Stwardnienie rozsiane – przyczyny, objawy, diagnostyka, leczenie SM
Marcin Setlak

Stwardnienie rozsiane – przyczyny, objawy, diagnostyka, leczenie SM

Stwardnienie rozsiane (SM) to postępująca choroba ośrodkowego układu nerwowego, rozpoznawana zazwyczaj u młodych dorosłych. W jej przebiegu dochodzi do demielinizacji i rozpadu aksonów, co prowadzi do trwałego uszkodzenia struktur mózgu i rdzenia kręgowego. Stwardnienie rozsiane przebiega zazwyczaj wielofazowo, co oznacza, że występują okresy zaostrzeń i remisji. Jak dotąd, nie udało się opracować skutecznej metody leczenia SM, a stosowana terapia służy łagodzeniu objawów i pozwala spowolnić progresję tego schorzenia.

Stwardnienie rozsiane (SM) – co to za choroba? 

Co to jest SM? 

Stwardnienie rozsiane (sclerosis multiplex – SM) to postępująca choroba ośrodkowego układu nerwowego. W jej przebiegu dochodzi do nieodwracalnych, wieloogniskowych zmian związanych z demielinizacją, czyli rozpadem osłonek mielinowych włókien nerwowych w obrębie mózgu i rdzenia kręgowego. Demielinizacja skutkuje zaburzonym przewodzeniem impulsów nerwowych, co daje liczne i zróżnicowane objawy neurologiczne. Przebieg stwardnienia rozsianego jest bardzo indywidualny, choroba może postępować stale lub pod postacią rzutów

Pomimo licznych badań, nie udało się jednoznacznie stwierdzić, co odpowiada za rozwój tej choroby u niektórych osób, wiele wskazuje jednak na to, że do jej wystąpienia konieczne jest współistnienie wpływu czynników środowiskowych i genetycznych, które przyczyniają się do wystąpienia patologicznych procesów autoimmunologicznych. Stwardnienie rozsiane stanowi jedną z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności wśród ludzi w wieku produkcyjnym, w Polsce SM dotyczy około 40 tys. osób.  

W jakim wieku występuje SM? 

Pierwsze objawy stwardnienia rozsianego pojawiają się zazwyczaj pomiędzy 20. a 40. rokiem życia, choroba rzadko diagnozowana jest u osób poniżej 15. i po 50. roku życia. SM występuje dwukrotnie częściej u kobiet niż u mężczyzn.  

Rodzaje SM 

Ze względu na przebieg choroby wyróżnia się trzy główne rodzaje stwardnienia rozsianego: 

  1. Postać rzutowo-remisyjną – charakteryzuje się ona okresami zaostrzeń objawów, którym towarzyszy pogorszenie stanu ogólnego pacjenta. Rzuty choroby oddzielone są od siebie okresami remisji. Nie ma reguły co do długości trwania okresów zaostrzeń i remisji choroby. Często po rzucie choroby następuje pogorszenie ogólnej kondycji pacjenta. 
  2. Postać pierwotnie postępującą – w tej postaci stwardnienia rozsianego objawy narastają w sposób stały, nie występują rzuty choroby. 
  3. Postać wtórnie postępującą – jest to postać choroby, w której po początkowym okresie rzutów i remisji następuje stopniowe pogarszanie się stanu pacjenta. 
  4. Postać postępująco-rzutową – w przebiegu tego rodzaju stwardnienia rozsianego nie występują okresy remisji, stałemu postępowaniu objawów towarzyszą okresy nagłego pogorszania się stanu chorego. 

Jak szybko postępuje SM? 

Stwardnienie rozsiane jest chorobą cechującą się bardzo indywidualnym i nieprzewidywalnym przebiegiem. U większości osób przez pierwsze 10 lat od postawienia rozpoznania objawy choroby przebiegają stosunkowo wolno, a rzuty choroby zdarzają się rzadko, jednak w ciągu 20–30 lat często dochodzi do znacznego obniżenia sprawności ruchowej i utrudnienia w funkcjonowaniu społecznym. 

Stwardnienie rozsiane – przyczyny choroby 

Obecnie uważa się, że do rozwoju stwardnienia rozsianego dochodzi na skutek procesów autoimmunologicznych. W normalnych warunkach układ odpornościowy ma za zadanie chronić organizm przed chorobami, niszcząc patogeny i komórki nowotworowe, czasami dochodzi jednak do sytuacji, w której komórki układu odpornościowego niszczą zdrowe tkanki organizmu. W przebiegu stwardnienia rozsianego układ odpornościowy atakuje i niszczy osłonki mielinowe włókien nerwowych ośrodkowego układu nerwowego.

