Nie tylko smak i węch – zakażenie SARS-CoV-2 może powodować zaburzenia funkcjonowania pozostałych zmysłów

COVID-19 może powodować utratę słuchu

Przypadki zaburzeń słuchu, które wiąże się z COVID-19 zostały udokumentowane na całym świecie, jednak nie są one bardzo częste. Objawy pojawiały się w trakcie infekcji COVID-19, ale też po wyzdrowieniu pacjentów. Żaden z innych koronawirusów nie powodował problemów ze słuchem, dlatego taki objaw choroby jest zaskakujący.

Przeczytaj także, z czego wynika utrata węchu i smaku w przebiegu zakażenia wirusem SARS-CoV-2.

Pierwszym pacjentem, u którego stwierdzono utratę słuchu w związku z infekcją COVID-19 był 45-letni mężczyzna z Wielkiej Brytanii. Pacjent cierpiał na astmę i trafił na oddział intensywnej terapii w związku z wystąpieniem objawów COVID-19. Wymagał sztucznego wspomagania wentylacji płuc. Otrzymał też leki, w tym dożylnie podawane sterydy i przeciwwirusowy Remdesivir. Po przeprowadzeniu badań, lekarze nie stwierdzili innego problemu medycznego, który mógł doprowadzić do trwałego, odbiorczego ubytku słuchu w jednym uchu. Ostatecznie nie ma jasności co do przyczyny powstania dysfunkcji słuchu u pacjenta.

Zaburzenia słuchu u pacjentów z COVID-19 – co dokładnie może być ich przyczyną?

Specjaliści podejrzewają, że koronawirus może wpływać na trąbkę Eustachiusza, która łączy ucho środkowe z gardłem (płyn gromadzący się w uchu środkowym powoduje tłumienie odbieranych dźwięków). Sprawa wygląda poważniej, gdy działanie wirusa doprowadzi do uszkodzenia neuronów czuciowych w uchu wewnętrznym lub ślimaku, może wówczas wystąpić nagła utrata słuchu, która może okazać się trwała.

Przed pandemią COVID-19 naukowcy z MIT i Massachusetts Eye and Ear przygotowywali projekt, który zakładał opracowanie modeli komórkowych zakażeń ludzkiego ucha wewnętrznego. Modelowy system, nad którym pracowali postanowili wykorzystać także do zbadania infekcji SARS-CoV-2. Badanie opublikowane w „Communications Medicine” dostarcza dowodów na to, że wirus może rzeczywiście infekować komórki ucha wewnętrznego, w tym komórki rzęsate oraz – w mniejszym stopniu – komórki Schwanna produkujące osłonkę mielinową wokół aksonów neuronalnych. Okazało się, że wyrażają one białka, w tym receptor ACE2, który znajduje się na powierzchniach komórek oraz dwa enzymy, które pomagają wirusowi połączyć się z komórką gospodarza.

Naukowiec wraz ze swoim zespołem próbuje znaleźć prawdopodobne przyczyny takich objawów, uwzględniając oprócz działalności koronawirusa, różne inne aspekty, takie jak m.in. problemy z odpornością czy stres związany z chorobą.

Problemy ze wzrokiem związane z COVID-19

Według badania opublikowanego w „BMJ Open Ophthalmology” do najczęściej zgłaszanych zaburzeń oczu związanych z COVID-19 należą ból oczu, nadwrażliwość na światło i niewyraźne widzenie. W grupie 400 pacjentów hospitalizowanych z powodu COVID-19, u 10% pojawiły się objawy oczne, w tym zapalenie spojówek, zmiany widzenia, swędzenie, suchość oczu. Istnieją podejrzenia, że wirus może powodować stan zapalny także w tkance znajdującej się za gałką oczną.

Stan zapalny może powodować tworzenie się skrzepów krwi, które, przemieszczając się przez układ krwionośny, mogą docierać także do naczyń krwionośnych znajdujących się w oczach. Kiedy uniemożliwiają dotarcie składników odżywczych do siatkówki, tkanka zaczyna puchnąć i obumierać. W obrazie uzyskanym w technologii tomografii komputerowej, taki obszar będzie przypominał puszystą watę (ang. cotton wool spots). Tego typu zmiany nie wpływają znacząco na wzrok pacjenta. Poważniejsze konsekwencje mają jednak miejsce, kiedy dochodzi do niedotlenienia, gromadzenia się krwi lub krwawienia naczyń siatkówki, w wyniku którego może dojść do pogorszenia widzenia, a nawet nagłej utraty wzroku.