Poznaj swojego wroga

Będą większe niż ich rodzice, bo miały świetne warunki do rozwoju. A jednocześnie agresywniejsze niż zazwyczaj, ponieważ jest ich więcej i muszą walczyć między sobą o swój byt. Cóż, praw natury nie zmienimy, możemy jednak bronić się, poznając lepiej funkcjonowanie i zwyczaje naszych małych prześladowców oraz konsekwencje ich ataków.

Czy wiesz, że...

• Owady są najliczniejszą grupą organizmów żyjących na Ziemi. Obecnie występuje ich ponad milion gatunków, natomiast jednocześnie, w danej chwili egzystuje ich trylion. Oznacza to, że na jednego człowieka przypada około miliona owadów, które łącznie ważą 12 razy więcej niż on. Aż strach pomyśleć, co by było, gdyby wszystkie kąsały i żądliły...!
• Rozwój owadów jako zwierząt zmiennocieplnych zależy od temperatury. Im niższa temperatura, tym przebieg rozwoju jest powolniejszy. Na przykład gatunki żyjące na nizinach dają dwa pokolenia rocznie, natomiast w górach - tylko jedno pokolenie.
• Dla ludzi i zwierząt uciążliwe są wyłącznie samice komarów. Samce żywią się nektarem kwiatów, a po kopulacji, która odbywa się wkrótce po przepoczwarzeniu się, giną.
• W Europie pospolity jest komar brzęczący, który ma liczne rasy biologiczne, uważane przez niektórych badaczy za odrębne gatunki. Rasy te wykazują wybiórczość w stosunku do żywicieli, i tak np. jedna atakuje tylko ptaki, inna - tylko ludzi, wśród których też jedni są mniej a inni bardziej dla nich atrakcyjni - co zależy od grupy krwi. I tak najbardziej zagrożona może czuć się osoba o grupie krwi A, w następnej kolejności jest ofiara z grupą krwi AB, potem z grupą B i na końcu - z grupą O.
• Dzięki zmysłowi termicznemu, komary wyczuwają swoją ofiaręnakilometr(poprzezjejciepło).Natomiastichwspaniały wzrok pozwala ujrzeć obiekt ataku nawet w ciemnościach.
• Komary, podobnie jak gzy, posiadają w ślinie, którą wstrzykują do rany ofiary substancję zapobiegającą krzepnięciu krwi.
• Ukąszenia komarów, żyjących w naszym obszarze geograficznym nie są niebezpieczne dla zdrowia. Natomiast gatunki z rodzaju widliszek, przenoszą pierwotniaki wywołujące zimnicę, czyli malarię. Występują przez całe lato, najczęściej w stajniach lub innych zabudowaniach. Jednak nie panikujmy - jeżeli spędzamy wakacje w kraju, widliszek nam nie zagraża, ponieważ wspomniane pierwotniaki w naszym klimacie nie przechodzą pełnego cyklu rozwojowego (bardziej sprzyjają im klimaty tropikalne). Ale warto wiedzieć, że widliszek ma ok. 8 mm długości oraz ciemnobrunatne plamki na skrzydłach.
• Jeśli w przeszłości użądliła nas pszczoła lub osa, przy drugim takim zdarzeniu może pojawić się silna reakcja alergiczna. Zdarza się, że prowadzi ona do wstrząsu - wówczas załamuje się krążenie krwi dostarczającej tlen do tkanek organizmu. Skóra robi się nagle bardzo blada, zimna i wilgotna od potu. Puls jest słaby i szybki, a oddech przyspieszony i płytki. Chory zaczyna ziewać, wzdychać oraz oblizywać wargi, jakby odczuwał pragnienie. Wstrząsowi często towarzyszą mdłości i zawroty głowy, łzawienie oczu, obrzęk kończyn lub warg i pojawienie się czerwonych plam na skórze.
• Jeśli ukąsi nas owad, przede wszystkim sprawdźmy, czy w tym miejscu tkwi żądło. Wyjmujemy je tępą krawędzią noża albo paznokciem, ostrożnie zdrapując je wyłącznie w jednym kierunku. Nie sięgajmy po pęsetę: żądło znajduje się w worku wypełnionym jadem i pęseta może przerwać worek i wprowadzić jad pod skórę. Skórę wokół miejsca użądlenia myjemy wodą i mydłem a następnie osuszamy papierową serwetą. Smarujemy środkiem łagodzącym ból.
• Mrówkom do ataku i obrony służą szczęki, żądło i gruczoły produkujące substancje trujące. Mrówki, które nie mają żądła, atakują przeciwnika szczękami, a po zadaniu mu rany, kierują na nią odwłok i oblewają kwasem mrówkowym. Gatunki zaopatrzone w żądło nie wytwarzają kwasu mrówkowego, lecz inne trujące substancje organiczne. Rodzina mrówek obejmuje ponad pięć tysięcy gatunków.
• Kleszcze są pasożytami żyjącymi w wilgotnych lasach, liściastych lub mieszanych. Przebywają na niskich krzewach i w trawie. Samica o długości ok. 4 mm, po napojeniu się krwią, powiększa się trzykrotnie. Kilka dni później składa jaja, po czym ginie. Wśród tych owadów, szczególnie niebezpieczne (zarówno dla ludzi jak i zwierząt) są kleszcze psie, będące przenosicielami kilku poważnych chorób, m.in. kleszczowego zapalenia mózgu. Wirus początkowo rozmnaża się w skórze i węzłach chłonnych, po czym przez krew dostaje się do głównego ośrodka układu nerwowego, gdzie powoduje uszkodzenie komórek nerwowych. Ukąszenie kleszcza nie boli, dlatego po powrocie ze spaceru po lesie warto sprawdzić, czy przypadkowo nie przynieśliśmy tego niechcianego gościa. Przyjrzyjmy się też naszemu psu – kleszcze najchętniej atakują okolice łba. A jeżeli nigdy wcześniej nie mieliśmy do czynienia z kleszczem, poprośmy osobę doświadczoną o pomoc przy jego wyjmowaniu, aby w skórze nie został fragment tego owada.