polipy w jelicie grubym
Olaf Bąk

Polipy jelita grubego – przyczyny, objawy, leczenie

Polipy jelita grubego są często występującymi u dorosłych osób zmianami, które wykrywa się w większości podczas rutynowej kolonoskopii. Zależnie od ich rodzaju, rozmiaru i budowy czasem bywają kompletnie nieszkodliwe, lecz mogą być też pierwszym krokiem do powstania raka. Ich przebieg jest najczęściej bezobjawowy, a tym samym niezauważalny dla osoby nimi dotkniętych. Dlatego właśnie profilaktyka i regularna kolonoskopia są tak ważne. Jak wyglądają polipy jelita grubego i czy są groźne? Czy bolą?

Jelito grube (łac. intestinum crassum) jest odcinkiem układu pokarmowego o długości około 150 cm, rozciągniętym między końcem jelita cienkiego (krętego) a odbytem. Jego główną rolą jest wchłanianie wody, a także pozostałych niewchłoniętych składników odżywczych oraz minerałów z treści pokarmowej. Odbywa się to dzięki jednej z warstw jelita – błonie śluzowej (wyściełającej wnętrze jelita grubego) – która stanowi właśnie podstawę do powstania polipów.

Polipy jelita grubego – czym są?

Polipami nazywamy cały katalog zmian w jelicie grubym, uwypuklających się powyżej błony śluzowej, które mogą charakteryzować się różnymi przyczynami powstania, budową czy rokowaniem.  

Bez badania histopatologicznego (badanie mikroskopowe zmiany wykonywane przez lekarza specjalistę patomorfologii) trudno jest jednoznacznie ocenić, z którym typem polipów jelita grubego mamy do czynienia.

Najprostszym podziałem jest oczywiście kształt polipauszypułowany (z szypułą podobną do szypułki jabłka), półuszypułowany, siedzący (z szeroką podstawą) lub płaski. Histopatologicznie (mikroskopowo) możemy za to wyróżnić polipy nienowotworowe (nieneoplastyczne) oraz nowotworowe (neoplastyczne).

Polipy nienowotworowe są najczęstsze i jak wskazuje nazwa w większości nie grozi im ryzyko transformacji w raka jelita. Zaliczamy do nich polipy:

  • hiperplastyczne – najczęstsze polipy w ogóle,
  • zapalne (pseudopolipy, polipy rzekome powstające na bazie chorób zapalnych jelit),
  • hamartomatyczne (wywołane chorobami genetycznymi).
Szczególną uwagę należy jednak zwrócić na polipy gruczolakowate (łac. polypus adenomatosus lub adenoma polyposum, gruczolaki, oznaczane w klasyfikacji ICD-10 jako D12 nowotwory niezłośliwe okrężnicy, odbytnicy, odbytu i kanału odbytu), które są stanem wyjścia dla nowotworu jelita. Są to najczęstsze polipy nowotworowe u dorosłych i ich wycięcie jest szczególnie istotne dla dalszego rokowania.

Dodatkową grupą są polipy podśluzówkowe, które w odróżnieniu od pozostałych nie powstają z błony śluzowej, a uwypuklają ją poprzez rozrost tkanek położonych głębiej, ma to miejsce przy np. naczyniakach, tłuszczakach czy rozroście układu chłonnego.

Polip jelita grubego a rak

Mimo że nie każdy polip jelita grubego jest zmianą przednowotworową lub nowotworową, to niemal każdy rak okrężnicy czy odbytnicy rozwinie się na podstawie polipów gruczolakowatych. Dodatkowo nawet te niegroźne typy polipów po latach mogą ulec dysplazji (zezłośliwieniu), dlatego profilaktycznie należy usuwać każdą znalezioną w kolonoskopii zmianę.

Na podstawie analiz wskazano jakie cechy polipa mogą grozić jego przemianą nowotworową:

  • wielkość polipa (powyżej 2 cm),  
  • polipy mnogie,  
  • budowa kosmkowa,  
  • dysplazja wysokiego stopnia.

