Drżenie samoistne (choroba Minora) – co to takiego? Przyczyny, objawy, leczenie drżenia kończyn
Marcin Setlak

Drżenie samoistne (choroba Minora) – co to takiego? Przyczyny, objawy, leczenie drżenia kończyn

Drżenie samoistne stanowi stosunkowo często spotykany problem, który może bardzo negatywnie wpływać na jakość życia chorego. Do podstawowych objawów występujących w chorobie Minora zalicza się drżenie kończyn górnych lub głowy. Przyczyny występowania drżenia samoistnego, jak dotąd, nie zostały dokładnie wyjaśnione, dlatego leczenie opiera się głównie na zwalczaniu najbardziej uciążliwych objawów. 

Drżenie samoistne – czym jest choroba Minora?

Drżenie samoistne (tremor essentialis), czyli choroba Minora, to najczęściej występujące zaburzenie dotyczące układu pozapiramidowego (części układu nerwowego odpowiedzialnego za czynność ruchową, w tym regulowania napięcia mięśni poprzecznie prążkowanych czy wyzwalania ruchów dowolnych). Uważa się, że choroba Minora dotyczy od 0,4 do 5% populacji. 

Pierwsze objawy drżenia samoistnego pojawiają się zwykle na przełomie 5. i 6. dekady życia, choć w postaci rodzinnej tej choroby, objawy występują już około 20. roku życia. Charakterystyczne dla choroby Minora drżenie rąk lub drżenie głowy spowodowane jest szybkimi skurczami mięśni antagonistycznych, pojawia się ono zazwyczaj podczas wykonywania ruchów lub pod wpływem silnych emocji, zazwyczaj nie występuje w spoczynku.

Objawy choroby Minora – jak objawia się i jak przebiega drżenie samoistne?

Objawy choroby Minora rozwijają się stopniowo. U prawie wszystkich pacjentów występuje drżenie kończyn górnych. Pierwsze objawy choroby są zazwyczaj dostrzegane w momencie, kiedy drżenie rąk utrudnia spożywanie posiłków, pisanie czy wykonywanie czynności wymagających pewnej sprawności manualnej. Drżenie u prawie połowy chorych dotyczy także głowy, rzadziej obejmuje wargi, język oraz kończyny dolne, a niekiedy może powodować drżenie głosu. 

Początkowo objawy mogą dotyczyć tylko jednej kończyny, lecz w miarę progresji choroby pojawiają się także po drugiej stronie. Mimowolne drgania mięśni zwykle nie są na tyle nasilone, aby uniemożliwić choremu samodzielne funkcjonowanie, mogą jednak negatywnie wpływać na jakość życia i utrudniać funkcjonowanie społeczne. Objawy choroby zwykle nasilają się pod wpływem silnego stresu, zmęczenia, kofeiny i nikotyny. Często zdarza się, że drżenia mięśniowe ustępują po alkoholu – chorzy nie powinni jednak po niego sięgać w celu zwalczania objawów, rozwiązanie to bowiem działa na krótką metę i może prowadzić do rozwinięcia zależności alkoholowej.

Polecane dla Ciebie

Przyczyny drżenia samoistnego

Około połowa przypadków drżenia samoistnego występuje rodzinnie – ma podłoże genetyczne. Odkryto, że choroba Minora dziedziczy się autosomalnie dominująco, co oznacza, że jeśli choroba występuje u jednego z rodziców, zostanie ona przekazana potomstwu z 50% prawdopodobieństwem. Za występowanie rodzinnej postaci drżenia samoistnego odpowiada mutacja w obrębie genów FET1 i ETM. 

Reszta przypadków drżenia samoistnego to tak zwana postać idiopatyczna, oznacza to, że nie można jednoznacznie wskazać przyczyny rozwinięcia się tego schorzenia u pacjenta. 

Diagnostyka choroby Minora – jakie badania? Z czym różnicować?

Jeżeli zaobserwowało się u siebie drżenie mięśni, najlepiej zgłosić się do lekarza rodzinnego, który zleci odpowiednie badania i w razie potrzeby skieruje do specjalisty. Należy pamiętać, że drżące mięśnie nie muszą oznaczać od razu choroby Minora, często przyczyną występowania tego typu objawów są zaburzenia elektrolitowe lub zmęczenie.
Schorzenia, z którymi należy różnicować drżenie samoistne:

  • zaburzenia elektrolitowe,
  • drżenia psychogenne,
  • drżenia móżdżkowe,
  • zaburzenia hormonalne, w tym przede wszystkim nadczynność tarczycy,
  • odstawienie substancji o hamującym wpływie na ośrodkowy układ nerwowy w tym alkoholu, opioidów i benzodiazepin,
  • encefalopatia wątrobowa,
  • przyjmowanie niektórych leków – soli litu, kwasu walproinowego, metoklopramidu czy leków hormonalnych,
  • zatrucia metalami ciężkimi,
  • choroba Parkinsona,
  • choroba Wilsona.