Jak dotąd, nie wiadomo dokładnie, jakie czynniki odpowiedzialne są za wzbudzanie tej autoimmunologicznej reakcji u niektórych osób. Niektórzy badacze wskazują na częstsze występowanie stwardnienia rozsianego u osób spożywających duże ilości mleka. Inne badania pokazują znaczenie infekcji wirusowych, w tym infekcji wirusem Epsteina-Barr’a, jako czynnik zwiększający ryzyko wystąpienia SM w przyszłości.

Czymś, co zwróciło uwagę badaczy jest także zmienna częstość występowania SM w zależności od szerokości geograficznej – u osób żyjących w strefach znajdujących się bliżej równika stwardnienie rozsiane występuje znacznie rzadziej. Ma to prawdopodobnie związek z rzadszymi niedoborami witaminy D, które także są rozpatrywane jako czynniki ryzyka SM. Dodatkowo na rozwój stwardnienia rozsianego wpływ może mieć palenie papierosów oraz występowanie innych chorób autoimmunologicznych. 

Czy SM jest dziedziczne? 

Na genetyczne podłoże tej demielinizacyjnej choroby może wskazywać częstsze występowanie SM u osób z rodzin, w których były stwierdzane przypadki stwardnienia rozsianego w przeszłości. Dziedziczenie SM jest jednak, jak dotąd, niewystarczająco wyjaśnione, gdyż szanse na przekazanie choroby potomstwu są niezwykle niskie.  

Do wystąpienia stwardnienia rozsianego dochodzi najprawdopodobniej, gdy u chorego współwystępowały czynniki środowiskowe, immunologiczne i genetyczne. 

Powiązane produkty

Objawy stwardnienia rozsianego

Stwardnienie rozsiane i związane z nim objawy wynikają z zaburzeń w przesyłaniu sygnałów neuronalnych spowodowanych procesami demielinizacyjnymi. Występujące w przebiegu choroby objawy mogą być różne i pojawiać się w różnej kolejności. 

Jak się zaczyna SM? 

Początkowe objawy stwardnienia rozsianego często są niecharakterystyczne i mogą towarzyszyć wielu innym jednostkom chorobowym. Pierwsze objawy SM mogą przybierać postać: zaburzeń widzenia, łatwego męczenia się, problemów z koncentracją, zawrotów głowy, drżeń i parestezji oraz problemów z utrzymaniem moczu.  

Objawy SM 

Do najczęstszych objawów występujących w przebiegu stwardnienia rozsianego zalicza się: 

  • Zaburzenia związane ze wzrokiem – może występować podwójne widzenie, spadek ostrości wzroku, oczopląs, ból oczu oraz zapalenie nerwu wzrokowego.
  • Problemy z mową – mowa staje się niewyraźna, skandowana, często jest spowolniała. 
  • Przewlekłe zmęczenie – objaw ten występuje najczęściej w godzinach popołudniowych, silne zmęczenie jest niewspółmierne do wykonywanych w trakcie dnia czynności. 
  • Wzmożone napięcie mięśni poprzecznie prążkowanych – może prowadzić do całkowitej niezdolności do poruszania kończyną. 
  • Problemy z utrzymaniem moczu i stolca. 
  • Dolegliwości bólowe – ból kończyn i kręgosłupa, często związany jest z nadmierną sztywnością mięśniową. 
  • Zaburzenia równowagi – chód chorego jest niepewny, zdarzają się częste upadki. 
  • Problemy ze skupieniem uwagi – zaburzenia koncentracji utrudniają choremu naukę i pracę, czasami występują także zaburzenia pamięci. 
  • Objaw Lhermitte’a – polega on na doznawaniu przez pacjenta uczucia prądu przechodzącego wzdłuż kręgosłupa podczas przygięcia głowy do klatki piersiowej. 
  • Zaburzenia emocjonalne i psychiczne – u pacjentów z SM często diagnozowane są zaburzenia depresyjne. 
  • Napady padaczkowe. 
  • Obniżenie sprawności rąk. 
  • Neuralgia nerwu trójdzielnego – krótkie napady niezwykle silnego bólu w okolicach czoła, nosa i żuchwy. 
  • Zaburzenia związane z życiem seksualnym – obniżone libido, impotencja, anorgazmia. 