Polipy jelita grubego – przyczyny

Polipy jelita grubego można znaleźć nawet u 15–20% populacji, co czyni je jednymi z najczęściej spotykanych zmian okrężnicy i odbytnicy. Chociaż występują w każdym wieku (bez względu na płeć), to po 30. roku życia następuje znaczny wzrost zachorowalności, szczególnie widoczny w populacji zachodnioeuropejskiej. Ze względu na różnorodność polipów trudno jest znaleźć jednoznaczną przyczynę ich powstania. Większość polipów powstaje jako pojedyncze zmiany o nieznanej etiologii, jak ma to miejsce w polipach hiperplastycznych.

Jednak na powstanie polipów nowotworowych mogą mieć wpływ kancerogeny (substancje rakotwórcze w środowisku czy diecie) oraz współistniejące choroby, takie jak:

  • mała aktywność fizyczna,
  • dieta ubogoresztkowa,
  • korzystanie z papierosów i alkoholu,
  • otyłość,
  • cukrzyca,
  • podeszły wiek.

Bywa też, że wystąpienie dużej ilości polipów u dzieci, wiąże się z obciążeniem genetycznym. Towarzyszą im różnorodne objawy (wielkogłowie, zmiany rogowaciejące skóry) oraz ryzyko raka ze strony innych narządów (m.in. rak trzustki, rak żołądka). Taka sytuacja wymaga kontrolnych kolonoskopii już od najmłodszych lat i ma miejsce w następujących chorobach:

  • rodzina polipowatość gruczolakowata (FAP),  
  • zespół Peutza-Jeghersa,  
  • polipowatość młodzieńcza,  
  • zespół Cronkhite'a-Canady,  
  • zespół Cowden.

Powiązane produkty

Objawy polipów jelita grubego

Większość polipów jelita grubego (szczególnie tych o małej średnicy do 1 cm) przebiega bezobjawowo, a ich rozpoznanie jest często przypadkowe przy okazji kolonoskopii wykonanej w innym celu np. przy podejrzeniu uchyłków okrężnicy. Dlatego tak ważna jest profilaktyczna diagnostyka i regularne badania endoskopowe, szczególnie u osób po 50. roku życia.

W pozostałych przypadkach np. krwawiących polipów możliwe jest zauważenie śladów świeżej krwi na papierze toaletowym lub na stolcu. Przy długo trwającym krwawieniu mogą wystąpić cechy niedokrwistości (anemizacji), czyli spadek hemoglobiny oraz hematokrytu w morfologii krwi.

Czasem jednak krwawienie jest tak niewielkie, że jego obecność możemy wykryć tylko testem na krew utajoną w kale (które jest jednocześnie badaniem przesiewowym na obecność raka jelita grubego).

W pozostałych przypadkach zauważa się:

  • domieszkę śluzu w stolcu,
  • zwiększone parcie,
  • biegunkę (przy polipach mnogich).

Polipy jelita grubego – diagnostyka, rozpoznanie

Nowoczesne technologie przynoszą nam nieinwazyjne metody diagnostyczne, takie jak kolonografia TK (kolonoskopia wirtualna), która wykorzystuje obrazowanie promieniowaniem Roentgena. Zastępuje ona historyczne już badanie z doodbytniczym wlewem kontrastu. Kolonografia wymaga wprowadzenia cienkiego wężyka z powietrzem do światła jelita, jest to jednak bardziej akceptowalne dla osób badanych niż konieczność wprowadzenia całego kolonoskopu.  

Mimo mniejszej inwazyjności i niemal braku powikłań, metoda ta ma swoje wady. Podstawą rozpoznania i leczenia polipów jelita grubego jest obejrzenie ich struktury oraz wycięcie w całości, co w przypadku kolonografii TK jest niemożliwe. Nie zobrazujemy nią też płaskich zmian, które nie wpuklają się do światła jelita.

To powoduje, że jedyną zalecaną i pewną metodą jest wciąż kolonoskopia. Polega ona na wprowadzeniu endoskopu (małej kamery z giętkim przewodem) o długości 130–200 cm do jelita grubego przez odbyt, poprzez który tłoczone są powietrze oraz woda, oczyszczające obraz i torujące drogę. W trakcie badania osoba wykonująca dokładnie ogląda błonę śluzową całego jelita grubego (czasem wraz z fragmentem jelita cienkiego), poszukując niepokojących zmian rozrostowych, zapalnych lub nowotworowych. Dodatkowo poprzez kanał kolonoskopu może wprowadzić do jelit narzędzia, które posłużą do pobrania niepokojącej zmiany lub usunięcia polipa od razu w trakcie badania (polipektomia).  