Wykluczenie powyższych stanów chorobowych ma zasadnicze znaczenie dla rozpoznania choroby Minora, gdyż sama w sobie nie może być ona zdiagnozowana na podstawie badań obrazowych czy laboratoryjnych. W celu ułatwienia postawienia diagnozy stworzone zostały kryteria rozpoznania drżenia samoistnego.

Podstawowe kryteria rozpoznania drżenia samoistnego:

  1. Obustronne drżenie kończyn górnych o charakterze kinetycznym lub pozycyjnym – drżenie kinetyczne występuje w trakcie ruchów dowolnych, natomiast drżenie pozycyjne pojawia się podczas utrzymywania kończyny w danej pozycji (tego typu drżenia nie należy mylić z drżeniem spoczynkowym, które nie występuje w przebiegu choroby Minora).
  2. Brak towarzyszących objawów neurologicznych.
  3. Odosobnione lub współistniejące drżenie głowy, któremu nie towarzyszą ruchy mimowolne o cechach dystonii.
  4. Dodatkowe kryteria rozpoznania drżenia samoistnego:
  5. Objawy drżenia utrzymują się od co najmniej trzech lat.
  6. Występowanie drżenia samoistnego w rodzinie.
  7. Zanikanie objawów po spożyciu alkoholu.
  8. Rozpoznanie drżenia samoistnego można postawić w przypadku spełnienia kryteriów podstawowych, występowanie u pacjenta kryteriów dodatkowych nie jest konieczne do postawienia rozpoznania.

Drżenie samoistne (choroba Minora) – leczenie

Leczenie choroby Minora ma charakter objawowy i jest zalecane w przypadkach, kiedy drżenie w znaczny sposób utrudnia choremu życie. Doborem odpowiednich środków stosowanych u danego pacjenta zajmuje się specjalista neurologii. Wśród leków najczęściej stosowanych w drżeniu samoistnym należy wymienić propranolol, prymidon, gabapentynę lub klonazepam. Trzeba jednak pamiętać, iż ze względu na fakt, że nie poznano jeszcze dokładnych mechanizmów odpowiedzialnych za rozwój drżenia samoistnego leczenie farmakologiczne służy jedynie zwalczaniu objawów – nie leczy samej choroby, dlatego zazwyczaj stosowane jest długoczasowo. 

W przypadku szczególnie nasilonych objawów, gdy choroba uniemożliwia normalne funkcjonowanie, należy rozważyć leczenie operacyjne. Głęboka stymulacja mózgu (DBS) jest neurochirurgiczną procedurą polegającą na wszczepieniu układu neurostymulatora wysyłającego impulsy elektryczne bezpośrednio do wzgórza co wpływa na ustąpienie objawów drżenia. 

Zabieg wszczepienia układu stymulującego jest stosunkowo bezpieczny, lecz, jak w przypadku każdego zabiegu operacyjnego, należy się liczyć z możliwością wystąpienia powikłań. Inne metody leczenia operacyjnego polegają na kontrolowanym uszkodzeniu wzgórza – są to talamotomia oraz zabiegi z użyciem Gamma knife lub zogniskowanej fali ultradźwiękowej.

  1. A. Bochenek, M. Reicher, Anatomia człowieka, PZWL, Warszawa 2006.
  2. R. Podemski, Kompendium neurologii, Via Medica, Gdańsk 2011.
  3. K. W. Lindsay, G. Fuller, Neurologia i neurochirurgia, Elsevier, Warszawa 2013.
  4. Ch.Turner, A. Bahra, K. Cikurel, Crash Course – neurologia, Elsevier Urban & Partner, Wrocław 2008.
  5. O. Narkiewicz, J. Moryś, Neuroanatomia czynnościowa i kliniczna, PZWL, Warszawa 2013.
  6. L. P. Rowland, Neurologia Merritta, Elsevier Urban & Partner, Wrocław 2004.
  7. M. H. Beers, R. S. Porter, T. V. Jones i in., The Merck Manual. Podręcznik diagnostyki i terapii, „Elsevier Urban&Partner” Wrocław 2008.

Twoje sugestie

Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym.

Zgłoś uwagi Ikona

Polecane artykuły

  • Rak żołądka - przyczyny, objawy, leczenie

    Rak żołądka jest jednym z częściej występujących nowotworów przewodu pokarmowego, częściej występuje u mężczyzn niż u kobiet. Polska należy niestety do krajów o jednej z większej w świecie częstości zachorowań na ten nowotwór. Na szczęście w ostatnich latach obserwuje się stopniowe zmniejszanie liczby nowych zachorowań. Najczęściej występującym nowotworem jest rak gruczołowy (adenocarcinoma).

