Kolki niemowlęce
Kolki niemowlęce są nie najlepiej określonym zespołem charakteryzującym się napadowym, niedającym się ukoić płaczem (krzykiem) z jednoczesnym podkurczaniem nóżek, powiększeniem brzucha i zwiększoną ilością gazów jelitowych. Występują u 10–40% niemowląt.
Jak dotąd nie udało się powiązać występowania kolki niemowlęcej z jednym czynnikiem przyczynowym. Uważa się, że jest ona końcowym efektem złożonej interakcji między niemowlęciem a szeroko rozumianym środowiskiem.
Przypadłość tę rozpoznaje się, jeśli u niemowlęcia od urodzenia do 4. miesiąca życia stwierdza się:
- napady drażliwości, niepokoju lub płaczu rozpoczynającego się i kończącego się bez uchwytnej przyczyny, które trwają 3 lub więcej godzin dziennie i występują częściej niż 3 dni w tygodniu przez co najmniej tydzień,
- prawidłowy rozwój fizyczny.
Jeżeli występują oznaki nietolerancji mleka lub zapalenia przełyku, wskazana jest dwudniowa próba karmienia hydrolizatami białkowymi lub podawanie leków hamujących wydzielanie żołądkowe.
Wielu autorów nie zaleca leków. Niekiedy (po części w celu uspokojenia rodziców) wprowadzana jest farmakoterapia, która ogranicza się do podawania leków spazmolitycznych i ułatwiających usuwanie gazów jelitowych (koper włoski, rumianek, simetikon, dimetikon, trimebutyna).
Kolka niemowlęca — kiedy potrzebna porada lekarska?
Porada lekarska jest potrzebna, gdy:
- pojawi się płacz odbiegający od dziennego wzorca płaczu w kolce niemowlęcej,
- dołączą się inne objawy chorobowe,
- płacz pojawi się u niemowlęcia w 3. miesiącu życia,
- płacz utrzymuje się powyżej 3. miesiąca życia.
Bibliografia zwiń/rozwiń
- ABC chorób wieku dziecięcego, pod. red. R. Rokickiej-Milewskiej, Warszawa 2012.