Objawy skórne przy SM 

Stwardnieniu rozsianemu często towarzyszą nieprzyjemne objawy skórne. Mogą to być różnego rodzaju mrowienia i parestezje oraz zaburzenia czucia dotyku. W niektórych sytuacjach dochodzi do sytuacji odwrotnej – pacjent doświadcza allodynii, co oznacza, że bodźce, które w normalnych warunkach nie wywołują bólu, u chorego powodują jego odczuwanie. 

Stwardnienie rozsiane – diagnostyka 

Postawienie diagnozy stwardnienia rozsianego wymaga przeprowadzenia badania fizykalnego i zebrania dokładnego wywiadu dotyczącego występujących u pacjenta objawów, momentu ich pojawienia się, przyjmowanych leków oraz narażenia na czynniki szkodliwe. Po postawieniu wstępnej diagnozy pacjent kierowany jest do specjalisty neurologii, który po przeprowadzeniu dokładniejszych badań potwierdza lub odrzuca wstępną diagnozę. 

Jakie badania należy wykonać przy podejrzeniu SM? 

W procesie diagnostycznym duże znaczenie ma wykluczenie stanów mogących powodować występowanie niepokojących pacjenta objawów. W pierwszej kolejności wykonuje się badania krwi – nie pozwalają one jednak na stwierdzenie procesów demielinizacyjnych. W tym celu wykonuje się badania obrazowe ośrodkowego układu nerwowego. 

Największą wartość diagnostyczną w SM ma rezonans magnetyczny (MRI), pozwala on na zobrazowanie ognisk demielinizacji w istocie białej mózgowia, a także na wykluczenie innych przyczyn, takich jak guzy mózgu, które mogą wiązać się z występowaniem niektórych objawów spotykanych w SM. Wśród innych badań przeprowadzanych na potrzeby postawienia diagnozy stwardnienia rozsianego należy wymienić badanie płynu mózgowo-rdzeniowego z oznaczeniem charakterystycznych dla tej choroby prążków oligoklonalnych oraz badanie potencjałów wywołanych – przydatne do stwierdzenia SM, gdy wystąpił pojedynczy rzut choroby. 

Kryteria McDonalda 

Kryteria McDonalda to diagnostyczne kryteria, które na podstawie obrazów uzyskanych metodą magnetycznego rezonansu jądrowego pozwalają na stwierdzenie rozsiania procesu chorobowego w przestrzeni (różnych strukturach mózgowia) i w czasie (rzuty choroby). Obecnie to na ich podstawie stwierdza się bądź wyklucza rozpoznanie SM. 

Stwardnienie rozsiane a stwardnienie zanikowe boczne 

Stwardnienie zanikowe boczne, podobnie jak stwardnienie rozsiane, jest chorobą neurodegeneracyjną. W jej przebiegu dochodzi do niszczenia komórek rogów przednich rdzenia kręgowego, jąder nerwów czaszkowych oraz komórek nerwowych wchodzących w skład drogi piramidowej. Skutki stwardnienia zanikowego bocznego obejmują zanik mięśni i postępujące zaburzenia ruchowe. Rokowania w stwardnieniu zanikowym bocznym są gorsze niż w przypadku SM, choroba przebieg szybciej, prowadzi do niepełnosprawności, a śmierć następuje zazwyczaj po 3–5 latach od rozpoznania. Stwardnienie zanikowe boczne stwierdza się w wieku późniejszym niż ma to miejsce w przypadku SM, pierwsze objawy choroby pojawiają się zazwyczaj między 5. a 7. dekadą życia, częściej chorują mężczyźni. 

Stwardnienie rozsiane a neuroborelioza 

Borelioza jest chorobą wywoływaną przez bakterie należące do rodzaju Borrelia. Bakterie te, w przypadku przeniknięcia bariery krew-mózg, prowadzą do występowania objawów neurologicznych – rozpoznawana jest wówczas neuroborelioza. Neuroborelioza może powodować objawy niezwykle przypominające te występujące w przypadku stwardnienia rozsianego, a sam przebieg boreliozy może mieć charakter nawrotny, co dodatkowo utrudnia odróżnienie tych chorób. Zastosowanie odpowiedniej diagnostyki serologicznej ma w tym przypadku duże znaczenie, gdyż leczenie i rokowanie w przypadku tych chorób jest całkiem inne. 

