Czym różni się cukrzyca typu I od typu II?

Cukrzyca typu I

Cukrzyca typu I (insulinozależna) rozpoczyna się najczęściej w dzieciństwie lub wieku młodzieńczym, choć zdarzają się przypadki zachorowania w każdym wieku.

Jest chorobą o podłożu autoimmunologicznym, polega na zniszczeniu komórek trzustkowych produkujących insulinę. Od początku choroby występuje jej niedobór.

Objawy są nie do przeoczenia – częste oddawanie moczu, wzmożone pragnienie, utrata wagi mimo dużego apetytu, senność, osłabienie, nudności. Czasami przebiega na tyle gwałtownie, że dochodzi do śpiączki cukrzycowej.

Leczenie od początku polega na podawaniu insuliny. Rodzice i dziecko uczeni są wyliczania jej dawki w zależności od ilości i jakości pożywienia. Pomocne w tym są specjalne tabele wymienników węglowodanowych, białkowych i tłuszczowych.

Pacjent w zasadzie może zjeść wszystko, tylko musi do tego dostosować odpowiednią ilość leku. Niestety wymaga to dużej dyscypliny, kilkakrotnego pomiaru cukru w ciągu dnia.

W przypadku podania zbyt dużej dawki insuliny może wystąpić spadek cukru czyli hipoglikemia która objawia się potliwością, drżeniem rak, zawrotami głowy, głodem, niepokojem, nagłymi zmianami zachowania, bladością, zasłabnięciem. Dlatego chorzy zawsze przy sobie noszą cukier lub słodki napój, aby w razie takich objawów szybko dostarczyć organizmowi cukru.

Obecnie większość dzieci ma do dyspozycji pompy insulinowe, które bardzo ułatwiają im życie, najnowsze modele potrafią dokonywać pomiarów glukozy we krwi i precyzyjnie podać dawkę leku w zależności od jej poziomu.

Cukrzyca typu II

Cukrzyca typu II występuje głównie u dorosłych, choć w ostatnich latach niepokój wzbudzają coraz częstsze przypadki wśród dzieci.

Przyczyną choroby są czynniki genetyczne i środowiskowe, bardzo często wiąże się z otyłością. Istotą choroby nie jest brak insuliny tylko niewłaściwe jej działanie w tkankach (jest to tzw. insulinooporność), co prowadzi do podwyższonego poziomu glukozy we krwi.

Trzustka zaczyna więc produkować insulinę w nadmiarze, co po wielu latach trwania choroby prowadzi do jej „ wyczerpania”. Przez wiele lat leczenie polega na odpowiednim żywieniu i przyjmowaniu leków doustnych poprawiających działanie insuliny i takich, które pobudzają trzustkę do jej produkcji. Dopiero gdy możliwości trzustki nie pokrywają zapotrzebowania na insulinę wprowadza się ją do leczenia.

Początki cukrzycy typu II bardzo łatwo przeoczyć. Przez wiele lat poziom glukozy może być na lekko podwyższonym poziomie i tylko badanie krwi może pokazać nieprawidłowości. Zwiększone oddawanie moczu, wzmożone pragnienie, zmęczenie, senność występują gdy poziom cukru przekracza 200 mg/dl.

Niestety w czasie tego bezobjawowego okresu powoli toczą się zmiany w naczyniach krwionośnych, które sprzyjają miażdżycy. Bywa, że powikłania wyprzedzają rozpoznanie cukrzycy, nie do rzadkości należy pacjent trafiający do szpitala z zawałem serca dowiadujący się że ma cukrzycę.

Leczenie dietetyczne (poznaj Zalecenia dietetyczne w cukrzycy typu II) opiera się na zdrowych, regularnych posiłkach zawierających węglowodany złożone o niskim indeksie glikemicznym, ograniczających cukry proste i tłuszcze zwierzęce.