Terapia tańcem (choreoterapia) – na czym polega?

1. Taniec – działanie prozdrowotne
2. Terapia tańcem i ruchem – kiedy się ją stosuje?
3. Choreoterapia – techniki
4. Jak zostać terapeutą tańcem?

Taniec jest jedną z ulubionych form rozrywki ludzi na całym świecie. Gdy na parkiecie spotkamy się z osobą mówiącą w innym języku i zakorzenioną w odmiennej kulturze, nagle znikają między nami wszystkie bariery. Taniec i ruch poprawiają nastrój, pomagają się zrelaksować i zwiększają poziom satysfakcji z życia.

Taniec – działanie prozdrowotne

Z pewnością każdy z nas doświadczył kiedyś tego, jak popularna melodia z miejsca porywa tłum na parkiet. Wspólna zabawa w rytm dobrze znanych słów i nut zbliża do siebie ludzi, co ułatwia nawiązywanie relacji. Krew zaczyna krążyć szybciej, zwiększa się puls, a na twarzach tańczących pojawia się uśmiech. Wzmacnia się soma i psyche. Tak właśnie działa taniec. Niezależnie od płci i wieku.

Jak pokazują liczne publikacje naukowe, terapia tańcem i ruchem jest dobrą formą zajęć m.in. dla dzieci ze spektrum autyzmu, osób z zaburzeniami psychiatrycznymi czy z chorobami onkologicznymi, a także dla seniorów, którzy jesień swojego życia spędzają w samotności.

Terapia tańcem i ruchem – kiedy się ją stosuje?

Terapia tańcem i ruchem, czyli choreoterapia, jest techniką zaliczaną do nurtu arteterapii. Wykorzystuje nie tylko ekspresję ruchową, ale także mocno angażuje emocjonalnie. Wspiera rozwój układu mięśniowego i zwiększa odporność organizmu (jak każda forma ruchu). Co ważne, osoby poddane choreoterapii nie muszą uczyć się żadnych ruchów. Wszystko opiera się na sztuce improwizacji. Terapeuci wykorzystują fakt, że umysł i ciało są ze sobą połączone, a zatem wzajemnie na siebie oddziałują. Scenariusz zajęć na ogół pisze się sam i dopasowuje do osób, które biorą udział w terapii.

Wskazania do wzięcia udziału w choreoterapii to:

• zaburzenia o podłożu psychiatrycznym, np. depresja, nerwice, stany lękowe,
• autyzm,
• zespół stresu pourazowego,
• upośledzenie funkcji motorycznych,
• choroby neurologiczne, w tym np. choroba Alzheimera i Parkinsona,
• mózgowe porażenie dziecięce,
• niepełnosprawność intelektualna,
• niska samoocena.

Ten rodzaj terapii jest stosunkowo młody, ponieważ powstał w latach 40. ubiegłego wieku w Stanach Zjednoczonych. W Polsce świadomość społeczeństwa na temat wykorzystania choreoterapii w praktyce dopiero raczkuje.

Warto pamiętać o tym, że terapia tańcem i ruchem to proces. Na pierwszych zajęciach uczestnik może czuć niepewność i trudno jest mu przełamać zakłopotanie, aby móc wyrazić swoją ekspresję poprzez ruch. Jednak z czasem zauważa, że ruch pozwala mu na pozbycie się wewnętrznych blokad, relaksuje go i zdejmuje z niego napięcie psychiczne. Naukowcy, którzy od lat zajmują się badaniem choreoterapii, opisują, że taka forma terapii powoduje wzrost samooceny i otwiera na kontakty z innymi ludźmi, co może być pomocne w psychoterapii.

Choreoterapia – techniki

Obecnie wyróżnia się kilka rodzajów technik choreoterapii:

• sprawnościowa – przeznaczona jest dla osób o obniżonej sprawności ruchowej, np. dla seniorów, osób po rehabilitacji, z chorobami neurologicznymi itp.,
• ogólnokondycyjna – skierowana jest do osób zdrowych bez żadnych deficytów fizycznych i psychicznych, a jej celem jest poprawa ogólnego poziomu zadowolenia z życia,
• specjalna – dedykowana osobom poszkodowanym fizycznie w stopniu ciężkim,
• psychologiczna – biorą w niej udział chorzy z zaburzeniami psychicznymi.

Jak zostać terapeutą tańcem?

Osoby, które chcą zostać terapeutami, muszą ukończyć odpowiednie szkolenie lub kurs, który kończy się uzyskaniem certyfikatu. Jest kilka miejsc w Polsce, gdzie można studiować tę dziedzinę wiedzy. Terapeuci muszą wykazać się dużą empatią i cierpliwością. Doświadczony terapeuta powinien umieć stworzyć przyjazne warunki pracy dla ludzi z różnymi potrzebami.