Łojotokowe zapalenie skóry – leczenie i dieta

Łojotokowe zapalenie skóry – przyczyny

Przyczyny łojotokowego zapalenia skóry (ŁZS) nie są jasno sprecyzowane. Przypuszcza się, że u jego źródeł leży nadmierna aktywność gruczołów łojowych połączona z upośledzoną odpowiedzią immunologiczną na obecność na skórze grzyba drożdżopodobnego z rodzaju Malassezia. Wystąpienie łojotokowego zapalenia skóry może być związane także z predyspozycjami genetycznymi oraz zaburzeniami układu odpornościowego i hormonalnego. Wśród czynników sprzyjających zachorowaniu na ŁZS wymienia się także padaczkę, chorobę Parkinsona, zakażenie wirusem HIV, depresję, łuszczycę czy trądzik. Nie bez znaczenia jest również nasz styl życia – silny stres, zanieczyszczone powietrze, nadużywanie alkoholu i niedobory w diecie (zwłaszcza witamin z grupy B i cynku) mogą zwiększać ryzyko wystąpienia łojotokowego zapalenia skóry.

Objawy łojotokowego zapalenia skóry

Objawami łojotokowego zapalenia skóry są zaczerwienienie (rumień), swędzenie i łuszczenie się skóry. Zmiany występują w miejscach, gdzie znajduje się najwięcej gruczołów łojowych – na owłosionej skórze głowy, w okolicach uszu i brwi, na twarzy (czoło, nos, kości policzkowe), w górnej części klatki piersiowej (okolice mostka), na plecach między łopatkami, a także w okolicach intymnych, pod pachami i w naturalnych zagięciach i fałdach skóry (np. okolice stawów). Skóra osoby cierpiącej na ŁZS się łuszczy, a powstałe „łuski” mogą mieć zabarwienie białe lub żółtawe. Dodatkowo, ze względu na nadmierny łojotok, skóra może sprawiać wrażenie wilgotnej, tłustej. Zmianom łojotokowym często towarzyszy uczucie swędzenia, które momentami może być nie do zniesienia – skóra jest bardzo podrażniona.

Łojotokowe zapalenie skóry – diagnoza

Leczenie łojotokowego zapalenia skóry

Leczenie łojotokowego zapalenia skóry ustala lekarz dermatolog, w zależności od umiejscowienia i nasilenia objawów. Zazwyczaj obejmuje ono stosowanie specjalnych maści, kremów i dermokosmetyków do użytku zewnętrznego. Leki te mają właściwości przeciwzapalne i przeciwgrzybicze, a także działają kojąco i ochronnie na podrażnioną skórę. Do najczęściej stosowanych leków przeciwzapalnych należą glikokortykosteroidy, jednak należy używać ich bardzo ostrożnie i zgodnie z zaleceniami lekarza – nierozsądnie dawkowane mogą przynieść więcej szkód niż korzyści. Odradza się także stosowanie ich na zmianach obejmujących twarz, ponieważ odstawienie leków ze sterydami może pogorszyć stan skóry. Mniejsze ryzyko wystąpienia różnych działań niepożądanych niesie ze sobą stosowanie maści i kremów zawierających inhibitory kalcyneuryny (takrolimus i pimekrolimus). Można stosować je na twarzy przez długi czas, bez obaw o dotkliwe skutki uboczne, ponieważ substancje czynne leku w minimalnym stopniu dostają się do układu krwionośnego. Na owłosioną skórę głowy zalecane jest używanie szamponów przeciwłupieżowych zawierających pirytionian cynku, a także preparatów, które mają w składzie siarkę, ichtiol lub dziegcie. Do leczenia pozostałych części ciała (tułów, ramiona, nogi) stosowane są leki przeciwgrzybicze, w których substancjami czynnymi mogą być ekonazol, klotrimazol, izokonazol lub mikonazol. Warto jednak pamiętać, że łojotokowe zapalenie skóry jest chorobą przewlekłą i nawracającą – leczenie znacznie niweluje jej objawy, jednak jego przerwanie lub zaprzestanie może być przyczyną odnowienia się uciążliwych dolegliwości.

Łojotokowe zapalenie skóry – dieta

Przy łojotokowym zapaleniu skóry nie bez znaczenia jest to, co każdego dnia znajduje się w naszym jadłospisie. Odpowiednio dobrane produkty, bogate w witaminy, mikroelementy i kwasy tłuszczowe, mogą wspomagać walkę z chorobą. Jako jeden z czynników wystąpienia ŁZS wymienia się niedobór cynku, witamin z grupy B oraz kwasów tłuszczowych omega-3.

Kolejnym bardzo ważnym składnikiem diety wspomagającej leczenie łojotokowego zapalenia skóry są witaminy z grupy B. Pełnią one wiele ważnych funkcji w naszym organizmie – regulują liczne procesy metaboliczne, wpływają na prawidłowe funkcjonowanie układu odpornościowego, a także pobudzają regenerację i odnowę komórek. Witaminy z grupy B znajdziemy w pełnoziarnistych produktach zbożowych, orzechach, pestkach i nasionach, a także w roślinach strączkowych (zwłaszcza fasoli), nabiale (mleku, jajach) i drobiu.

Warto również zadbać o odpowiednią ilość kwasów omega-3 w diecie – wspomagają one działanie układu immunologicznego, a także pracę układu nerwowego i hormonalnego, poprawiają kondycję skóry i mają właściwości przeciwzapalne. Najlepszym źródłem tych kwasów tłuszczowych są tłuste ryby morskie, takie jak łosoś, śledź, dorsz (wątroba), szprotka. Omega-3 znajdziemy także w olejach roślinnych, orzechach i świeżo mielonym siemieniu lnianym.