Leczenie stwardnienia rozsianego – na czym polega? 

Leczenie SM jest leczeniem objawowym, oznacza to, że skupia się ono na zapobieganiu i spowalnianiu rozwoju uciążliwych dla chorego objawów, a nie na przeciwdziałaniu przyczynom choroby.   W leczeniu rzutów choroby stosuje się glikokortykosteroidy (metyloprednizolon lub prednizon) podawane dożylnie lub doustnie. Leki te skracają czas trwania rzutów SM i zmniejszają ich nasilenie. 

Leczenie przewlekłe ma na celu zmniejszenie częstotliwości występowania rzutów choroby, zmniejszenie ryzyka przejścia choroby w postać postępującą oraz redukcję objawów choroby. Do najczęściej stosowanych leków zalicza się: interferon β, octan glatirameru oraz rzadziej stosowane: natalizumab, fingolimod i mitoksantron. Leki te są refundowane przez NFZ, jeśli spełnione zostaną odpowiednie warunki kwalifikujące pacjenta do ich stosowania. 

Obecnie trwają badania nad nowymi lekami, które mogą stanowić przełom w leczeniu stwardnienia rozsianego. Na wyniki tych badań trzeba będzie jednak poczekać jeszcze kilka lat. 

Rehabilitacja/ćwiczenia przy SM 

Fizjoterapia stanowi niezwykle ważną część terapii w SM. Ma ona na celu pomóc choremu w jak najdłuższym zachowaniu sprawności i samodzielności. Rehabilitacja powinna być dobierana indywidualnie w zależności od potrzeb konkretnego chorego. Ćwiczenia powinny być prowadzone zarówno w okresie remisji, jak i rzutów choroby. Rehabilitacja domowa przy SM może być przeprowadzana przez samego chorego, obejmuje ona zestaw ćwiczeń, takich jak rozciąganie i ćwiczenia oddechowe. Metodą pozwalającą zmniejszyć spastyczność mięśni jest masaż, jednak ze względu na specyfikę choroby musi być on przeprowadzany przez doświadczonego fizjoterapeutę. 

Rokowania w stwardnieniu rozsianym 

Rokowania w stwardnieniu rozsianym uzależnione są od wielu czynników. Bardzo ciężko jednoznacznie stwierdzić, jak choroba będzie przebiegała u konkretnego pacjenta. Lepsze rokowania dotyczą zazwyczaj kobiet oraz osób, u których rozpoznanie choroby nastąpiło przed 35. rokiem życia. 

Długość życia chorych z SM zwykle jest tylko nieco krótsza niż w przypadku ludzi zdrowych, ma na to wpływ niewątpliwy postęp w zakresie farmakoterapii oraz fizjoterapii. Około połowa zgonów u pacjentów z SM jest jednak spowodowana powikłaniami choroby, w tym infekcjami. 15% osób dotkniętych SM ginie w wyniku samobójstwa.  

Stopień niepełnosprawności, jaki może rozwinąć się u chorego w przyszłości jest ciężki do przewidzenia. Szacuje się, że około 1/3 chorych może być zdolna do pracy nawet 20 lat po postawieniu diagnozy. Niestety u prawie połowy chorych występują zaburzenia neurologiczne i/lub psychiatryczne, które utrudniają funkcjonowanie społeczne. 

SM w ciąży 

Stwardnienie rozsiane często rozpoznawane jest w wieku, który przez wiele kobiet uważany jest za idealny czas na zajście w ciążę. Często pragnieniu posiadania dziecka towarzyszy strach związany z wpływem ciąży na przebieg choroby. Dotychczas przeprowadzone badania wykazały, że ciąża nie wpływa na pogorszenie stanu pacjentki, a dodatkowo wiąże się z mniejszym ryzykiem wystąpienia rzutu choroby w trakcie jej trwania. SM nie wpływa negatywnie na przebieg ciąży i porodu. Okres połogu wiąże się z lekko podwyższonym ryzykiem wystąpienia rzutu choroby.  

Przed zajściem w ciążę najlepiej przedyskutować swoją decyzję z lekarzem, leki modyfikujące przebieg choroby mogą mieć negatywny wpływ na rozwijający się płód, dlatego w niektórych przypadkach część leków powinna zostać odstawiona lub zastąpiona innymi substancjami. 

Dieta w SM – jaką rolę odgrywa? 

