Związki zawarte w chmielu mogą pomóc leczyć niealkoholową stłuszczeniową chorobę wątroby

Niealkoholowe stłuszczenie wątroby – co to jest?

Wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że ma problem z niealkoholowym stłuszczeniem wątroby, dlatego często schorzenie to nazywa się cichą chorobą wątroby. Współcześnie, ze względu na szybki styl życia i nieprawidłowe nawyki żywieniowe, ogólna częstość występowania zaburzeń rośnie. Szacuje się, że 25% mieszkańców Stanów Zjednoczonych i Europy jest dotknięta tym problemem.

W większości przypadków schorzenie towarzyszy otyłości, cukrzycy typu 2 lub insulinooporności. W grupie szczególnego ryzyka znajdują się też osoby z wysokim ciśnieniem, podwyższonym poziomem trójglicerydów lub tzw. złego cholesterolu LDL. 

Niealkoholowe stłuszczenie wątroby – rodzaje

W zależności od stopnia uszkodzenia komórek wątroby, czyli hepatocytów, wyróżniamy: 

• NAFLD (ang. non alcoholic fatty liver disease) – stłuszczenie wątroby, bez stanu zapalnego i uszkodzenia wątroby,
• NASH (ang. non-alcoholic steatohepatitis) – diagnozowane, gdy dochodzi do progresji NAFLD, prowadzi do powstawania trwałych blizn i stwardnienia wątroby, czyli marskości wątroby. Wiąże się z większym ryzykiem rozwinięcia się raka wątrobowo komórkowego. 

Niealkoholowe stłuszczenie wątroby – leczenie

Żadne leki nie zostały zatwierdzone do leczenia NAFLD i NASH, choć naukowcy wytrwale badają farmaceutyki, które mogą poprawić te stany, testując działanie kilku nowych leków na cukrzycę oraz przeciwutleniaczy, takich jak witamina E.

Nowe możliwości terapii chorób wątroby

Naukowcy z Oregon State University wykazali, że zawarty w chmielu flawonoid ksanthohumol (XN) i jego uwodorniona postać tetrahydroksanthohumol (TXN) mogą pomóc udaremnić niebezpieczne nagromadzenie tłuszczu w wątrobie, które może prowadzić do stanu zapalnego i niewydolności organu. 

Według Adriana Gombara kierującego badaniem „wyniki sugerują, że antagonizm PPARγ w wątrobie jest logicznym podejściem do zapobiegania i leczenia stłuszczenia wątroby wywołanego dietą i związanych z nimi zaburzeń metabolicznych”.

Jak przebiegało badanie?

W badaniu na zwierzętach 60 myszy zostało losowo przydzielonych do jednej z pięciu grup, w zależności od rodzaju zastosowanej diety – niskotłuszczowa, wysokotłuszczowa, dieta wysokotłuszczowa z dodatkiem XN, dieta wysokotłuszczowa z dodatkiem większej ilości XN i dieta wysokotłuszczowa z dodatkiem TXN.

Białko PPARγ kontroluje metabolizm glukozy i przechowywanie kwasów tłuszczowych, a geny, które aktywuje, stymulują tworzenie komórek tłuszczowych z komórek macierzystych. Ksanthohumol i tetrahydroksanthohumol działają jako antagoniści – wiążą się z białkiem i deaktywują jego działanie, czego efektem jest mniej tłuszczu zbierającego się w wątrobie.