
Klirens kreatyniny (GFR) – badanie, normy, wskazania
GFR to parametr służący do oceny wydolności pracy nerek. Bez aktualnego wyniku badania wskaźnika czynności nerek nie możemy np. wykonać obrazowych badań diagnostycznych, w których niezbędne jest zastosowanie kontrastu (np. RTG) dla lepszego uwidocznienia oznaczanych struktur. Ponadto klirens kreatyniny jest niezbędnym miernikiem wydolności nerek w trakcie ich terapii. Dzięki niemu możliwa jest ocena skuteczności leczenia nefrologicznego i ewentualnej konieczności zastosowania poważniejszych kroków terapeutycznych, jak chociażby wdrożenie leczenia nerkozastępczego. Kto może skierować nas na badanie GFR, ile kosztuje i jak się do niego przygotować? Odpowiadamy w niniejszym artykule.
- Co to jest kreatynina?
- Czym jest klirens kreatyniny? Kiedy należy wykonać badanie GFR?
- Na czym polega badanie klirensu kreatyniny?
- Klirens kreatyniny – norma dla kobiet i mężczyzn. Co oznacza obniżony, a co podwyższony GFR?
GFR, czyli wskaźnik określający zdolność nerek do filtracji kłębuszkowej, jest podstawowym badaniem umożliwiającym ocenę ich czynności. Ma on szczególne znaczenie dla pacjentów z przewlekłą niewydolnością tego podwójnego narządu, ponieważ umożliwia określenie stopnia zaawansowania choroby nerek i podjęcie wyboru o najbardziej skutecznym sposobie leczenia. U osób zdrowych pozwala natomiast ustalić, czy można im podać kontrast wykorzystywany podczas rezonansu magnetycznego, tomografii komputerowej i innych badań obrazowych, które tego wymagają.
Co to jest kreatynina?
Kreatynina jest związkiem organicznym powstającym podczas degradacji kreatyny, która zachodzi głównie w mięśniach szkieletowych. Kreatyna jest białkiem podtrzymującym odpowiedni poziom energii (ATP) niezbędnej do prawidłowej pracy oraz regeneracji mięśni i z tego powodu podlega nieustannym przemianom biochemicznym.
Każdego dnia około 1–2% kreatyny ulega rozpadowi, a jednym z produktów końcowych tego procesu jest właśnie kreatynina. Jej stężenie w organizmie zależy przede wszystkim od wieku, płci i masy mięśniowej, a także od rodzaju spożywanych pokarmów – rośnie u osób częściej jedzących czerwone mięso.
Ponieważ kreatynina nie wiąże się z białkami krwi i jest wydalana w postaci niezmienionej wraz z moczem, jej poziom w osoczu osób zdrowych nie ulega większym wahaniom. Stężenie kreatyniny rośnie wtedy, gdy nie jest ona prawidłowo usuwana wraz z moczem – odzwierciedla tym samym stan funkcjonalny nerek i umożliwia wczesne wykrycie zaburzeń w ich pracy.
Dowiedz się więcej o tym, jak bolą nerki i na jakie objawy należy zwrócić uwagę w przypadku chorób nerek.
Czym jest klirens kreatyniny? Kiedy należy wykonać badanie GFR?
Kreatynina obecna w osoczu ulega w całości swobodnemu przesączaniu w kłębuszkach nerkowych, dzięki czemu jej poziom w moczu i we krwi może być wykorzystywany jako wskaźnik filtracji kłębuszkowej, który jest jednym z najważniejszych parametrów określających stan funkcjonalny nerek. Pogorszenie ich czynności skutkuje obniżeniem ilości kreatyniny obecnej w moczu oraz podwyższeniem jej stężenia we krwi.
Obliczenie GFR powinno być dokonywane jednocześnie z każdym oznaczeniem poziomu kreatyniny we krwi. Jeżeli jednak lekarz nie zleci takiej analizy, można wyliczyć klirens samodzielnie, korzystając z dostępnych w sieci kalkulatorów zaprojektowanych do tego celu.
Badanie GFR jest zalecane wszystkim pacjentom podejrzewanym o zaburzenia pracy nerek, szczególnie jeśli obserwują u siebie objawy takie jak:
- powstawanie obrzęków (zwłaszcza wokół kostek i podudzi),
- zmniejszenie lub zwiększenie ilości wydalanego moczu,
- ból i pieczenie w trakcie mikcji,
- zmiana zabarwienia powłok skórnych,
- świąd skóry,
- drżenia mięśni,
- utrata apetytu,
- nudności i wymioty,
- uczucie przewlekłego zmęczenia,
- ból w okolicy lędźwi.
Na czym polega badanie klirensu kreatyniny?
