Problemy z kością ogonową – wystająca, stłuczona i złamana kość guziczna. Przyczyny, leczenie i dieta

Kość ogonowa – co to takiego?

Kość ogonowa, zwana kością guziczną, to ostatni odcinek kręgosłupa człowieka, składający się ze zrośniętych ze sobą kręgów w liczbie od trzech do pięciu (zwykle są to cztery kręgi). Kość jest pozostałością po ogonie, który jest obecny u innych ssaków. U człowieka w czasie rozwoju płodowego ogon ulega zanikowi i występuje jedynie w postaci szczątkowej.

Wystająca kość ogonowa – problem estetyczny, któremu można zaradzić

Czasami w okresie życia płodowego nie dojdzie do całkowitego zaniku ogona na skutek mutacji i zaburzeń genetycznych. Wtedy też po urodzeniu widoczna jest wystająca kość ogonowa. Czy stanowi ona dla dziecka, a potem dla człowieka dorosłego jakiś problem? Zwykle nie daje ona żadnych niepokojących objawów, jak na przykład dolegliwości bólowych, nie zaburza też statyki organizmu. Jednak może być ona problemem estetycznym – wszystko uzależnione jest tak naprawdę od tego, jak duży jest wystający fragment kości ogonowej. Pacjent, który zgłasza się do lekarza, najpierw jest poddawany diagnostyce. Specjalista musi stwierdzić czy rzeczywiście wystający odcinek jest zbyt długą kością ogonową. W tym celu wykonuje się zdjęcie RTG końcowej części kręgosłupa, czasami zachodzi potrzeba zrobienia badania USG.

Jeśli jednak wystająca kość ogonowa jest dla pacjenta kłopotem estetycznym, wtedy też zwykle lekarz podejmuje decyzję o konieczności wykonania zabiegu chirurgicznego, aby usunąć „nadprogramową” część kości guzicznej. Po zabiegu nie będzie śladu po wystającej kości ogonowej, a pacjent raz na zawsze pozbędzie się męczącego go problemu.

Stłuczenie kości ogonowej – jak leczyć?

Częstym problemem jest stłuczenie kości ogonowej. Może do niego dojść na skutek upadku, zwykle z dość dużej wysokości lub w sytuacji, kiedy pacjent gwałtownie usiądzie na twardej, wystającej powierzchni, której wcześniej po prostu nie widział. Jakie są objawy stłuczenia kości ogonowej? Charakteryzuje się ono bardzo silnym bólem. Ból może być tak bardzo nasilony, że będzie uniemożliwiał siadanie, leżenie, a czasami nawet swobodne poruszanie się pacjenta. Jeśli uraz był naprawdę silny, wtedy w miejscu stłuczenia kości guzicznej dochodzi do powstania krwiaka, który będzie potęgował dolegliwości bólowe. W skrajnych przypadkach może również dojść do pęknięcia, a nawet złamania kości ogonowej.

Co należy zrobić, kiedy dojdzie do stłuczenia kości ogonowej? W takiej sytuacji zaleca się ograniczenie aktywności fizycznej, która na pewno będzie nasilała ból. Ponadto konieczne jest stosowanie środków farmakologicznych o działaniu przeciwbólowym. Mogą to być preparaty dostępne w aptece bez recepty, zawierające w sobie ibuprofen lub paracetamol w formie tabletek doustnych bądź czopków doodbytniczych. Można także stosować miejscowo maści i żele, które będą działać przeciwbólowo i przeciwzapalnie.  Na stłuczoną kość ogonową pomogą także zimne okłady uśmierzające ból.

Złamanie kości ogonowej – co robić?

Co w sytuacji, kiedy dojdzie do złamania kości ogonowej? Postępowanie jest bardzo podobne do tego przy stłuczonej kości guzicznej. Nie ma konieczności zakładania pacjentowi gipsu, który unieruchomiłby go. Zaleca się odpoczynek, jak również kurację środkami przeciwbólowymi. W przypadku złamania kości ogonowej będą to jednak leki dostępne na receptę, które mogą być stosowane w postaci tabletek lub czopków, albo też w formie iniekcji domięśniowych.

Dieta przy stłuczeniu lub złamaniu kości ogonowej

Zarówno w przypadku stłuczenia, jak i złamania kości ogonowej, zaleca się dietę bogatą w błonnik. Dlaczego? Osoba z urazem kości ogonowej jest narażona na zaparcia ze względu na ograniczoną aktywność fizyczną. Ich obecność dodatkowo nasila dolegliwości bólowe związane ze stłuczeniem lub też złamaniem kości guzicznej. Co jeszcze powinno znaleźć się w diecie dla osób z urazem kości ogonowej? Pacjent powinien pić dużą ilość wody (mineralnej lub zwykłej – przegotowanej). Niezbędne będą także warzywa i owoce. W diecie przy urazach kości guzicznej zaleca się zastąpienie białego pieczywa ciemnym, najlepiej wieloziarnistym. Ponadto należy unikać smażonych i tłustych potraw, zaś w ich miejsce wprowadzić dużą ilość gotowanych lub pieczonych w tzw. sosie własnym. Istotną sprawą jest także unikanie słodyczy, zwłaszcza czekolady i jej pochodnych, będą bowiem one w znacznym stopniu nasilały zaparcia.