Przewlekła białaczka limfatyczna (CLL)

Rozpoznanie choroby

W większości przypadków choroba jest rozpoznawana przypadkowo, w okresie bezobjawowym, mogą wtedy ewentualnie występować poty nocne i upośledzona tolerancja wysiłku. Najbardziej typowym objawem klinicznym jest natomiast powiększenie węzłów chłonnych, które stają się dodatkowo twarde i niebolesne. Dodatkowo może występować też powiększenie wątroby i śledziony. Typowe są też rożnego rodzaju objawy skórne: świąd, wyprysk, zmiany zapalne, półpasiec, grzybica, wybroczyny. Ponadto może wystąpić też obrzęk ślinianek i gruczołów łzowych. 

W badaniach laboratoryjnych w morfologii krwi stwierdza się stałą leukocytozę (podwyższenie poziomu białych krwinek) z dużym odsetkiem limfocytów. W bardziej zaawansowanym stadium choroby stwierdza się też niedokrwistość oraz trombocytopenię (obniżony poziom płytek krwi). W badaniu cytologicznym i histologicznym szpiku kostnego limfocyty stanowią ponad 40% wszystkich komórek jądrzastych, przy czym liczba wszystkich komórek jest prawidłowa lub zwiększona. 

Rozpoznanie stawia się na podstawie obrazu klinicznego oraz wyników badan morfologii krwi i szpiku kostnego. W razie wątpliwości można rozszerzyć diagnostykę o histologiczne badanie węzłów chłonnych.

W przypadku przewlekłej białaczki limfatycznej wyróżnia się jej podział na okresy wg Bineta.

• W okresie A zajęte są mniej niż trzy obszary węzłów chłonnych, zaś poziom hemoglobiny w morfologii krwi przekracza 10 g/dl. Okres ten dzieli się dodatkowo na tzw. tlącą postać białaczki (mały stopień ryzyka) oraz na postać z pośrednim stopniem ryzyka.

• W okresie B  dochodzi do zajęcia więcej niż trzech obszarów węzłów chłonnych, jednak poziom hemoglobiny nadal przekracza 10g/ dl.

• W okresie C poziom hemoglobiny spada poniżej 10 g/dl oraz może pojawić się trombocytopenia. 

Jak wygląda leczenie chorych na przewlekłą białaczkę limfatyczną?

W przypadku białaczki o tlącym przebiegu nie jest konieczne żadne leczenie. W tej sytuacji bowiem, pomimo choroby, nie zmienia się oczekiwany okres przeżycia chorego. Obowiązuje bowiem zasada, że samo tylko zwiększenie poziomu leukocytów nie stanowi wskazania do leczenia . W przypadku okresu B i C stosuje się chemioterapię. W przypadku dużych nacieków lub powiększonej śledziony można stosować radioterapię.