Introwertyk a osoba nieśmiała – czy to to samo?
Nieśmiałość bywa często mylona z introwersją. Podobnie wiele osób uważa, że bycie introwertykiem nieodłącznie wiąże się z nieśmiałością. Mimo że definicje obu tych pojęć na pierwszy rzut oka mogą wydawać się podobne, w rzeczywistości występują między nimi znaczące różnice. Wobec tego używanie nieśmiałości i introwersji jako synonimów jest błędne.
Warto wiedzieć, czym jest nieśmiałość i jakie cechy ma introwertyk. W codziennym życiu bowiem często mylimy te dwa pojęcia.
Introwersja – definicja. Kim jest introwertyk?
Introwersja to typ osobowości, który został opisany w pięcioczynnikowym modelu osobowości, tzw. teorii Wielkiej Piątki. Autorzy teorii wskazują na to, że na strukturę osobowości składa się 5 podstawowych cech. Wśród jednej z nich na kontinuum ekstrawersja-introwersja wymienia się introwertyków, którzy unikają kontaktów społecznych i mają silną potrzebę przebywania w samotności.
Introwertycy charakteryzują się dużą potrzebą przebywania w samotności. Nie jest to jednak związane z tym, że są aspołeczni lub nie lubią przebywać w towarzystwie innych osób. Wręcz przeciwnie – mają oni potrzebę nawiązywania kontaktów społecznych, niemniej jednak preferują mniejsze grupy znanych osób. Wolą ciszę i spokój, unikają przestymulowania. W przypadku przestymulowania potrzebują czasu w samotności, by „naładować swoją baterię”.
Introwertycy nie lubią występować publicznie ani być w centrum uwagi. Najlepiej pracują w pojedynkę, ponieważ w grupie osób nie mogą się skupić. Jeżeli introwertycy ograniczają kontakty z innymi, robią to z własnego wyboru, głównie dlatego, że wolą spędzić czas we własnym towarzystwie.
Nieśmiałość – co to jest? Cechy osoby nieśmiałej
Nieśmiałość z kolei związana jest niejako z lękiem przed oceną ze strony innych osób. Lęk ten natomiast prowadzi bezpośrednio do ograniczania kontaktów z innymi. Osoba nieśmiała, podobnie jak introwertyk, potrzebuje relacji z innymi, niemniej jednak w tym przypadku lęk spowodowany obawą przed odrzuceniem czy ośmieszeniem jest na tyle silny, że osoby te często rezygnują z kontaktów z innymi.
Osoby nieśmiałe charakteryzują się silną tendencją do unikania interakcji społecznych ze względu na odczuwany przez nich lęk przed tym, że inni będą postrzegali ich w negatywny sposób. Osoby nieśmiałe boją się krytyki, oceniania ze strony innych, kompromitacji i wyśmiania. Wolą trzymać się na uboczu i nie wyróżniać się z grupy. Jednocześnie objawom tym towarzyszą symptomy psychosomatyczne, takie jak nadmierna potliwość, drżenie rąk, bóle brzucha spowodowane stresem, przyspieszone tętno oraz ścisk w żołądku.
Introwertyk a osoba nieśmiała – różnice i podobieństwa
Chociaż może wydawać się, że introwersja i nieśmiałość są tym samym, tak naprawdę oba zjawiska mają zupełnie inne podłoże i cechy. Osoby nieśmiałe unikają kontaktów z innymi z obawy przed tym, że zostaną przez nich negatywnie ocenione. Towarzyszy im wówczas uczucie lęku oraz zażenowania. Osoby te często mają trudności w nawiązywaniu relacji z innymi. Osoby nieśmiałe unikają sytuacji społecznych i nie chcą poznawać nowych osób ze względu na odczuwanie nieprzyjemnych objawów w towarzystwie nieznajomych.
Introwertycy z kolei lubią przebywać z innymi osobami, ale na własnych zasadach. Osoby z introwersją nie odczuwają lęku związanego z oceną przed innymi. Jeżeli wycofują się z relacji społecznych, robią to dlatego, ponieważ czują wewnętrzną potrzebę, by pobyć samemu. Chcą w ten sposób uniknąć przebodźcowania.
Introwersja i nieśmiałość – czy należy to leczyć?
Introwersja jest wrodzoną cechą, która nie ulega zmianom w ciągu życia. Nie jest to żaden defekt osobowości i nie wymaga leczenia. Nieśmiałość z kolei zazwyczaj ma swoje źródło w niskiej samoocenie, która może być spowodowana m.in. przykrymi doświadczeniami w przeszłości.
Jeżeli nieśmiałość negatywnie wpływa na nasze codzienne funkcjonowanie, obniża naszą pewność siebie i nie pozwala realizować naszych marzeń, wówczas możemy z nią walczyć za pomocą terapii i/lub uczestnictwa w treningach asertywności. Kluczową rolę w walce z nieśmiałością odgrywa tzw. wychodzenie ze swojej strefy komfortu, budowanie pewności siebie, dystansowanie się od oceny innych oraz stopniowe przezwyciężanie sytuacji stresowych.