Ciasnota podbarkowa – przyczyny, objawy, diagnostyka, leczenie
Mateusz Burak

Ciasnota podbarkowa – przyczyny, objawy, diagnostyka, leczenie

Ciasnota podbarkowa (cieśń podbarkowa) to dysfunkcja stawu ramiennego powstająca na skutek uwięźnięcia miękkich struktur barku między wyrostkiem barkowym a głową kości ramiennej. Często dotyka sportowców, może być wywołany m. in. zmianami zwyrodnieniowymi stawu barkowo–obojczykowego, urazami obręczy barkowej, zapaleniem kaletki podbarkowej czy wadami postawy. Konflikt podbarkowy objawia się przede wszystkim kłującym bólem barku, osłabieniem siły mięśniowej oraz przykurczami mięśni

Ciasnota podbarkowa – przyczyny

Ciasnota podbarkowa określana jest także jako cieśń podbarkowa – z ang. subacromial impingement syndrome (SIS). Są to patologiczne zmiany w obrębie przestrzeni podbarkowej mające najczęściej związek ze zmianami zwyrodnieniowymi i zapaleniem obejmującym struktury anatomiczne w tej strefie. 

Norma przestrzeni podbarkowej pomiędzy wyrostkiem barkowym, a głową kości ramiennej jest szacowana na 1.0–1.5 cm. W wyniku zmniejszenia tego stosunku następuje kompresja okolicznych struktur. Źródła naukowe podają, że obecnie ten problem może stanowić blisko 60% dolegliwości okolicy barku. 

Wśród przyczyn wyróżnia się podział na zewnętrzne, wewnętrzne oraz takie, które mogą stanowić połączenie obydwu. Do tych najważniejszych zalicza się m.in. kształt wyrostka barkowego. Jego haczykowate ukształtowanie może sprzyjać powstawaniu ciasnoty podbarkowej. 

Czynnikami predysponującymi do powstawania ciasnoty podbarkowej są również:

  • zmiany zwyrodnieniowe stawu barkowo–obojczykowego, 
  • zaburzenia kinematyki łopatki, 
  • obrażenia, 
  • infekcje, 
  • ciężki wysiłek fizyczny, 
  • nieprawidłowe ustawienie głowy kości ramiennej wywołane uszkodzeniem mięśni stożka rotatorów,
  • w rezultacie ucisk kaletki podbarkowej.

Ciasnota podbarkowa – objawy

Dolegliwości zazwyczaj pojawiają się u osób po 40. roku życia. Bardzo często występują u osób uprawiających określony rodzaj sportu oraz wykonujących poszczególne zawody. Mowa tutaj o pływakach, siatkarzach, piłkarzach ręcznych, kulomiotach czy tenisistach. Wśród profesji mogących predysponować do tego rodzaju dolegliwości wymienia się: fryzjerów, elektryków, budowniczych. 

Pacjenci skarżą się na:

  • ból barku, ból ramienia i kości ramiennej, który z reguły rozwija się podstępnie i trwać może tygodniami lub nawet miesiącami,
  • dolegliwości zwykle przedniej i bocznej części wyrostka barkowego (może współwystępować promieniowanie do bocznej części ramienia),
  • ból, który najczęściej występuje w nocy i zostaje spotęgowany poprzez leżenie na tożsamej stronie, z ramieniem umiejscowionym nad głową,
  • dolegliwości inicjowane często przez aktywności wymagające czynności wykonywanych nad głową,
  • ból mogący wywołać osłabienie oraz sztywność barku,

Bardzo charakterystyczne jest prowokowanie dolegliwości podczas czesania włosów oraz zakładania biustonosza. Dolegliwości związane z SIS często klasyfikowane są przez lekarzy jako zespół bolesnego barku, co nie jest do końca właściwe. 

Powiązane produkty

Ciasnota podbarkowa – rozpoznanie

Bardzo ważny jest dokładnie zebrany wywiad z pacjentem. Pozwala to terapeucie ukierunkować swoje dalsze działania diagnostyczne i wdrożyć ewentualnie różnicowanie z innymi schorzeniami. Dużą wartość stanowią tutaj trzy testy diagnostyczne wykonywane przez lekarza lub fizjoterapeutę, mowa tutaj o:

  • teście bolesnego łuku (ból pojawia się najczęściej podczas odwodzenia w przedziale 70–120 st.), 
  • teście Neera,
  • teście Hawkinsa. 

