Hamowanie genu zmniejsza objawy łuszczycy

Austriaccy naukowcy odkryli, że ogólnoustrojowe zahamowanie genu S100A9 może zmniejszyć nasilenie łuszczycy i łuszczycowego zapalenia stawów. Czy może się to przyczynić do opracowania nowych terapii tych schorzeń?

Gen S100A9 zmniejsza stan zapalny w przebiegu łuszczycy

Badanie przeprowadzone przez austriackich naukowców z Medical University of Vienna dowodzi, że hamowanie genu S100A9 w komórkach skóry zmniejsza nasilenie zmian łuszczycowych oraz łagodzi objawy łuszczycowego zapalenia stawów. Odkrycie naukowców może przyczynić się do opracowania nowych metod leczenia i zapobiegania tym schorzeniom.

10 lat badań nad związkiem S100A9 z łuszczycą

Zespół kierowany przez Erwina Friedricha Wagnera, austriackiego biochemika pracującego w Klinice Dermatologii oraz Klinice Medycyny Laboratoryjnej w Wiedniu, od ponad 10 lat zajmuje się badaniem szlaków molekularnych zaangażowanych w rozwój łuszczycy oraz poszukiwaniem innowacyjnych i skutecznych terapii. Do tego celu wykorzystuje badania na myszach jako organizmach modelowych połączone z badaniami na komórkach ludzkich. Naukowcy wykonują także ksenoprzeszczepy (przeszczepiają fragmenty skóry ludzkiej żywym myszom), które pozwalają badać reakcję ludzkiej tkanki in vivo.

W ciągu ostatniej dekady wykazano, że terapie biologiczne są skuteczne w leczeniu chorób zapalnych. Te metody mogą mieć jednak liczne skutki uboczne. Opracowanie skutecznych, leków, których przyjmowaniu nie towarzyszą działania niepożądane, jest głównym celem uczonych z Wiednia. Naukowcy podkreślają, że potencjał, by stać się skutecznymi nowymi metodami leczenia łuszczycy, mają w szczególności strategie hamowania S100A9 (wszystko wskazuje na to, że leki hamujące S100A9 będą musiały być podawane ogólnoustrojowo w postaci doustnej lub dożylnej). Nowe badanie jest ważnym krokiem w kierunku opracowania takich opcji terapeutycznych.

Krótka charakterystyka łuszczycy

Łuszczyca to przewlekła choroba zapalna skóry. Dane epidemiologiczne pokazują, że dotyczy ona u około 2-3% populacji ogólnej. Podstawowym jej objawem są wykwity pokryte srebrzystą łuską, wyraźnie odgraniczone od zdrowej skóry. Najczęściej pojawiają się one na łokciach, kolanach, owłosionej skórze głowy i dolnej części pleców. W okresie zaostrzeń może występować świąd. Za występowanie zmian odpowiadają zaburzenia związane przede wszystkim z przedwczesnym dojrzewaniem keratynocytów i niecałkowitym rogowaceniem nabłonka (parakeratozą).

Pomimo licznych badań przyczyna łuszczycy pozostaje niejasna – na rozwój choroby ma wpływ wiele czynników:

• uwarunkowania genetyczne – zauważa się istotną rolę antygenów zgodności tkankowej, m.in. Cw2, Cw6 (często nazywa się go „genem łuszczycy”), B13, Bw57, DR7, A30, B27,
• podłoże immunologiczne – jej występowanie wiąże się ze zwiększonym wydzielaniem cytokin prozapalnych TNF-alfa, Il-12, Il-17 oraz Il-23,
• czynniki środowiskowe – narażenie na przewlekły stres, otyłość, palenie papierosów, przebyte infekcje bakteryjne bądź grzybicze (przede wszystkim zakażenie paciorkowcem),
• przyjmowanie niektórych leków, np. kortykosteroidów.