Niestety kolonoskopia wiąże się czasem z dyskomfortem i niepokojem osoby badanej. Dlatego też coraz częściej badanie to wykonuje się w asyście anestezjologa w sedacji lub analgosedacji z zastosowaniem benzodiazepin.  

Kolonoskopia wymaga wcześniejszego przygotowania. Już tydzień przed badaniem należy wykluczyć z diety nasiona, pestki, buraki oraz preparaty zawierające żelazo. Dwa dni przed badaniem należy wdrożyć lekką dietę, czasem nawet płynną lub półpłynną. W wieczór poprzedzający badanie należy przyjmować już tylko przepisany przez lekarza preparat przeczyszczający rozpuszczony w dużej ilości wody (około 2 litrów). Na około 4 godziny przed badaniem należy wstrzymać się już od spożywania jakichkolwiek płynów oraz ssania cukierków. Po badaniu mogą wystąpić wzdęcia oraz uczucie pełności w brzuchu, które ustępują po oddaniu wiatrów. Inne powikłania, jak perforacja, zdarzają się rzadko.

Leczenie polipów jelita grubego

Ze względu na to, że każdy polip musi zostać przebadany pod mikroskopem, jedyną metodą leczenia jest polipektomia (wycięcie zmiany), dokonana w trakcie kolonoskopii. Dlatego też wykluczone jest tutaj leczenie zachowawcze – farmakologiczne lub leczenie ziołami.

Usunięciu polipów nie towarzyszy ból ani w trakcie zabiegu, ani po nim.

Najczęściej stosowanymi metodami jest pętla diatermiczna (pętla pod napięciem pozwala nie tylko na usunięcie nawet płaskiej zmiany, ale również natychmiastowe zamknięcie naczyń krwionośnych) oraz kleszczyki biopsyjne (które przydatne są przy zmianach uszypułowanych).

Powikłania po tych zabiegach są bardzo rzadkie i ograniczają się głównie do lokalnego odczynu zapalnego oraz krwawienia. U 0.1% osób może dojść do perforacji jelita kolonoskopem, która jednak wcześnie wykryta jest szybko zaopatrywana. Przy dużych polipach (powyżej 4 cm) przez wzgląd na bezpieczeństwo i wycięcie możliwie całej zmiany konieczna jest chirurgiczna operacja laparoskopowa (do jamy brzusznej wprowadzana jest kamera i narzędzia przez kilka małych nacięć powłok brzusznych), wykonywana w znieczuleniu ogólnym.

Po zabiegu każdy polip musi być poddany badaniu histopatologicznemu. To od niego zależy dalsze postępowanie, rokowanie oraz konieczność wykonania ponownych kolonoskopii.  

W przypadku polipektomii „po kawałku”, niedostatecznym marginesie lub niepełnym wycięciu zmiany może rzadko dojść do odrastania polipa, jednak ryzyko takiego nawrotu jest trudne do oszacowania.

Jeśli po polipektomii okaże się, że zmiany były łagodne i o niskim ryzyku (1 lub 2 polipy gruczolakowate z dysplazją małego stopnia i mniejsze niż 10 mm albo polip ząbkowany bez dysplazji, mniejszy niż 10 mm), to lekarz zaleci kontrolne badanie dopiero za 10 lat.  Jeśli przy kontroli nie znajdziemy zmian lub będą to ponownie zmiany łagodne, to kolejna kolonoskopia będzie zalecona za kolejne 10 lat.

Jeśli jednak badanie patomorfologiczne wykryje zmiany podwyższonego ryzyka (1 lub 2 polipy gruczolakowate z dysplazją dużego stopnia lub większe niż 10 mm albo w badaniu znajdzie się 3 i więcej polipów lub wystąpił polip ząbkowany z dysplazją dużego stopnia lub powyżej 10 mm), to zalecana jest kontrola już za 3 lata, przy której dokonuje się ponownej oceny.

Jeśli w badaniu kontrolnym nie znajdziemy zmian lub będą to zmiany małego ryzyka, to kolejne badanie nastąpi za 5 lat, jeśli dużego ryzyka to za 3 lata.

Dieta i postępowanie przy polipach jelitach grubego

Ze względu na różnorodne pochodzenie zmian trudno jednoznacznie zalecić profilaktykę polipów jelita grubego, szczególnie w przypadku polipów nienowotworowych, których powstanie jest dla nas wciąż zagadką.

