Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – przyczyny, objawy, leczenie, żywienie przy WZJG

Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG, colitis ulcerosa) jest rozlanym nieswoistym zapaleniem błony śluzowej odbytnicy lub odbytnicy i okrężnicy, prowadzącym w niektórych przypadkach do powstania owrzodzeń. Należy do grupy nieswoistych zapaleń jelit o niewyjaśnionej etiologii. Jak rozpoznać wrzodziejące zapalenie jelita grubego?

1. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – przyczyny
2. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – objawy
3. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – diagnostyka
4. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – leczenie
5. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – powikłania
6. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – żywienie chorych na WZJG

Krwiste biegunki, bóle brzucha, osłabienie i spadek masy ciała u młodych dorosłych mogą być objawami wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Choroba cechuje się występowaniem okresów zaostrzeń i remisji o różnym czasie trwania, wpływając negatywnie na jakość życia pacjentów. Zachorowalność w naszym kraju szacuje się na około 700 przypadków rocznie i liczba ta sukcesywnie rośnie. Niniejszy artykuł wyjaśni, jak diagnozujemy colitis ulcerosa i czy możliwe jest całkowite wyleczenie.

Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – przyczyny

Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG, łac. colitis ulcerosa, ang. ulcerative colitis) należy do grupy nieswoistych chorób zapalnych jelit. Proces zapalny obejmuje błonę śluzową i podśluzową jelita grubego, co prowadzi niekiedy do powstania owrzodzeń. Ma przebieg przewlekły z okresami remisji i zaostrzeń. Chorobom zapalnym jelit mogą towarzyszyć inne choroby autoimmunologiczne, np. stwardniające zapalenie dróg żółciowych czy zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa.

Dokładna etiologia WZJG nie jest znana. Naukowcy sugerują, że w powstawaniu choroby mają udział czynniki genetyczne, środowiskowe i immunologiczne. O etiologii genetycznej świadczy rodzinne występowanie nieswoistych zapaleń jelit. Obserwuje się aktywację układu immunologicznego, w której główną rolę odgrywają cytokiny prozapalne. Za wywoływanie nieprawidłowej odpowiedzi immunologicznej odpowiedzialne są prawdopodobnie antygeny pokarmowe i drobnoustroje. Udowodniono, że bakteryjna flora jelit w nieswoistych zapaleniach jelit różni się ilościowo i jakościowo od flory występującej u osób zdrowych. Zmiany zapalne mogą być ograniczone do odbytnicy lub w cięższych przypadkach szerzą się proksymalnie, obejmując okrężnicę, a niekiedy nawet jelito kręte.

Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – objawy

Pierwszym i dominującym objawem WZJG u większości chorych jest biegunka, często z domieszką krwi w kale. Liczba wypróżnień w aktywnym okresie choroby może sięgać 20 na dobę. Obserwuje się bóle brzucha zlokalizowane zwykle w lewym dolnym kwadrancie brzucha lub w odbytnicy. Biegunkom towarzyszą objawy ogólnoustrojowe: gorączka, osłabienie, zmniejszenie masy ciała. Chorzy, u których zmiany zapalne obejmują tylko odbytnicę, mogą mieć inne symptomy. Rytm wypróżnień może być prawidłowy, a jedynym objawem sugerującym chorobę jest krwawienie z dolnego odcinka przewodu pokarmowego.

Ze względu na rozległość i umiejscowienie zmian zapalnych w jelicie możemy wyróżnić:

• zapalenie odbytnicy,
• postać lewostronną (dystalną) – zmiany nie przekraczają zagięcia śledzionowego okrężnicy,
• postać rozległą – zmiany zapalne przekraczają zagięcie śledzionowe.

W dwóch pierwszych postaciach klinicznych możliwe jest zastosowanie leczenia miejscowego, natomiast w postaci rozlanej konieczne jest leczenie systemowe. Jak już wcześniej wspomniano, wrzodziejące zapalenie jelita grubego jest chorobą przewlekłą, z występującymi ostrymi rzutami i okresami remisji.

Wśród czynników wywołujących zaostrzenia wymieniamy: zmiany w sposobie odżywiania, stres, leki przeciwbólowe, zwłaszcza z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), zakażenia, w przebiegu których stosowana jest antybiotykoterapia. Do oceny ciężkości rzutów choroby stosowana jest klasyfikacja wg Truelove’a i Wittsa, oceniająca m.in.: częstość wypróżnień z krwią na dobę, temperaturę ciała, częstość rytmu serca, stężenie hemoglobiny, wartość wskaźników zapalnych (OB, CRP).

Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – diagnostyka

Badaniem pozwalającym na uzyskanie ostatecznego rozpoznania colitis ulcerosa jest endoskopia jelita grubego z pobraniem wycinków do oceny histopatologicznej. Wykonana kolonoskopia pozwala również na ocenę rozległości zmian zapalnych. Zmiany zapalne o małym nasileniu charakteryzują się zatarciem rysunku naczyniowego, powierzchownymi nadżerkami. Zmiany o średnim nasileniu obejmują obrzęk, przekrwienie błony śluzowej, krwawienia kontaktowe. W długotrwałej chorobie obserwujemy wygładzenie fałdów błony śluzowej, zwężenie światła jelit, występowanie polipów zapalnych.

W badaniu histopatologicznym pobranego drogą biopsji fragmentu jelita obecne są: ostry i przewlekły naciek zapalny błony śluzowej, ropnie krypt, zmniejszona liczba komórek kubkowych.

W badaniach laboratoryjnych w aktywnej fazie choroby obserwuje się zwiększone stężenie CRP, wzrost OB, leukocytozę, niedokrwistość, zaburzenia elektrolitowe. U około 60% chorych obecne są autoprzeciwciała przeciwko okołojądrowemu antygenowi granulocytów (pANCA).

W rozpoznaniu różnicowym należy uwzględnić biegunki pochodzenia bakteryjnego (Salmonella, Shigella, Campylobacter) lub pasożytnicze, chorobę Leśniowskiego–Crohna, raka odbytnicy, zapalenie uchyłków okrężnicy, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego.

Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – leczenie

Przy wyborze leku warto uwzględnić zasięg, częstość i ciężkość zaostrzeń WZJG. Celem leczenia jest wygojenie błony śluzowej prowadzące do ustąpienia zmian zapalnych. Stosowane są: preparaty kwasu 5-aminosalicylowego w postaci tabletek, czopków lub wlewek doodbytniczych (mesalazyna, sulfasalazyna), glikokortykosteroidy przyjmowane doustnie, leki immunosupresyjne (azatiopryna i merkaptopuryna), leki biologiczne (infliksymab, adalimumab).

W ciężkich przypadkach opornych na leczenie farmakologiczne konieczne bywa leczenie chirurgiczne, polegające na resekcji fragmentu lub całego jelita grubego. Całkowite wyleczenie jest niestety niemożliwe. Nie należy zatem samodzielnie odstawiać leków, nawet jeśli objawy choroby ustąpiły. Pamiętajmy, że przewlekłe leczenie podtrzymujące w okresie bezobjawowym najskuteczniej zapobiega nawrotom.

Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – powikłania

Powikłania colitis ulcerosa możemy podzielić na jelitowe i pozajelitowe. Najczęstszym, miejscowym powikłaniem jest polipowatość zapalna, będąca wynikiem silnego uszkodzenia błony śluzowej jelita. Bardzo rzadkim, lecz potencjalnie śmiertelnym powikłaniem jelitowym jest ostre rozdęcie okrężnicy (megacolon toxicum), w którym często w trakcie ciężkiego, pierwszego rzutu WZJG dochodzi do zajęcia całej okrężnicy i ryzyka perforacji.

Powikłania pozajelitowe mogą dotyczyć układu kostno-stawowego (zapalenie stawów, osteoporoza), wątroby i dróg żółciowych (stłuszczenie wątroby, rak wątroby, stwardniające zapalenie dróg żółciowych), skóry (rumień guzowaty), narządu wzroku (zapalenie tęczówki, zapalenie spojówek).

Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – żywienie chorych na WZJG

Nie ma specjalnej diety dla osób cierpiących z powodu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, jednak istnieje kilka zaleceń dietetycznych, o których warto pamiętać.

Posiłki powinny być urozmaicone i bogate w składniki odżywcze. Należy unikać produktów o wysokim stopniu przetworzenia, typu fast-food, słodyczy, gazowanych, słodkich napojów. Warto pamiętać o odpowiednim nawodnieniu organizmu. Pacjenci powinni się obserwować i unikać potraw, które nasilają dolegliwości. Pojedyncze badania sugerują zmniejszenie dolegliwości u niektórych pacjentów podczas stosowania diety bezmlecznej.

Dieta restrykcyjna stosowana jest w przypadku częstych nawrotów. W okresie zaostrzenia choroby zaleca się unikanie produktów bogatoresztkowych (ciemne pieczywo, pełnoziarnisty makaron i ryż), suszonych owoców, roślin strączkowych, niektórych warzyw (głównie kapusta) i owoców, gdyż mogą nasilać biegunki.