Coraz bliżej szczepionki na chlamydię

Pierwszy etap badań na ludziach miał na celu sprawdzenie czy szczepionka jest bezpieczna do użytku, co zostało potwierdzone w badaniu, w którym wzięło udział 35 uczestniczek. Część otrzymała jedną z dwóch wersji szczepionki, natomiast trzeciej grupie podano placebo. Odpowiedź immunologiczną wywołały oba typy szczepionki, jednak wersja zawierająca liposomy CAF01 spowodowała produkcję znacznie większej ilości przeciwciał, w związku z tym kolejnym testom poddana zostanie właśnie ta odmiana szczepionki.

Pierwsze badania dają nadzieję

Pierwsze testy są obiecujące, jednak wprowadzenie szczepionki na rynek nie nastąpi szybko. Przede wszystkim pierwsza próba kliniczna była zbyt mała, aby można było mówić o jej pełnej wiarygodności, a ponadto twórcy szczepionki muszą przeprowadzić dalsze testy. Mają one służyć między innymi ustaleniu właściwej dawki terapeutycznej i pomiarowi efektywności działania szczepionki.

Pierwsze informacje o stworzeniu skutecznej szczepionki na chlamydię pojawiły się w 2016 roku, gdy o swoich pracach w tym kierunku poinformowali naukowcy z kanadyjskiego McMaster University. Szczepionka przez nich stworzona bazuje na antygenie BD584, który ma wykazywać wysoką skuteczność w zwalczaniu bakterii wywołujących chlamydię

Czym jest chlamydia?

Chlamydia należy do grupy zakażeń przenoszonych drogą płciową i charakteryzuje się największą częstotliwością występowania spośród wszystkich zakażeń z tej grupy. Szacuje się, że na chlamydię każdego roku choruje 113 mln ludzi na całym świecie. Zakażenia najczęściej wywołują bakterie Chlamydia trachomatis, które zazwyczaj przenoszą się drogą płciową lub podczas porodu — z matki na dziecko. Skutki zakażenia to między innymi: zapalenie cewki moczowej, ropne zapalenie szyjki macicy, zapalenie spojówek lub zakażenia noworodków obejmujące chociażby zapalenie płuc. Nieleczona chlamydia, zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn, może prowadzić do niepłodności.

Trudna diagnostyka i skuteczna profilaktyka

Właściwe rozpoznanie chlamydii często wymaga wielostopniowej konsultacji z lekarzami różnych specjalności — urologiem, nefrologiem czy ginekologiem. Ze względu na niespecyficzne objawy, chlamydii nie można stwierdzić na podstawie samych symptomów — konieczne jest przeprowadzenie badania laboratoryjnego, które potwierdzi (lub wykluczy) obecność bakterii. Z kolei w przypadku zapalenia płuc na tle bakteryjnym, do jego stwierdzenia konieczne jest wykonanie badania RTG. Po stwierdzeniu zakażenia podejmuje się terapię antybiotykową, która zazwyczaj trwa od 7 dni do nawet 4 tygodni. W przypadku, gdy do zakażenia doszło drogą płciową, leczeniu powinien poddać się również partner lub partnerka chorego.

Należy pamiętać, że raz nabyta chlamydia ma tendencje do nawrotów, dlatego zalecane są regularne badania kontrolne, jak również przeprowadzenie pełnej i dłuższej antybiotykoterapii w przypadku choroby.

Monogamia, używanie prezerwatyw i unikanie kontaktów z osobami zakażonymi to podstawowe metody zapobiegania zakażeń chlamydią.