Badanie klirensu może być oparte na porównaniu stężenia kreatyniny w osoczu lub surowicy z jej stężeniem w dobowej zbiórce lub pojedynczej próbce moczu. W praktyce jednak polega najczęściej na oznaczeniu zawartości kreatyniny we krwi i wyliczeniu klirensu na podstawie kilku wzorów uwzględniających m.in. wiek i płeć, a niekiedy także rasę, wagę i wzrost pacjenta.
Jeśli test wykonywany jest na zlecenie lekarza, pacjent nie ponosi dodatkowych kosztów. Możliwe jest także przeprowadzenie badania bez skierowania, a jego koszt oscyluje wtedy w zakresie 20–35 zł.
Jeżeli do testu pobierana jest próbka krwi, do badania należy zgłosić się na czczo, tj. zachować co najmniej 8-godzinną przerwę w przyjmowaniu posiłków, a na 2–3 dni wcześniej zrezygnować ze spożywania dużych ilości pokarmów mięsnych oraz z wysiłku fizycznego, ponieważ czynności te powodują zwiększenie ilości kreatyniny w osoczu.

W przypadku, gdy wymagana jest także dobowa zbiórka moczu, należy zaopatrzyć się w czysty pojemnik o objętości ok. 2,5–3 litrów, najlepiej z podziałką ilościową (pojemniki takie można zakupić m.in. w aptece) i zbierać do niego cały wydalany w ciągu 24 godzin mocz. W trakcie zbiórki należy przechowywać naczynie w ciemnym i chłodnym miejscu, a po jej zakończeniu wymieszać uzyskany mocz, zmierzyć jego całkowitą objętość i pobrać mniejszą próbkę (ok. 50–100 ml) do standardowego, jednorazowego pojemnika, który następnie dostarcza się do punktu pobrań w laboratorium. Ta metoda stosowana jest najczęściej u pacjentów w podeszłym wieku lub przy umiarkowanym zaburzeniu pracy nerek.
Klirens kreatyniny – norma dla kobiet i mężczyzn. Co oznacza obniżony, a co podwyższony GFR?
Wartość klirensu, w zależności od wzoru użytego do jego obliczenia, może być wyrażana w kilku różnych jednostkach. Najczęściej jednak są to ml/min/m2 lub ml/min/1,73 m2 (przyjmuje się, że 1,73 m2 to standardowa powierzchnia ciała dorosłego człowieka). Wzory służące do obliczenia klirensu są przeznaczone głównie dla osób dorosłych, stąd interpretacja wyniku w przypadku dzieci jest możliwa jedynie przez lekarza zlecającego badanie. Prawidłowa wartość parametru powinna wynosić powyżej 90 ml/min/1,73 m2 – przy wyliczaniu wyniku uwzględnia się odpowiedni przelicznik dla kobiet i dla mężczyzn, dlatego norma jest identyczna dla obu płci. Za wartość wzorcową (idealną) przyjmuje się poziom powyżej 120 ml/min/1,73 m2, który jest wskaźnikiem wydajnej pracy nerek. U kobiet w ciąży, szczególnie podczas pierwszego i drugiego trymestru, klirens może niekiedy ulec podwyższeniu nawet o 20% do 50% ze względu na zwiększającą się objętość osocza.
GFR – za niski
Obniżony GFR poniżej zakresu normatywnego, a zwłaszcza poniżej 60 ml/min/1,73 m2, wskazuje na uszkodzenie lub nieprawidłowe działanie kłębuszków nerkowych. U chorych na przewlekłą niewydolność nerek wartość klirensu pozwala określić, w jakim stopniu rozwinęła się choroba i jakie działania terapeutyczne należy wdrożyć.
Przy nieznacznym obniżeniu GFR warto zadbać o prawidłowe nawodnienie organizmu oraz zastąpienie białka zwierzęcego białkiem roślinnym. Zaleca się zmniejszenie ilości spożywanego mięsa, jajek i produktów mlecznych na rzecz produktów bogatych w błonnik i białko roślinne, takich jak fasola, ciecierzyca, groch czy tofu. Chociaż nie istnieje ustalona górna granica normy dla GFR, a podwyższony poziom klirensu nie ma uznanej wartości diagnostycznej, tak przy GFR znacznie powyżej 120 ml/min/1,73 m2 warto omówić wynik badania z lekarzem.
GFR – podwyższony
Do podwyższenia GFR może bowiem dochodzić np. w cukrzycy, zwłaszcza w nierozpoznanej i nieleczonej insuliną cukrzycy młodzieńczej. Ponadto narastająca hiperfiltracja oraz wzrost klirensu nie są dla nerek korzystnym zjawiskiem i mogą prowadzić do nadciśnienia tętniczego i rozwoju niewydolności.