Dyspraksja (syndrom niezdarnego dziecka) – przyczyny i objawy dyspraksji rozwojowej
Mateusz Burak

Dyspraksja (syndrom niezdarnego dziecka) – przyczyny i objawy dyspraksji rozwojowej

Dyspraksja, nazywana również syndromem dziecka niezdarnego, to dysfunkcja percepcyjno-motoryczna przejawiająca się zaburzeniami koordynacji rozwojowej. Dzieci dyspraktyczne mają trudności z planowaniem i wykonywaniem czynności zarówno w zakresie motoryki małej (np. z rysowaniem, pisaniem, zapinaniem guzików), jak i w zakresie motoryki dużej (np. gra w piłkę, jazda na rowerze). Dyspraksja objawia się także opóźnionym rozwojem mowy, trudnościami ze skupieniem i z nauką czy zaburzeniami równowagi. Nie wpływa ona jednak na inteligencję. Aby pomóc dziecku, warto udać się do specjalistów, m.in. terapeuty SI, logopedy, pedagoga, aby dobrać odpowiednią terapię.

Dyspraksja – co to jest?

Dyspraksja to trudność w wykonywaniu zadań sekwencyjnych, problemy z koordynacją, przetwarzaniem bodźców oraz zapamiętywaniem, co ma wpływ na układ nerwowy i odpornościowy organizmu. Dysfunkcje w zakresie zaburzeń koordynacji ruchowej, nauki motorycznej, zaburzenia percepcji to również cechy charakterystyczne opisywanego problemu.  

Bardzo często dyspraksja jest nazywana syndromem niezdarnego dziecka. Najbardziej klasycznym przykładem nieprawidłowości tego typu u dziecka jest brak umiejętności sekwencjonowania złożonych zadań motorycznych. Może to być chociażby problem z pokonywaniem poszczególnych etapów podczas mycia zębów. 

Dyspraksja – przyczyny

Dyspraksja to zaburzenie neurologiczne, które wpływa na możliwości planowania i przetwarzania zadań ruchowych. Pomimo, że dyspraksja może utrudniać odbiór bodźców, powodować pewne trudności z myśleniem, to jednak nie wpływa na inteligencję danej osoby. Może z kolei przysparzać trudności w uczeniu się. 

Wśród przyczyn dyspraksji wymienia się najczęściej brak właściwego rozwoju neuronów ruchowych, co powoduje, że nie mogą one utworzyć efektywnych połączeń – to z kolei stwarza trudności w przetwarzaniu informacji dostarczanych do naszego układu nerwowego. Z dużą pewnością naukowcy podają, że jest to zaburzenie, którego podłożem nie jest konkretne uszkodzenie obszaru mózgu, a upośledzenie komunikacji pomiędzy poszczególnymi partiami układu nerwowego. Niezdarność ruchowa czy inne podobne zaburzenia ruchowe u dzieci mogą być dziedziczne.

Obserwuje się, że jeśli dziecko ma problem o opisywanym charakterze, to zazwyczaj któreś z rodziców również podaje występowanie u siebie takowych aktualnie lub w przeszłości. U osób dorosłych niezgrabność ruchowa określana jest mianem zaburzeń praksji lub inaczej apraksją (dyspraksja u dorosłych). 

Powiązane produkty

Dyspraksja – objawy

Rozwojowe zaburzenia koordynacji, czyli inaczej dyspraksja rozwojowa, posiada bardzo wiele charakterystycznych cech, które mogą sugerować obecność zaburzenia. Objawy różnią się w zależności od wieku. Warto zaznaczyć, iż dziecko nie musi prezentować wszystkich z niżej wymienionych. 

Wśród najbardziej charakterystycznych objawów dyspraksji wymienia się:

  • opóźnienie rozwoju ruchowego,
  • trudności z wydawaniem dźwięków, naśladowaniem ich, powtarzaniem sekwencji,
  • opóźniony rozwój mowy, ograniczony repertuar słów, wypowiadanie ich z dużą ilością przerw,
  • problemy z zapinaniem guzików, zasuwaniem suwaka, używaniem sztućców, wiązaniem sznurówek,
  • trudności z koncentracją uwagi,
  • problemy z malowaniem, rysowaniem, układaniem, używaniem nożyczek,
  • trudności z wchodzeniem i schodzeniem ze schodów,
  • trudności w utrzymywaniu przedmiotów, przewracanie się,
  • problemy w stosowaniu się do instrukcji,
  • trudności podczas uczestniczenia w grach zespołowych, unikanie sportu,
  • brak organizacji.

