Z Programu Zdrowia Publicznego na lata 2021-2025 znika kompleksowa ochrona zdrowia prokreacyjnego

Zakończenie finansowania “Programu zdrowia prokreacyjnego”

W 2016 roku projekt „Leczenie Niepłodności Metodą Zapłodnienia Pozaustrojowego” zakładający refundację in vitro z budżetu państwa, został zastąpiony kompleksowym “Programem zdrowia prokreacyjnego”. Rząd zobligował się do dofinansowania diagnostyki dla par oraz ewentualnych koniecznych zabiegów związanych z niepłodnością.

“Gazeta Prawna” informuje, że do września 2020 roku chęć udziału zgłosiło niespełna 7 tys. par., z czego tylko 3,4 tys. ukończyło diagnostykę. Na dalsze leczenie zostało skierowane 1,5 tys. z nich. Wiadomo, że w ciągu pierwszych 2 lat trwania rządowego programu przyszło na świat 70 dzieci. Brakuje jednak dokładnych danych, iloma urodzinami zaowocował on całościowo, ponieważ w pewnym momencie zaprzestano monitorowania statystyk. W 2019 roku wycofano się ze wskaźnika potwierdzonych klinicznie ciąż.

Dla porównania w programie prowadzonym w latach 2013-2016 wzięło udział 19,6 tys. par. W rezultacie przyszło na świat 22,2 tys. dzieci. Program in vitro pochłonął 244 mln zł. Brak kontynuacji finansowania i zaprzestanie przedsięwzięcia związanego z rządowym programem przyczyni się do przeniesienia do prywatnego sektora, co uniemożliwi wielu parom skorzystanie z kosztownej pomocy specjalistycznej.

Naprotechnologia 

Naprotechnologia (ang. Natural Procreative Technology) to metoda diagnozowania niepłodności, opracowana przez amerykańskiego ginekologa i chirurga Thomasa Hilgersa. Ma ona na celu przywrócenie możliwości naturalnego poczęcia dziecka. Polega na dokładnej obserwacji cyklu miesięcznego kobiety w oparciu o tzw. model Creightona. Analizuje się ilość, jakość śluzu szyjkowego oraz wydzieliny z pochwy, długość i intensywność krwawienia menstruacyjnego, czas trwania poszczególnych faz cyklu i wyznaczania dni, które są najodpowiedniejsze na poczęcie dziecka.

Naprotechnologia nie gwarantuje wyleczenia niepłodności i zajścia w ciążę. Może okazać się pomocna tylko w określonych przypadkach. Kiedy w rachubę wchodzą choroby o podłożu genetycznym, schorzenia lub trwałe uszkodzenia kobiecych organów rozrodczych, albo bardzo niskie parametry nasienia, nie jest w stanie pomóc. Dla wielu par wyjściem może okazać się wówczas jedynie metoda in vitro.

In vitro finansowane przez samorządy

Dofinansowanie programu in vitro od kilku lat oferują parom samorządy. Podstawą prawną tej działalności jest art. 48 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Warunkiem realizacji lokalnego programu zdrowotnego jest pozytywna opinia Agencji Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji.

Istnieje obawa, że zmiany w Narodowym Programie Zdrowia na lata 2021-2025 – wykreślenie punktu szóstego i rezygnacja z finansowania pomocy w kwestii zdrowia prokreacyjnego – mogą spowodować utrudnienie refundacji in vitro z budżetu miast i powiatów. Obecnie nie wiadomo, jak będzie przedstawiała się pomoc finansowa ze strony państwa i samorządów dla par starających się o potomstwo.

Założenia Narodowego Programu Zdrowia na najbliższe lata

Narodowego Programu Zdrowia zakłada podobne działania, jak w latach poprzednich, a mianowicie profilaktykę uzależnień, nadwagi i otyłości, promocję zdrowia psychicznego oraz aktywnego starzenia się. Priorytetem jest także walka z chorobami zakaźnymi.