Badania obrazowe nie mają aż tak dużej wartości diagnostycznej w wyjaśnianiu przyczyn bólów barku oraz stawianiu rozpoznania ciasnoty podbarkowej. Badanie rentgenowskie ukazuje ustawienie kości ramiennej, ewentualne osteofity, sklerotyzację kości (guzka większego kości ramiennej) oraz ciasnotę podbarkową. Ultrasonografia pokazuje ewentualne patologie w obrębie struktur ścięgnistych, pierścienia rotatorów, ale także zwapnienia oraz stany zapalne. Rezonans magnetyczny może wskazywać patologię stożka rotatorów, stan zapalny kaletki podbarkowej, ale nie wskaże jednoznacznie przyczyny dolegliwości. 

Ciasnota podbarkowa – leczenie konfliktu podbarkowego

Wśród głównych celów leczenia podaje się odzyskanie sprawności funkcjonalnej oraz zmniejszanie bólu. Małoinwazyjne procedury to dostawowe podawanie bogatopłytkowego osocza, zastrzyki z kortyzonu, podawanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Przy bardzo dużych zmianach patologicznych w stawie towarzyszących konfliktowi podbarkowemu lub w przypadku nieskuteczności stosowanych form zachowawczych, wdraża się postępowanie operacyjne. Zazwyczaj jest to artroskopia. 

Złotym standardem jest procedura artroskopowej dekompresji podparkowej, w skrócie określanej jako ASD. Zabieg obejmuje oczyszczenie kaletki podbarkowej, resekcję więzadła kruczo–barkowego i przednio–bocznej krawędzi wyrostka barkowego łopatki. Dokładnie takie samo postępowanie ma miejsce w przypadku występowania osteofitów stawu barkowo–obojczykowego. Obecnie rzadko stosuje się już tzw. akromioplastykę na korzyść opisanej artroskopowej dekompresji. Okres powrotu do pełnej sprawności i uprawiania sportu po takim zabiegu może trwać nawet blisko 12 miesięcy.

Ciasnota podbarkowa – rehabilitacja

W opinii naukowców postępowanie zachowawcze daje zadowalające rezultaty. Badania wykazują, że blisko u 70–90% pacjentów udaje się wyeliminować problem. Przy braku poważnych uszkodzeń fizjoterapia trwa zazwyczaj do pół roku. Takie podejście do problemu obejmuje terapię manualną, masaż, suche igłowanie, akupunkturę, kinesiotaping, elektroterapię oraz sonofeedback (ćwiczenia pod kontrolą aparatu ultrasonograficznego). 

W stanach ostrych konieczne może okazać się unieruchomienie za pomocą sztywnej ortezy odciążającej bark. Operacje najczęściej przeprowadza się w sytuacji braku skuteczności postępowania zachowawczego cieśni barkowej przez dłuższy czas – minimum pół roku.

Zespół cieśni podbarkowej – ćwiczenia

Aby złagodzić konflikt podbarkowy, zredukować ból kości ramienia można wdrożyć odpowiednie ćwiczenia po wcześniejszej konsultacji z terapeutą lub lekarzem. Ich rola to głównie poprawa czucia głębokiego, stabilności oraz wzrost siły. 

Stojąc tyłem do ściany, należy oprzeć się o nią plecami, ręce zginamy w łokciach i układamy je na ścianie tak, aby do niej przylegały. Następnie tak ustawione kończyny górne próbujemy przesuwać po ścianie w górę. Należy zwrócić uwagę, aby ręce dokładnie przylegały, ruch odbywał się powoli, a łokcie dociskały w ścianę. To ćwiczenie wykorzystywane w ciasnocie podbarkowej powtarzamy w 3 seriach po 10 powtórzeń. 