Należy zaznaczyć, że dzieci dyspraktyczne wymagają specjalistycznego podejścia diagnostyczno-terapeutycznego. Wobec tego bardzo ważnym krokiem będzie skierowanie na diagnozę zaburzeń integracji sensorycznej. Pozwoli to na precyzyjne ustalenie deficytów, stworzenie panu terapii oraz wdrożenie odpowiedniego postępowania przez opiekunów. 

Dyspraksja słowna (dyspraksja oralna)    

Pod tym pojęciem kryje się zaburzenie związane z mową. Dyspraksja mowy lub inaczej dyspraksja werbalna oznacza dysfunkcje artuklacyjno-fonacyjne. Dziecko często mówi zbyt cicho, pomija pewne głoski, niekiedy nawet całe obszary wypowiedzi, przez co mogą one być niezrozumiałe, nielogiczne w odbiorze. Często występują problemy z właściwym oddychaniem oraz czuciem w obrębie jamy ustnej. 

Dyspraksja ruchowa

Dyspraksja ruchowa to dysfunkcja objawiająca się najczęściej trudnością w wykonywaniu zadań złożonych z kilku sekwencji. Koordynacja ruchowa takiego dziecka jest znacznie poniżej normy wiekowej oraz jego możliwości intelektualnych. Dysfunkcja jest obserwowana już na bardzo wczesnym etapie rozwoju i nie jest rezultatem zaburzeń neurologicznych czy schorzeń. Nie jest nabyta. Sprawia trudności w czynnościach, takich jak nauka kroków podczas prób tanecznych, przygotowywanie posiłku, ubieranie się, mycie. 

Dyspraksja – diagnoza

W badaniu prowadzonym przez lekarza (pediatrę, neurologa) można stwierdzić cechy niedostatecznej dojrzałości układu nerwowego. Występują one najczęściej pod postacią obecności ruchów choreoatetotycznych obserwowanych przy konkretnych testach. Mogą występować ruchy lustrzane czy widocznie obniżona koordynacja w zakresie ruchów całego ciała.

Dalszym krokiem jest ocena pod kątem zaburzeń procesów integracji sensorycznej. Diagnostyka wykonywania jest przez wykwalifikowanego terapeutę SI posługującego się kilkoma narzędziami umożliwiającymi obiektywną diagnozę. Zazwyczaj jest to obserwacja kliniczna, testy południowo-kalifornijskie, wywiad z rodzicami oraz obserwacja dziecka podczas zabawy na sali terapeutycznej. Wyniki wskazują najczęściej na osiągnięcie słabych rezultatów podczas próby naśladowania ruchów języka, podczas próby palcie-kciuk czy naśladowania prezentowanych przez terapeutę sekwencji i ruchów ciała w teście imitacji pozycji. 

Innymi specjalistami, z którymi warto się skonsultować w przypadku podejrzenia zaburzeń dyspraktycznych, są logopeda, pedagog, psycholog dziecięcy, fizjoterapeuta.

Rozpoznanie dyspraksji powinno być postawione w momencie, kiedy wszystkie inne możliwe zaburzenia neurologiczne, dysfunkcje chodu i zaburzenia rozwoju intelektualnego zostały wykluczone. 

Dyspraksja – postępowanie. Ćwiczenia stosowane w dyspraksji

Z perspektywy terapii integracji sensorycznej dyspraksja jest zaburzeniem, które wynika z niedojrzałości układu nerwowego. Celem postępowania będzie poddawanie kontrolowanemu bodźcowaniu z wykorzystaniem koncepcji SI. Wśród wskazówek niezbędnych do przeprowadzenia właściwej stymulacji według koncepcji SI jest między innymi wykorzystanie możliwości poznawczych dziecka. Podczas zadań ruchowych należy zwracać uwagę na to, aby dziecko patrzyło na wykonywane przez siebie czynności, opisywało to, co dzieje się z jego ciałem. Bardzo ważne jest zaprezentowanie ruchu, który chcemy, żeby dziecko wykonało. Pozwoli to stworzyć lepsze wyobrażenie na temat tego, czego od niego wymagamy. Nieodłącznym elementem powinna być również stymulacja układu przedsionkowego, proprioceptywnego i dotykowego. Pozwoli to na poprawę w zakresie schematu ciała. 

