Złamanie Smitha – objawy, leczenie, rehabilitacja

Mianem złamania Smitha określa się uraz nadgarstka. Jest on wywołany specyficznym rodzajem upadku, podczas którego staw nadgarstkowy znajduje się w pozycji zgięciowej lub jest nieco skręcony. Istnieje bardzo wiele różnych rodzajów złamań kości. Bez względu na to, z jakim urazem mamy do czynienia, najważniejszym krokiem jest pierwsza pomoc i kontakt ze specjalistą.

Złamanie Smitha – charakterystyka

Rodzaj złamania nadgarstka jest uzależniony od mechanizmu urazu i jak prezentuje się ułożenie traumatyzowanych struktur. Złamanie Smitha zazwyczaj jest związane z bezpośrednim uderzeniem w tył nadgarstka, ręki. Jednym z ważnych czynników ryzyka jest tutaj osteoporoza, dlatego zdecydowanie częściej takie złamanie może występować u kobiet po 50. roku życia.  

Złamanie Smitha jest jednak stosunkowo rzadkie, to tylko odsetek 5% wszystkich kontuzji związanych z przerwaniem ciągłości tkanki kostnej opisywanego stawu.  

Złamanie Smitha – objawy

Objawy złamania Smitha obejmują:

• ból w okolicy nadgarstka,
• obrzęk,
• tkliwość palpacyjna,
• bolesne ograniczenie zakresu ruchomości,
• zasinienia i przebarwienia skóry w okolicy urazu,
• deformacje oraz zgrubienia i guzki, które w normalnych warunkach są nieobecne.

Złamanie typu Smitha – leczenie  

Sposób postępowania leczniczego jest uzależniony od ciężkości urazu. Żeby doprowadzić do pełnego wygojenia i regeneracji, należy upewnić się, że kości zostały prawidłowo ułożone i unieruchomione. W sytuacji, kiedy przerwanie ciągłości tkanki kostnej ma łagodny charakter (nie doszło do przemieszczenia, nie pojawiły się odłamy), to zazwyczaj wystarcza unieruchomienie w postaci opatrunku gipsowego, szyny lub ortezy.

Czas gojenia trwa od 3 do nawet 8 tygodni. W tym czasie wymagane są kontrolne zdjęcia RTG. Cięższe złamania Smitha wymagają zamkniętej repozycji. Podczas tej niechirurgicznej procedury lekarz może wykonywać kombinację ruchów biernych, które mają na celu przywrócenie jak najbardziej fizjologicznego ułożenia kości. Taka procedura odbywa się oczywiście w znieczuleniu miejscowym i pod kontrolą środków uspokajających. Na koniec stosuje się oczywiście opatrunek unieruchamiający.  

Najcięższe urazy wymagają leczenia operacyjnego. Po repozycji podczas zabiegu stosuje się także elementy, które pomagają zespolić złamane kości i utrzymać je w odpowiednim położeniu. Następnie stosuje się szynę unieruchamiającą, a okres rekonwalescencji jest zdecydowanie dłuższy niż w poprzednich przypadkach i wynosi nawet 3 miesiące. Kiedy tylko jest to możliwe, wdraża się fizjoterapię na okres 2–6 tygodni. Podczas postępowania leczniczego stosuje się także leki o działaniu przeciwbólowym oraz zmniejszającym obrzęk i ułatwiającym gojenie tkanek.

Powikłania po złamaniu Smitha – jakie mogą wystąpić? Jak im zapobiec?

Powikłania mogą obejmować komplikacje takie jak utrudnienie dopływu krwi do tkanek, co w efekcie uszkadza struktury nerwowe i mięśniowe. Niekiedy mogą wystąpić: zespół cieśni nadgarstka oraz parestezje (np. mrowienie, drętwienie) w obrębie chorej kończyny. W przypadku, kiedy złamanie jest otwarte, może dojść do uszkodzenia okolicznych nerwów, mięśni, ścięgien i naczyń krwionośnych. Konsekwencją w tym przypadku jest także infekcja kości – zapalenie szpiku.

Złamanie Smitha – rehabilitacja

Rehabilitacja powinna rozpocząć się najwcześniej jak to możliwe. Jej celem jest przywrócenie możliwie maksymalnej funkcjonalności, siły mięśniowej oraz zakresu ruchomości nadgarstka. Zabiegi i metody leczenia usprawniającego są dobierane indywidualnie z uwagi na to, że ręka stanowi bardzo ważną część ciała, niezbędną do codziennego funkcjonowania i wymagającą niezwykłej precyzji w wykonywaniu czynności na co dzień.  

W zależności od prezentowanych objawów i etapu rehabilitacji stosuje się różne procedury. Na początku korzysta się zwykle z łagodnych interwencji, które mają działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe i przyspieszają proces regeneracji uszkodzonych tkanek. Wyróżnia się tutaj schładzanie parami ciekłego azotu, stosowanie kompresów typu coldpack oraz zimnych okładów. Wykonywane są ćwiczenia przywracające zakres ruchomości, masaż tkanek głębokich, mobilizacje stawów, ćwiczenia motoryki małej.  

Stopniowo wdraża się wszystkie procedury, stosując po drodze laseroterapię, aplikacje z wykorzystaniem taśm do kinesiotapingu, elektroterapię, eskpozycję na działanie pola magnetycznego już od pierwszych dni po założeniu unieruchomienia. Po zdjęciu szwów wykorzystuje się także techniki terapii blizn pooperacyjnych z zastosowaniem chociażby suchego igłowania.  

Należy także skonsultować z lekarzem możliwość suplementacji niektórych substancji, wpływających pozytywnie na przyspieszenie zrostu kostnego. Jest to chociażby wapń, witamina C oraz kolagen. Dodatkowo wpływają one pozytywnie na proces gojenia tkanek.