Ponadto chociaż wszelkie zmiany w obrębie układu pokarmowego kojarzymy z wpływem diety, to nie ma jednoznacznych badań, które wskazywałyby na konkretne pokarmy bezpośrednio zwiększające lub zmniejszające ryzyko zachorowania na raka jelita grubego (a tym samym na polipy nowotworowe).

Mimo tego w przekrojowych badań udało się znaleźć czynniki o korzystnym wpływie, zmniejszające ryzyko powstawania zmian nowotworowych, są to:

  • dieta bogata w wapń oraz witaminę D,
  • przyjmowanie błonnika w pożywieniu,
  • stosowanie kwasu acetylosalicylowego,
  • aktywność fizyczna.
  1. S. H. Ralston, M. W. J. Strachan, I. Penman, R. Hobson, red. wyd. pol. J. Różański, Choroby wewnętrzne Davidson t. 2, Wydawnictwo Edra Urban & Partner, Wrocław 2020.
  2. A. Szczeklik, P. Gajewski, Interna Szczeklika 2019/20, Medycyna Praktyczna, Kraków 2020.
  3. Zarys chirurgii. Podręcznik dla studentów i lekarzy w trakcie specjalizacji, pod red. prof. A. Żyluka, Medipage, Warszawa 2016.
  4. W. Bartnik, Polipy i nowotwory jelita grubego, „podyplomie.pl” [online] https://podyplomie.pl/wiedza/wielka-interna/828,polipy-i-nowotwory-jelita-grubego  [dostęp 23.05.2022 r.]
  5. I. Niedzielska, T. Orawczyk, K.  Szaniewski, K. Ziaja, Polip a rak jelita grubego, „Chirurgia Polska”, nr 10 2008.
  6. J. Pachlewski, Endoskopowe leczenie dużych polipów jelita grubego, „Gastroenterologia Kliniczna”, nr 1 2009.

Twoje sugestie

Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym.

Zgłoś uwagi Ikona

Polecane artykuły

  • Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – przyczyny, objawy, leczenie, żywienie przy WZJG

    Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG, colitis ulcerosa) jest rozlanym nieswoistym zapaleniem błony śluzowej odbytnicy lub odbytnicy i okrężnicy, prowadzącym w niektórych przypadkach do powstania owrzodzeń. Należy do grupy nieswoistych zapaleń jelit o niewyjaśnionej etiologii. Jak rozpoznać wrzodziejące zapalenie jelita grubego?

  • Łuszczyca paznokci – przyczyny, objawy, leczenie

    Łuszczyca jest przewlekłą zapalną chorobą skóry, przebiegającą z okresami remisji i zaostrzeń, na którą w Polsce choruje prawie milion osób. Choroba najczęściej występuje u rasy białej i w umiarkowanej strefie klimatycznej. Pierwsze objawy łuszczycy mogą wystąpić w dowolnym wieku, jednak zwykle pojawiają się we wczesnym okresie dorosłego życia lub później, około 50–60 roku życia. Łuszczyca charakteryzuje się występowaniem zmian chorobowych zarówno na skórze gładkiej, jak i na owłosionej skórze głowy, a także zmianami w obrębie płytek paznokciowych dłoni i stóp. W cięższych postaciach łuszczyca może również zająć stawy. Zmianom paznokciowym z reguły towarzyszą zmiany w obrębie skóry, chociaż zdarza się, że zmiany chorobowe obejmujące aparat paznokciowy wyprzedzają pojawienie się zmian skórnych nawet o dziesiątki lat.

  • Cytomegalia (CMV) – co to za choroba? Jakie są objawy?

    Cytomegalia jest chorobą wirusową, która wywoływana jest przez wirusa o nazwie Cytomegalovirus hominis, w skrócie CMV. Zakażenie wirusem cytomegalii jest bardzo szeroko rozpowszechnione, natomiast zdecydowana większość infekcji (ponad 99%) przebiega bezobjawowo i pacjent przez przypadek dowiaduje się, że w przeszłości przebył takie zakażenie. Jednak u płodów i noworodków ze względu na niedojrzałość układu odpornościowego, jak również u osób z wrodzonymi lub nabytymi zaburzeniami odpowiedzi immunologicznej, cytomegalia może przebiegać w sposób ostry, a obraz choroby może być bardzo różny.