Przykładowe ćwiczenia do zastosowania to:

  1. Zabawy z wykorzystaniem kołderki dociążającej. Owijanie w kołderkę i próby samodzielnego rozwijania jej przez dziecko. Można również zawinąć dziecko w kocyk czy inny materiał.
  2. Stosowanie torów przeszkód z planowaniem kilku etapów podczas przechodzenia przez nie. 
  3. Masaż poszczególnych części ciała z wykorzystaniem różnych faktur i nazywaniem tych części ciała przez dziecko.
  4. Zabawy wykorzystujące ruchy obrotowe, np. kręcenie na fotelu obrotowym, huśtanie na huśtawce.
  5. Próby odtwarzania pozycji prezentowanych przez dorosłego, naśladowania dźwięków.

Zaprezentowane ćwiczenia stosowane w dyspraksji powinny być skonsultowane z terapeutą. Warto pamiętać, że należy je dopasować w oparciu o plan diagnostyczno-terapeutyczny i możliwości dziecka.

  1. Payne S., Ward G., Turner A. i in., The social impact of living with developmental coordination disorder as a 13-year-old, „Br J Occup Ther.” 2013, nr 76, s. 362–369.
  2. Smits-Engelsman B., VinÇon S., Blank R. i in., Evaluating the evidence for motor-based interventions in developmental coordination disorder: A systematic review and meta-analysis, „Res Dev Disabil.” 2018, nr 74, s. 72–102.
  3. Söderbäck M., Coyne I., Harder M., The importance of including both a child perspective and the child's perspective within health care settings to provide truly child-centred care, „J Child Health Care.” 2011, nr 15, s. 99–106.
  4. McQuinn S., Delnord M., Sweeney M. R. i in., Making the lives of children and young people more visible in Europe. Consensus on child and young people’s health and well-being indicators for Europe: A delphi proces, „Child Indic Res.” 2020, nr 13, s. 951–966.
  5. Hill E. L., Brown D., Mood impairments in adults previously diagnosed with developmental coordination disorder, „J Ment Health.” 2013, nr 22, s. 334–340.

Twoje sugestie

Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym.

Zgłoś uwagi Ikona

Polecane artykuły

  • Paracetamol czy ibuprofen — który lek na gorączkę wybrać dla dziecka i jak go prawidłowo dawkować?

    Gorączka u dzieci bardzo często przysparza ogromnego problemu rodzicom. Część z nich boi się dawać dzieciom leki przeciwgorączkowe, ponieważ nie wiedzą dokładnie, w jaki sposób należy je dawkować i jakie odstępy czasu należy zachować pomiędzy poszczególnymi dawkami leków. Który lek w walce z infekcją podawać dzieciom? Jaka jest bezpieczna dawka ibuprofenu lub paracetamolu, którą można podać maluchowi? Odpowiedzi na te pytania znajdują się w niniejszym artykule.

  • Biegunka u niemowlaka i dziecka – co robić? Kiedy należy zgłosić się do lekarza?

    Biegunka to jedna z najczęstszych dolegliwości u dzieci oraz przyczyna wizyt lekarskich. Wbrew pozorom postępowanie jest bardzo proste i w części przypadków dziecko może być z powodzeniem leczone w domu. Jak radzić sobie z biegunką u noworodka, niemowlęcia lub starszego dziecka? Jak zapobiegać rozwolnieniu i kiedy zgłosić się do lekarza?

  • Grypa u dzieci i niemowląt – objawy, przebieg i leczenie

    Grypa to choroba zakaźna, występująca każdego roku, głównie w sezonie jesienno-zimowym i wczesną wiosną. Grypa jest ostrą infekcją dróg oddechowych. Czynnikiem etiologicznym sezonowych zachorowań są dwa typy wirusów grypy – A i B. Choć zarazić się może każdy, wyróżnia się grupy ryzyka, które są szczególnie podatne na zakażenie tym wirusem. Należą do nich m.in. niemowlęta i dzieci do 2. roku życia, co związane jest z niedojrzałością ich układu immunologicznego oraz większą skłonnością do powikłań.