Następny przykład to stanie w rozkroku na szerokości bioder przy stole. Rękę opieramy na powierzchni blatu, rozkładając szeroko place i prostując w stawie łokciowym, tak, jak przy próbie nacisku. Następnie, utrzymując cały czas nacisk na stół, powoli odchodzimy do tyłu, aż cała kończyna górna będzie ustawiona równolegle do osi głowy. Pamiętamy, aby nie zwalniać nacisku i nie odrywać ręki. Takie ćwiczenie w zespole cieśni podbarkowej wykonuje się w 2 seriach po 15 powtórzeń. Ważne, aby usprawnianie ruchowe wywierało nacisk na zwiększanie siły mięśniowej, stabilizacji i propriocepcji. 

Globalne wzorce ruchowe z wykorzystaniem całej kończyny wprowadza się na końcu, zazwyczaj, wykorzystując trójpłaszczyznową, dynamiczną koncepcję terapii PNF. Profilaktyka unikania SIS polega na przestrzeganiu zasad ergonomii pracy oraz postawy. Ważne jest więc unikanie mocno obciążających, monotonnych ruchów nad głową oraz przenoszenia ciężkich przedmiotów z wysoko podniesionymi rękami. 

  1. D. J. Beard, J. L. Rees, J. A. Cook i in., Arthroscopic subacromial decompression for subacromial shoulder pain (CSAW): a multicentre, pragmatic, parallel group, placebo–controlled, three–group, randomised surgical trial, "Lancet" 2018, nr 391, s. 329–338.
  2. A. L. Seitz, P. W. McClure, S. Finucane i in., Mechanisms of rotator cuff tendinopathy: intrinsic, extrinsic, or both?, "Clin Biomech" 2011, nr 26, s. 1–12.
  3. L. Pesquer, S. Borghol, P. Meyer i in., Multimodality imaging of subacromial impingement syndrome, "Skeletal Radiol" 2018, nr, 7, s. 923–937.

Twoje sugestie

Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym.

Zgłoś uwagi Ikona

Polecane artykuły

  • Wrzodziejące zapalenie jelita grubego – przyczyny, objawy, leczenie, żywienie przy WZJG

    Wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG, colitis ulcerosa) jest rozlanym nieswoistym zapaleniem błony śluzowej odbytnicy lub odbytnicy i okrężnicy, prowadzącym w niektórych przypadkach do powstania owrzodzeń. Należy do grupy nieswoistych zapaleń jelit o niewyjaśnionej etiologii. Jak rozpoznać wrzodziejące zapalenie jelita grubego?

  • Łuszczyca paznokci – przyczyny, objawy, leczenie

    Łuszczyca jest przewlekłą zapalną chorobą skóry, przebiegającą z okresami remisji i zaostrzeń, na którą w Polsce choruje prawie milion osób. Choroba najczęściej występuje u rasy białej i w umiarkowanej strefie klimatycznej. Pierwsze objawy łuszczycy mogą wystąpić w dowolnym wieku, jednak zwykle pojawiają się we wczesnym okresie dorosłego życia lub później, około 50–60 roku życia. Łuszczyca charakteryzuje się występowaniem zmian chorobowych zarówno na skórze gładkiej, jak i na owłosionej skórze głowy, a także zmianami w obrębie płytek paznokciowych dłoni i stóp. W cięższych postaciach łuszczyca może również zająć stawy. Zmianom paznokciowym z reguły towarzyszą zmiany w obrębie skóry, chociaż zdarza się, że zmiany chorobowe obejmujące aparat paznokciowy wyprzedzają pojawienie się zmian skórnych nawet o dziesiątki lat.

  • Cytomegalia (CMV) – co to za choroba? Jakie są objawy?

    Cytomegalia jest chorobą wirusową, która wywoływana jest przez wirusa o nazwie Cytomegalovirus hominis, w skrócie CMV. Zakażenie wirusem cytomegalii jest bardzo szeroko rozpowszechnione, natomiast zdecydowana większość infekcji (ponad 99%) przebiega bezobjawowo i pacjent przez przypadek dowiaduje się, że w przeszłości przebył takie zakażenie. Jednak u płodów i noworodków ze względu na niedojrzałość układu odpornościowego, jak również u osób z wrodzonymi lub nabytymi zaburzeniami odpowiedzi immunologicznej, cytomegalia może przebiegać w sposób ostry, a obraz choroby może być bardzo różny.