  • Zakrzepica – przyczyny, objawy, profilaktyka zakrzepowego zapalenia żył powierzchniowych i głębokich

    Zakrzepica (zakrzepowe zapalenie żył) polega na powstaniu w naczyniu żylnym zakrzepu w wyniku zaburzonego przepływu krwi. Nieleczona prowadzi do groźnych powikłań, m.in. do zatorowości płucnej. Wyróżnia się zapalenie żył głębokich i powierzchniowych. Jakie objawy daje zakrzepica i w jaki sposób się ją leczy? Czy istnieją sposoby na to, by jej zapobiec?

  • Nadżerka szyjki macicy (ektopia) – przyczyny, objawy, metody leczenia

    Termin „nadżerka szyjki macicy” oznacza ubytek błony śluzowej. Często jest on nieprawidłowo stosowany na określenie ektopii, która jest zupełnie innym schorzeniem. Rzekoma nadżerka szyjki macicy (tak brzmi inna nazwa ektopii) to zastępowanie nabłonka płaskiego, który fizjologicznie pokrywa tarczę szyjki macicy, nabłonkiem gruczołowym. Zazwyczaj nie daje ona żadnych objawów, a kobieta dowiaduje się o jej istnieniu podczas rutynowego badania ginekologicznego. Kiedy ektopia wymaga szerszej diagnostyki i leczenia? Jakie metody usunięcia „nadżerki” szyjki macicy stosuje się najczęściej?

  • Gastrolog – czym się zajmuje? Jakie choroby leczy?

    Lekarz gastroenterolog jest specjalistą w zakresie chorób układu pokarmowego. Gastrolog diagnozuje i leczy pacjentów z problemami gastrycznymi. Jakimi konkretnie dolegliwościami się zajmuje? Kiedy warto się do niego udać? Czy do gastrologa jest potrzebne skierowanie? Odpowiadamy.

  • Atak paniki – jak wygląda? Co robić, gdy się pojawia?

    Ataki paniki są jednymi z najczęściej występujących zaburzeń lękowych, tuż po zespole lęku uogólnionego oraz fobii społecznej. Objawiają się nagłymi napadami silnego lęku, którym towarzyszą symptomy, takie jak: kołatanie serca, zawroty głowy, duszności, nadmierne pocenie się czy strach przed śmiercią. Dowiedz się, w jaki sposób można sobie poradzić, gdy pojawia się atak paniki.

  • Czego nie można robić przy nadżerce szyjki macicy ? Jak postępować po jej usunięciu?

    Nadżerka szyjki macicy jest rozpoznaniem, które może usłyszeć wiele kobiet w gabinecie ginekologicznym. Warto podkreślić jednak, że określenie „nadżerka” używane jest najczęściej w nieprawidłowy i potoczny sposób. Czym jest nadżerka oraz jak postępować po zabiegu jej usunięcia?

Porozmawiaj z farmaceutą
Infolinia: 800 110 110

Zadzwoń do nas jeśli potrzebujesz porady farmaceuty.
Jesteśmy dla Ciebie czynni całą dobę, 7 dni w tygodniu, bezpłatnie.

Pobierz aplikację mobilną Pobierz aplikację mobilną Doz.pl

Ikona przypomnienie o zażyciu leku.
Zdarza Ci się ominąć dawkę leku?

Zainstaluj aplikację. Stwórz apteczkę. Przypomnimy Ci kiedy wziąć lek.

Dostępna w Aplikacja google play Aplikacja appstore
Dlaczego DOZ.pl
Niższe koszta leczenia

Darmowa dostawa do Apteki
Bezpłatna Infolinia dla Pacjentów.

ikona niższe koszty leczenia
Bezpieczeństwo

Weryfikacja interakcji leków.
Encyklopedia leków i ziół

Ikona encklopedia leków i ziół
Wsparcie w leczeniu

Porady na czacie z Farmaceutą.
E-wizyta z lekarzem specjalistą.

Ikona porady na czacie z farmaceutą
Newsletter

Bądź na bieżąco z DOZ.pl

Ważne: Użytkowanie Witryny oznacza zgodę na wykorzystywanie plików cookie. Szczegółowe informacje w Regulaminie.

Zamnij