Wpływ diety na przebieg stwardnienia rozsianego nie został, jak dotąd, wystarczająco zbadany. Uważa się, że w niektórych przypadkach za zaostrzenie choroby mogą odpowiadać źle zbilansowane posiłki. Dieta przy stwardnieniu rozsianym powinna składać się z posiłków zawierających małe ilości nasyconych kwasów tłuszczowych (do 15 gramów na dobę) oraz większe ilości nienasyconych kwasów tłuszczowych (do 50 gramów na dobę). Założenia dietetyczne opracowane przez Roy’a Swank’a zakładają, że jadłospis osób chorych na SM powinien opierać się o ryby zawierające duże ilości białka, gotowanego kurczaka i owoce morza. Według diety Swank’a w pierwszym roku jej stosowania powinno się unikać czerwonego mięsa, masła i margaryny. To, należy w znacznym stopniu ograniczyć, to spożywanie nadmiernych ilości kofeiny oraz produktów mlecznych. 

Powszechnie uważa się, że pewien pozytywny wpływ na przebieg SM ma suplementacja antyoksydantów, takich jak witamina C i E oraz substancji biorących udział w procesie mielinizacji ośrodkowego układu nerwowego – witaminy B12, kwasu foliowego oraz witaminy D. 

  1. R.  Bonek, Stwardnienie rozsiane. Od chemokin do przeciwciał monoklonalnych, PZWL, Warszawa 2019.
  2. Ch. Turner, A. Bahra, K. Cikure, Crash Course – neurologia, Elsevier Urban & Partner, Wrocław 2008.
  3. W. Kozubski, Neurologia – kompendium, PZWL, Warszawa 2014. 
  4. O. Narkiewicz, J. Moryś, Neuroanatomia czynnościowa i kliniczna, PZWL, Warszawa 2013. 
  5. H. Manji, S. Connolly, N. Dorward i in., Oksfordzki podręcznik neurologii, Czelej, Lublin 2010. 
  6. L. P. Rowland, Neurologia Merritta, Elsevier Urban & Partner, Wrocław 2004.
  7. R. Podemski, Kompendium neurologii, Via Medica, Gdańsk 2011.
  8. K. W. Lindsay, G. Fuller, Neurologia i neurochirurgia, Elsevier, Warszawa 2013. 

Twoje sugestie

Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym.

Zgłoś uwagi Ikona

Polecane artykuły

  • Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – przyczyny, objawy, leczenie, żywienie przy WZJG

    Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG, colitis ulcerosa) jest rozlanym nieswoistym zapaleniem błony śluzowej odbytnicy lub odbytnicy i okrężnicy, prowadzącym w niektórych przypadkach do powstania owrzodzeń. Należy do grupy nieswoistych zapaleń jelit o niewyjaśnionej etiologii. Jak rozpoznać wrzodziejące zapalenie jelita grubego?

  • Łuszczyca paznokci – przyczyny, objawy, leczenie

    Łuszczyca jest przewlekłą zapalną chorobą skóry, przebiegającą z okresami remisji i zaostrzeń, na którą w Polsce choruje prawie milion osób. Choroba najczęściej występuje u rasy białej i w umiarkowanej strefie klimatycznej. Pierwsze objawy łuszczycy mogą wystąpić w dowolnym wieku, jednak zwykle pojawiają się we wczesnym okresie dorosłego życia lub później, około 50–60 roku życia. Łuszczyca charakteryzuje się występowaniem zmian chorobowych zarówno na skórze gładkiej, jak i na owłosionej skórze głowy, a także zmianami w obrębie płytek paznokciowych dłoni i stóp. W cięższych postaciach łuszczyca może również zająć stawy. Zmianom paznokciowym z reguły towarzyszą zmiany w obrębie skóry, chociaż zdarza się, że zmiany chorobowe obejmujące aparat paznokciowy wyprzedzają pojawienie się zmian skórnych nawet o dziesiątki lat.

  • Cytomegalia (CMV) – co to za choroba? Jakie są objawy?

    Cytomegalia jest chorobą wirusową, która wywoływana jest przez wirusa o nazwie Cytomegalovirus hominis, w skrócie CMV. Zakażenie wirusem cytomegalii jest bardzo szeroko rozpowszechnione, natomiast zdecydowana większość infekcji (ponad 99%) przebiega bezobjawowo i pacjent przez przypadek dowiaduje się, że w przeszłości przebył takie zakażenie. Jednak u płodów i noworodków ze względu na niedojrzałość układu odpornościowego, jak również u osób z wrodzonymi lub nabytymi zaburzeniami odpowiedzi immunologicznej, cytomegalia może przebiegać w sposób ostry, a obraz choroby może być bardzo różny.

