
Związki zawarte w chmielu mogą pomóc leczyć niealkoholową stłuszczeniową chorobę wątroby
Niealkoholowe stłuszczenie wątroby – co to jest?
Wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że ma problem z niealkoholowym stłuszczeniem wątroby, dlatego często schorzenie to nazywa się cichą chorobą wątroby. Współcześnie, ze względu na szybki styl życia i nieprawidłowe nawyki żywieniowe, ogólna częstość występowania zaburzeń rośnie. Szacuje się, że 25% mieszkańców Stanów Zjednoczonych i Europy jest dotknięta tym problemem.
W większości przypadków schorzenie towarzyszy otyłości, cukrzycy typu 2 lub insulinooporności. W grupie szczególnego ryzyka znajdują się też osoby z wysokim ciśnieniem, podwyższonym poziomem trójglicerydów lub tzw. złego cholesterolu LDL.
Niealkoholowe stłuszczenie wątroby – rodzaje
W zależności od stopnia uszkodzenia komórek wątroby, czyli hepatocytów, wyróżniamy:
- NAFLD (ang. non alcoholic fatty liver disease) – stłuszczenie wątroby, bez stanu zapalnego i uszkodzenia wątroby,
- NASH (ang. non-alcoholic steatohepatitis) – diagnozowane, gdy dochodzi do progresji NAFLD, prowadzi do powstawania trwałych blizn i stwardnienia wątroby, czyli marskości wątroby. Wiąże się z większym ryzykiem rozwinięcia się raka wątrobowo komórkowego.
Niealkoholowe stłuszczenie wątroby – leczenie
Żadne leki nie zostały zatwierdzone do leczenia NAFLD i NASH, choć naukowcy wytrwale badają farmaceutyki, które mogą poprawić te stany, testując działanie kilku nowych leków na cukrzycę oraz przeciwutleniaczy, takich jak witamina E.
Powiązane produkty
Nowe możliwości terapii chorób wątroby
Naukowcy z Oregon State University wykazali, że zawarty w chmielu flawonoid ksanthohumol (XN) i jego uwodorniona postać tetrahydroksanthohumol (TXN) mogą pomóc udaremnić niebezpieczne nagromadzenie tłuszczu w wątrobie, które może prowadzić do stanu zapalnego i niewydolności organu.
Według Adriana Gombara kierującego badaniem „wyniki sugerują, że antagonizm PPARγ w wątrobie jest logicznym podejściem do zapobiegania i leczenia stłuszczenia wątroby wywołanego dietą i związanych z nimi zaburzeń metabolicznych”.
Jak przebiegało badanie?
W badaniu na zwierzętach 60 myszy zostało losowo przydzielonych do jednej z pięciu grup, w zależności od rodzaju zastosowanej diety – niskotłuszczowa, wysokotłuszczowa, dieta wysokotłuszczowa z dodatkiem XN, dieta wysokotłuszczowa z dodatkiem większej ilości XN i dieta wysokotłuszczowa z dodatkiem TXN.
Białko PPARγ kontroluje metabolizm glukozy i przechowywanie kwasów tłuszczowych, a geny, które aktywuje, stymulują tworzenie komórek tłuszczowych z komórek macierzystych. Ksanthohumol i tetrahydroksanthohumol działają jako antagoniści – wiążą się z białkiem i deaktywują jego działanie, czego efektem jest mniej tłuszczu zbierającego się w wątrobie.