Zespół post-polio – objawy, przyczyny i leczenie

Ostre nagminne porażenie dziecięce, czyli choroba Heinego-Medina, nawet w 80% daje niepokojące objawy nawet po 30 latach od zakażenia. Są one tym intensywniejsze, im cięższy był przebieg schorzenia pierwotnego. Zespół post-polio znacznie częściej pojawia się u kobiet niż u mężczyzn. Zgodnie z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 choroba post-polio oznaczona jest kodem G14.

Co to jest zespół post-polio?

Określenie „zespół post-polio” zostało wprowadzone dopiero pod koniec lat 80. XX wieku. Objawy choroby pojawiają się po upływie od 20 do 40 lat po przebyciu ostrego nagminnego porażenia dziecięcego, choroby polio (inaczej Heinego-Medina), a także porażenia rdzeniowego. Zespół post-polio dotyczy poważnych zaburzeń jednostki ruchowej, a także obejmuje przeciążenie układu mięśniowo-szkieletowego.

Przebieg choroby polio można podzielić na kilka etapów.

1. Ostre zakażenie wirusem, które powoduje zarówno niedowłady, jak i porażenia mięśniowe.
2. Częściowa faza powrotu funkcji uprzednio porażonych mięśni.
3. Stabilizacja neurologiczna – może trwać nawet kilkadziesiąt lat.
4. Zespół post-polio.

Według danych Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) na polio cierpi ok. 20 mln osób na świecie. Z tego ok. 12 mln doświadcza dokuczliwych objawów zespołu post-polio.

Niestety, rozpoznanie post-polio i leczenie jest znacznie utrudnione. Jest to związane przede wszystkim z różnorodnością objawów, brakiem wiedzy na temat patomechanizmów jego powstawania, a także brakiem odpowiednio czułych i miarodajnych narzędzi diagnostycznych.

Post-polio – przyczyny

Zarówno dokładne przyczyny, jak i przebieg zespołu post-polio nie są do końca poznane. Istnieje jednak kilka teorii. Jedna z nich mówi o możliwości pojawienia się tzw. stresu metabolicznego. Ma to bezpośredni związek z przeciążeniem układu nerwowo-mięśniowego, co nakłada się na naturalny proces starzenia się włókien mięśniowych. Jest to obecnie jedna z najbardziej prawdopodobnych teorii.

Druga hipoteza dotyczy podłoża autoimmunologicznego, o czym mogą świadczyć liczne nacieki zapalne pojawiające się w pobliżu rdzenia kręgowego, a także włókien mięśniowych. W płynie mózgowo-rdzeniowym chorych wykrywa się bowiem liczne przeciwciała skierowane przeciwko wirusowi polio.

Trzecia teoria opowiada się za możliwością reaktywacji wirusa, który wywołał pierwotną chorobę polio – poliomyelitis. Według niej ten patogen przez wiele lat pozostaje w organizmie w stanie uśpienia aż do momentu jego „przebudzenia”. Nie wiadomo jednak, co mogłoby powodować taką reaktywację.

Post-polio – objawy

Objawy zespołu post-polio są bardzo różnorodne i mało charakterystyczne. Dotyczą one przede wszystkim układu ruchowego. Zalicza się do nich m.in.:

• postępujące osłabienie mięśni,
• chroniczne zmęczenie,
• dokuczliwe bóle mięśni i stawów,
• pogłębienie istniejących niedowładów kończyn,
• zwiększoną nietolerancja na zimno,
• stany depresyjne,
• problemy z zasypianiem,
• zaburzenia oddychania i połykania.

Post-polio – leczenie

Leczenie zespołu post-polio polega jedynie na łagodzeniu objawów. Dobranie właściwej terapii farmakologicznej uzależnione jest jednak od konkretnego przypadku i czynników takich jak ogólny stan zdrowia i wiek pacjenta. Nie mniej ważny jest fakt występowania chorób współistniejących. Celem leczenia zespołu post-polio jest poprawa życia pacjenta.

W zależności od objawów lekarz może zdecydować się na przepisanie np.:

• leków o działaniu przeciwdepresyjnym,
• środków przeciwbólowych,
• preparatów z immunoglobulinami,
• leków stosowanych w niedowładach mięśni, np. pirydostygminy,
• leków przeciwdrgawkowych.

Warto pamiętać, że polio jest chorobą całkowicie wyeliminowaną ze społeczeństwa (od 2015 roku). Istnieją jednak kraje, gdzie nadal przeprowadza się szczepienia profilaktyczne. W Polsce ostatni przypadek odnotowano w 1984 roku.