  • Zakrzepica – przyczyny, objawy, profilaktyka zakrzepowego zapalenia żył powierzchniowych i głębokich

    Zakrzepica (zakrzepowe zapalenie żył) polega na powstaniu w naczyniu żylnym zakrzepu w wyniku zaburzonego przepływu krwi. Nieleczona prowadzi do groźnych powikłań, m.in. do zatorowości płucnej. Wyróżnia się zapalenie żył głębokich i powierzchniowych. Jakie objawy daje zakrzepica i w jaki sposób się ją leczy? Czy istnieją sposoby na to, by jej zapobiec?

  • Nadżerka szyjki macicy (ektopia) – przyczyny, objawy, metody leczenia

    Termin „nadżerka szyjki macicy” oznacza ubytek błony śluzowej. Często jest on nieprawidłowo stosowany na określenie ektopii, która jest zupełnie innym schorzeniem. Rzekoma nadżerka szyjki macicy (tak brzmi inna nazwa ektopii) to zastępowanie nabłonka płaskiego, który fizjologicznie pokrywa tarczę szyjki macicy, nabłonkiem gruczołowym. Zazwyczaj nie daje ona żadnych objawów, a kobieta dowiaduje się o jej istnieniu podczas rutynowego badania ginekologicznego. Kiedy ektopia wymaga szerszej diagnostyki i leczenia? Jakie metody usunięcia „nadżerki” szyjki macicy stosuje się najczęściej?

  • Gastrolog – czym się zajmuje? Jakie choroby leczy?

    Lekarz gastroenterolog jest specjalistą w zakresie chorób układu pokarmowego. Gastrolog diagnozuje i leczy pacjentów z problemami gastrycznymi. Jakimi konkretnie dolegliwościami się zajmuje? Kiedy warto się do niego udać? Czy do gastrologa jest potrzebne skierowanie? Odpowiadamy.

  • Atak paniki – jak wygląda? Co robić, gdy się pojawia?

    Ataki paniki są jednymi z najczęściej występujących zaburzeń lękowych, tuż po zespole lęku uogólnionego oraz fobii społecznej. Objawiają się nagłymi napadami silnego lęku, którym towarzyszą symptomy, takie jak: kołatanie serca, zawroty głowy, duszności, nadmierne pocenie się czy strach przed śmiercią. Dowiedz się, w jaki sposób można sobie poradzić, gdy pojawia się atak paniki.

  • Czego nie można robić przy nadżerce szyjki macicy ? Jak postępować po jej usunięciu?

    Nadżerka szyjki macicy jest rozpoznaniem, które może usłyszeć wiele kobiet w gabinecie ginekologicznym. Warto podkreślić jednak, że określenie „nadżerka” używane jest najczęściej w nieprawidłowy i potoczny sposób. Czym jest nadżerka oraz jak postępować po zabiegu jej usunięcia?

Porozmawiaj z farmaceutą
Infolinia: 800 110 110

Zadzwoń do nas jeśli potrzebujesz porady farmaceuty.
Jesteśmy dla Ciebie czynni całą dobę, 7 dni w tygodniu, bezpłatnie.

Pobierz aplikację mobilną Pobierz aplikację mobilną Doz.pl

Ikona przypomnienie o zażyciu leku.
Zdarza Ci się ominąć dawkę leku?

Zainstaluj aplikację. Stwórz apteczkę. Przypomnimy Ci kiedy wziąć lek.

Dostępna w Aplikacja google play Aplikacja appstore
Dlaczego DOZ.pl
Niższe koszta leczenia

Darmowa dostawa do Apteki
Bezpłatna Infolinia dla Pacjentów.

ikona niższe koszty leczenia
Bezpieczeństwo

Weryfikacja interakcji leków.
Encyklopedia leków i ziół

Ikona encklopedia leków i ziół
Wsparcie w leczeniu

Porady na czacie z Farmaceutą.
E-wizyta z lekarzem specjalistą.

Ikona porady na czacie z farmaceutą
Newsletter

Bądź na bieżąco z DOZ.pl

Ważne: Użytkowanie Witryny oznacza zgodę na wykorzystywanie plików cookie. Szczegółowe informacje w Regulaminie.

Zamnij