  • Dlaczego magnez jest tak ważny dla prawidłowego rozwoju i funkcjonowania Twojego dziecka?

    Jak doskonale wszyscy wiemy, prawidłowy rozwój i funkcjonowanie organizmu dziecka zależy od wielu czynników. Kluczowe jest tutaj dostarczanie wraz z dietą, odpowiednich składników odżywczych, witamin i składników mineralnych. Na szczególną uwagę zasługuje magnez, którego rola i znaczenie dla organizmu dziecka jest zasadnicze i kluczowe. Dlaczego?  

  • Jak magnez może wspierać aktywne dzieci?

    Okres dzieciństwa i szkoły to czas wielu wyzwań dla aktywnego dziecka. Dziecku potrzeba wówczas energii, spokoju, skupienia oraz wsparcia, aby chętnie i aktywnie podejmowało różne wyzwania i dawało radę im sprostać. Aby pomóc dziecku w tym wszystkim, warto dostarczać mu odpowiednie składniki odżywcze, witaminy i minerały. I jednym z takich składników jest magnez, kluczowy pierwiastek dla rozwoju i funkcjonowania organizmu dziecka. A w czym dokładnie magnez pomaga i jak wspiera aktywne dzieci? 

  • Zespół Dravet – objawy, diagnostyka, leczenie

    Zespół Dravet to rzadkie genetyczne schorzenie neurologiczne, które manifestuje się już we wczesnym dzieciństwie i znacząco wpływa na funkcjonowanie pacjentów przez całe życie. Charakteryzuje się opornymi na leczenie napadami padaczkowymi, które mogą prowadzić do licznych komplikacji, w tym do opóźnienia rozwoju i deficytów poznawczych.

  • Jak pomóc niemowlętom cierpiącym na kolki, ulewania i zaparcia?

    Pierwszy rok życia dziecka to okres największych i najszybciej zachodzących zmian w życiu człowieka. Dotyczą one każdego układu czy narządu, w tym także przewodu pokarmowego. Osiągnięcie pełnej funkcji trawienia i wchłaniania to długotrwały i dynamiczny proces, a w jego przebiegu mogą wystąpić u niemowlęcia różne dolegliwości. W pierwszym roku życia nawet u 50% niemowląt mogą pojawić się: kolka niemowlęca, refluks żołądkowo-przełykowy i zaparcia.

  • Mleko modyfikowane kozie. Jakie ma właściwości i kiedy je podawać?

    Mleko modyfikowane na bazie mleka koziego zyskuje w ostatnich latach coraz większą popularność jako alternatywa dla tradycyjnych preparatów opartych na mleku krowim. Rodzice poszukujący innych rozwiązań żywieniowych dla swoich dzieci coraz częściej sięgają po produkty kozie, które cechują się lepszą przyswajalnością i nieco innym profilem białkowo-tłuszczowym. Choć nie jest to produkt hipoalergiczny, wielu specjalistów zwraca uwagę na jego potencjalne korzyści w diecie niemowląt i małych dzieci.

Porozmawiaj z farmaceutą
Infolinia: 800 110 110

Zadzwoń do nas jeśli potrzebujesz porady farmaceuty.
Jesteśmy dla Ciebie czynni całą dobę, 7 dni w tygodniu, bezpłatnie.

Pobierz aplikację mobilną Pobierz aplikację mobilną Doz.pl

Ikona przypomnienie o zażyciu leku.
Zdarza Ci się ominąć dawkę leku?

Zainstaluj aplikację. Stwórz apteczkę. Przypomnimy Ci kiedy wziąć lek.

Dostępna w Aplikacja google play Aplikacja appstore
Dlaczego DOZ.pl
Niższe koszta leczenia

Darmowa dostawa do Apteki
Bezpłatna Infolinia dla Pacjentów.

ikona niższe koszty leczenia
Bezpieczeństwo

Weryfikacja interakcji leków.
Encyklopedia leków i ziół

Ikona encklopedia leków i ziół
Wsparcie w leczeniu

Porady na czacie z Farmaceutą.

Ikona porady na czacie z farmaceutą
Newsletter

Bądź na bieżąco z DOZ.pl