  • Jak powstaje nowotwór?

    Nowotwory są główną przyczyną zgonów na świecie. Szacuje się, że w Polsce choruje na nie ponad milion osób, a ok. 100 tys. umiera. Niestety, statystyki te z roku na rok są coraz mniej optymistyczne. Jak powstaje nowotwór? Czy da się zapobiec jego rozwojowi?

  • Przeziębienie, grypa, alergia czy COVID-19? Jak je od siebie odróżnić?

    Swędzenie w gardle, gorączka, katar – w dobie pandemii koronawirusa i COVID-19 te symptomy wzbudzają niepokój. Czy słusznie? Jak odróżnić objawy alergii, przeziębienia i grypy od choroby koronawirusowej? Dowiedz się z poniższego artykułu.

  • Perforacja jelita – przyczyny, objawy, leczenie

    Perforacja jelita to bardzo poważne schorzenie, które wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej. Nieleczone może doprowadzić do śmierci. Jak rozpoznać przedziurawione jelito i co jest jego przyczyną? Jak wygląda leczenie i czy może się objeść bez interwencji chirurga?

  • Chłoniak – objawy, leczenie, rokowania i rodzaje nowotworu układu chłonnego

    Chłoniakiem określa się nieprawidłowy rozrost tkanki limfatycznej. Jednoznaczne wyjaśnienie pochodzenia chłoniaków i przyczyn ich występowania nadal pozostaje wyzwaniem dla współczesnej medycyny. Podstawą leczenia wszystkich rodzajów chłoniaków jest chemioterapia.

  • By-passy, czyli pomostowanie aortalno-wieńcowe – na czym polega ten zabieg?

    Pojęcie by-passów, używane często w środowisku medycznym, nadal nie jest do końca jasne dla reszty społeczeństwa. Pomostowanie aortalno-wieńcowe umożliwia doprowadzenie krwi do serca, co jest szczególnie istotne w przypadku m.in. zablokowania tętnic wieńcowych przez blaszki miażdżycowe.

  • Jak odchudzić dziecko? Praktyczne porady dietetyka

    Statystyki w kwestii nadwagi i otyłości u dzieci i młodzieży pogarszają się z roku na rok. Coraz więcej dzieci w Polsce boryka się ze zbyt wysoką masą ciała. Jako rodzice chcemy jak najlepiej dla swoich pociech, dlatego zaczynamy wyszukiwać informacje dotyczące odchudzania dzieci. Jak poradzić sobie z nadwagą lub otyłością dziecka? Jakie kroki warto podjąć w tym kierunku? I ostatnie – czy dzieci powinno się odchudzać?

  • Jak wyleczyć nużeńca? Leki, suplementy, domowe sposoby na nużycę

    Nużeniec jest pasożytem należącym do roztoczy. Jest niewidoczny gołym okiem, ponieważ ma bardzo niewielkie rozmiary. Gatunki bytujące na człowieku to: nużeniec ludzki oraz nużeniec krótki. Liczba osób zarażonych wzrasta wraz z wiekiem. Nawet ponad 80% osób powyżej 70. roku życia może być zarażonych nużeńcem.

Porozmawiaj z farmaceutą
Infolinia: 800 110 110

Zadzwoń do nas jeśli potrzebujesz porady farmaceuty.
Jesteśmy dla Ciebie czynni całą dobę, 7 dni w tygodniu, bezpłatnie.

Pobierz aplikację mobilną Pobierz aplikację mobilną Doz.pl

Ikona przypomnienie o zażyciu leku.
Zdarza Ci się ominąć dawkę leku?

Zainstaluj aplikację. Stwórz apteczkę. Przypomnimy Ci kiedy wziąć lek.

Dostępna w Aplikacja google play Aplikacja appstore
Dlaczego DOZ.pl
Niższe koszta leczenia

Darmowa dostawa do Apteki
Bezpłatna Infolinia dla Pacjentów.

ikona niższe koszty leczenia
Bezpieczeństwo

Weryfikacja interakcji leków.
Encyklopedia leków i ziół

Ikona encklopedia leków i ziół
Wsparcie w leczeniu

Porady na czacie z Farmaceutą.
E-wizyta z lekarzem specjalistą.

Ikona porady na czacie z farmaceutą
Newsletter

Bądź na bieżąco z DOZ.pl

Ważne: Użytkowanie Witryny oznacza zgodę na wykorzystywanie plików cookie. Szczegółowe informacje w Regulaminie.

Zamnij