie płuc – prawdopodobnie IPP powodują zespół przerostu bakteryjnego w żołądku a zapalenie płuc jest wynikiem mikroaspiracji jego treści do układu oddechowego.
• Infekcja Clostridium difficile – ryzyko zakażenia tą bakterią wzrasta prawdopodobnie na skutek podwyższenia pH treści żołądkowo-jelitowej, co umożliwia przetrwanie form wegetatywnych drobnoustroju.
• Bakteryjne zapalenie żołądka i jelit – zahamowanie wydzielania kwasu solnego w żołądku sprzyja rozrostowi flory bakteryjnej w jelicie cienkim i zwiększa podatność na szereg innych infekcji, w tym wywołanych przez bakterie Salmonella, Campylobacter jejuni, Escherichia coli, Vibrio cholerae i Listeria.

Zaburzenia wchłaniania składników mineralnych i witamin

• Żelazo – kwas solny w żołądku jest niezbędny do wchłaniania żelaza niehemowego, ponieważ umożliwia jego uwalnianie z soli zawartych w pokarmach.
• Wapń – kwaśny odczyn w żołądku jest niezbędny do enzymatycznego rozkładu kompleksów wapnia ze związkami organicznymi oraz jego uwalniania z trudno rozpuszczalnych soli wapniowych zawartych w pokarmie. Dlatego istnieje ryzyko, że zahamowanie wydzielania kwasu solnego będzie utrudniać uwalnianie i wchłanianie wapnia w przewodzie pokarmowym.
• Witamina B12 – w pierwszym etapie jej wchłaniania w przewodzie pokarmowym niezbędne są kwas solny i pepsyna, dzięki którym kobalamina zawarta w pokarmach jest uwalniana z połączeń z białkami a następnie wchłaniania z udziałem flory bakteryjnej w końcowym odcinku jelita cienkiego. Istotny jest fakt, że nawet niewielki niedobór witaminy B12 zwiększa ryzyko osteoporozy.

Powikłania po stosowaniu inhibitorów pompy protonowej – złamania kości

Najczęstszą przyczyną złamań kości (poza urazami mechanicznymi) jest zmniejszenie ich gęstości w przebiegu osteoporozy. Przewlekłe stosowanie IPP może przyczynić się do rozwoju choroby na skutek zaburzenia wchłaniania witaminy B12, której niedobór wpływa na procesy tworzenia kości poprzez obniżenie aktywności osteoblastów i gęstości mineralnej kości. Niedobór witaminy B12 może powodować również zaburzenia neurologiczne sprzyjające niekontrolowanym upadkom prowadzącym do złamań, szczególnie niebezpiecznych u osób starszych. Hipergastrynemia towarzysząca stosowaniu IPP prowadzi do nadmiernej aktywności przytarczyc, wzrostu poziomu parathormonu we krwi i zwiększonej resorpcji wapnia z kości.

Nowotwory

U chorych z zapaleniem trzonu żołądka i infekcją H. pylori stosowanie IPP może sprzyjać zanikowi błony śluzowej, co zwiększa ryzyko wystąpienia raka żołądka. Brak jest jednak wiarygodnych badań potwierdzających bezpośredni związek stosowania tej grupy leków z występowaniem nowotworów.