  • Zakrzepica – przyczyny, objawy, profilaktyka zakrzepowego zapalenia żył powierzchniowych i głębokich

    Zakrzepica (zakrzepowe zapalenie żył) polega na powstaniu w naczyniu żylnym zakrzepu w wyniku zaburzonego przepływu krwi. Nieleczona prowadzi do groźnych powikłań, m.in. do zatorowości płucnej. Wyróżnia się zapalenie żył głębokich i powierzchniowych. Jakie objawy daje zakrzepica i w jaki sposób się ją leczy? Czy istnieją sposoby na to, by jej zapobiec?

  • Nadżerka szyjki macicy (ektopia) – przyczyny, objawy, metody leczenia

    Termin „nadżerka szyjki macicy” oznacza ubytek błony śluzowej. Często jest on nieprawidłowo stosowany na określenie ektopii, która jest zupełnie innym schorzeniem. Rzekoma nadżerka szyjki macicy (tak brzmi inna nazwa ektopii) to zastępowanie nabłonka płaskiego, który fizjologicznie pokrywa tarczę szyjki macicy, nabłonkiem gruczołowym. Zazwyczaj nie daje ona żadnych objawów, a kobieta dowiaduje się o jej istnieniu podczas rutynowego badania ginekologicznego. Kiedy ektopia wymaga szerszej diagnostyki i leczenia? Jakie metody usunięcia „nadżerki” szyjki macicy stosuje się najczęściej?

  • Gastrolog – czym się zajmuje? Jakie choroby leczy?

    Lekarz gastroenterolog jest specjalistą w zakresie chorób układu pokarmowego. Gastrolog diagnozuje i leczy pacjentów z problemami gastrycznymi. Jakimi konkretnie dolegliwościami się zajmuje? Kiedy warto się do niego udać? Czy do gastrologa jest potrzebne skierowanie? Odpowiadamy.

  • Atak paniki – jak wygląda? Co robić, gdy się pojawia?

    Ataki paniki są jednymi z najczęściej występujących zaburzeń lękowych, tuż po zespole lęku uogólnionego oraz fobii społecznej. Objawiają się nagłymi napadami silnego lęku, którym towarzyszą symptomy, takie jak: kołatanie serca, zawroty głowy, duszności, nadmierne pocenie się czy strach przed śmiercią. Dowiedz się, w jaki sposób można sobie poradzić, gdy pojawia się atak paniki.

  • Czego nie można robić przy nadżerce szyjki macicy ? Jak postępować po jej usunięciu?

    Nadżerka szyjki macicy jest rozpoznaniem, które może usłyszeć wiele kobiet w gabinecie ginekologicznym. Warto podkreślić jednak, że określenie „nadżerka” używane jest najczęściej w nieprawidłowy i potoczny sposób. Czym jest nadżerka oraz jak postępować po zabiegu jej usunięcia?

Porozmawiaj z farmaceutą
Infolinia: 800 110 110

Zadzwoń do nas jeśli potrzebujesz porady farmaceuty.
Jesteśmy dla Ciebie czynni całą dobę, 7 dni w tygodniu, bezpłatnie.

Pobierz aplikację mobilną Pobierz aplikację mobilną Doz.pl

Ikona przypomnienie o zażyciu leku.
Zdarza Ci się ominąć dawkę leku?

Zainstaluj aplikację. Stwórz apteczkę. Przypomnimy Ci kiedy wziąć lek.

Dostępna w Aplikacja google play Aplikacja appstore
Dlaczego DOZ.pl
Niższe koszta leczenia

Darmowa dostawa do Apteki
Bezpłatna Infolinia dla Pacjentów.

ikona niższe koszty leczenia
Bezpieczeństwo

Weryfikacja interakcji leków.
Encyklopedia leków i ziół

Ikona encklopedia leków i ziół
Wsparcie w leczeniu

Porady na czacie z Farmaceutą.
E-wizyta z lekarzem specjalistą.

Ikona porady na czacie z farmaceutą
Newsletter

Bądź na bieżąco z DOZ.pl

Ważne: Użytkowanie Witryny oznacza zgodę na wykorzystywanie plików cookie. Szczegółowe informacje w Regulaminie.

Zamnij