Dioksyny – toksyczność, objawy i skutki zatrucia
Joanna Orzeł

Dioksyny – toksyczność, objawy i skutki zatrucia

Dioksyny należą do chorobotwórczych związków chemicznych, które od lat znajdują się na listach światowych organizacji dbających o zdrowie i życie ludzi oraz zwierząt, a także nadzorujących dobrostan środowiska. To substancje niemające żadnego praktycznego zastosowania, ale za to z długą listę skutków ubocznych ich obecności w organizmie. Czym są dioksyny i dlaczego są groźne?

Substancje toksyczne wywołujące negatywne skutki zdrowotne w organizmach żywych otaczają nas nieustannie. Postępujące zanieczyszczenie środowiska jest efektem niekontrolowanego i nierzadko nieodpowiedzialnego działania zarówno pojedynczych osób, jak i światowych koncernów. Ze źle zagospodarowanymi odpadami produkcyjnymi oraz spalinami będącymi efektem procesów energetycznych, przetwórczych czy katastrof ekologicznych do środowiska dostają się związki chemiczne wywołujące nieodwracalne i drastyczne w skutkach zmiany w organizmach żywych. Choroby płuc, nowotwory czy zaburzenia działania układu hormonalnego (w tym bezpłodność) to tylko kilka z długiej listy możliwych symptomów ich działania.

Dioksyny – co to za związki?

Dioksyny to grupa związków chemicznych o podobnej budowie strukturalnej i tym samym o podobnym wpływie na organizmy żywe. Są pochodnymi substancji o nazwie oksantren (dibenzo-1,4-dioksyna), które w swojej strukturze zawierają atomy chloru – są polichlorowanymi pochodnymi oksantrenu. Do dioksyn zalicza się również polichlorowane dibenzofurany oraz polichlorowane difenyle. W zależności od lokalizacji atomów chloru w cząsteczkach związków z grupy dioksyn mamy do czynienia z różnymi substancjami chemicznymi nazywanymi kongenerami.

Wszystkie te substancje są stosunkowo trwałe, co oznacza, że nie ulegają łatwo rozkładowi w środowisku naturalnym. Co więcej, mają toksyczny wpływ na organizmy żywe. Z tego powodu powinniśmy ich unikać.

Źródła dioksyn

Dioksyny są substancjami, którym brak praktycznego zastosowania w jakimkolwiek aspekcie życia ludzkiego. Są ubocznymi produktami procesów naturalnych i tych, których siłą sprawczą są ludzie.

Źródła dioksyn w środowisku naturalnym to przede wszystkim procesy spalania organicznych substancji chemicznych zawierających chlor. Do naturalnych procesów spalania, w których powstają dioksyny, zaliczmy pożary (np. lasów) czy erupcje wulkanów.

Źródła dioksyn generowane przez człowieka to procesy spalania: śmieci (przemysłowych, komunalnych czy medycznych) czy paliw kopalnych (np. paliw ołowiowych i bezołowiowych używanych do napędzania maszyn czy pojazdów, zwłaszcza gdy używane katalizatory nie są odpowiednio sprawne), procesy produkcji tworzyw sztucznych czy przetwarzania celulozy (np. wytwarzanie papieru lub środków higienicznych z zastosowaniem chloru jako wybielacza).

Powiązane produkty

Dioksyny – szkodliwość. Wpływ na organizm człowieka

Dioksyny to substancje o negatywnym oddziaływaniu na zdrowie ludzi i zwierząt. Zatrucie dioksynami powoduje zaburzenie funkcjonowania wielu układów naszego ciała. Najpopularniejszy objaw toksycznego działania dioksyn w organizmie to pojawiający się na skórze tzw. trądzik chlorowy. Występuje w obszarach twarzy, klatki piersiowej i pleców w postaci torbieli i zaskórników będących efektem zaburzeń pracy gruczołów łojowych. Takie objawy zaobserwowano podczas jednego z najgłośniejszych przypadków zatrucia dioksynami, któremu do tej pory w niewyjaśnionych okolicznościach uległ w 2004 roku Wiktor Juszczenko.

Dioksyny, oddziałując na skórę, mogą również spowodować rozrost mieszków włosowych, nadmierne owłosienie ciała, brązowienie paznokci czy zapalenie spojówek. Ekspozycja na omawiane toksyny powoduje osłabienie wytrzymałości zarówno kości szkieletowych, jak i zębów.

Kolejny z układów, którego zaburzenia funkcjonowania obserwowano po wystawieniu na działanie dioksyn, to układ krwionośny. Możliwe skutki ekspozycji to miażdżyca, nadciśnienie tętnicze, kardiomiopatia, przewlekłe zapalenie tętnic, które w konsekwencji mogą prowadzić do stanów zagrażających życiu, jak np. zawał mięśnia sercowego.

Wpływ dioksyn na organizm człowieka obserwuje się również w stosunku do wątroby (działają hepatotoksycznie), układu immunologicznego (zwiększają podatność na infekcje), układu hormonalnego (zaburzają pracę tarczycy i hormonów rozrodczych, często powodując bezpłodność zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn).

Dioksyny są czynnikami toksycznymi o udokumentowanej kancerogenności. Mogą prowokować procesy nowotworzenia prowadzące m.in. do formowania guzów wątroby, płuc, tarczycy czy układu limfatycznego.

Współczynniki określające toksyczność dioksyn

Związki zaliczane do dioksyn różnią się poziomem toksycznego wpływu na organizm człowieka. Dla każdej z substancji można wyznaczyć współczynnik równoważny toksyczności (ang. toxic equivalency factor, TEF). Wartość TEF odnosi się do dioksyny o najbardziej toksycznym wpływie na organizm człowieka (2,3,7,8-tetrachlorodibenzodioksyna). Tej substancji przypisano wartość TEF równą 1. Pozostałe substancje charakteryzują się wartościami TEF z przedziału 0–1. Zazwyczaj narażenie na dioksyny wiąże się z obecnością różnych źródeł. Z tego powodu stosuje się kolejny równoważnik toksyczności – TEQ (ang. toxic equivalency, TEQ). Uwzględnia on stężenie wybranej dioksyny (zazwyczaj wyrażone w pg – pikogramach) oraz jej wartość TEF.

Ze względu na toksyczny wpływ dioksyn na organizm człowieka została ustalona dzienna tolerowana dawka (ang. Tolerable Daily Intake, TDI). Zgodnie z zaleceniami WHO wynosi ona 1 TEQ/kg/dzień. Jednostka TEQ/kg/dzień oznacza, że na każdy kilogram masy ciała człowiek żyjący w niezanieczyszczonym środowisku może przyjąć 1 TEQ dioksyn.

Dioksyny w żywności

Dioksyny docierają do naszego organizmu drogą wziewną, przez skórę oraz z żywnością. Szacuje się, że wraz ze spożywanymi produktami do naszego organizmu dociera około 90% całkowitej ilości tych toksycznych substancji.

Ze względu na wysoką rozpuszczalność w substancjach niepolarnych wyższe stężenia dioksyn raportowane są w produktach o wysokiej zawartości tłuszczu. Ich zawartość raportowana jest w mięsie i jego przetworach, w owocach morza i w rybach, w nabiale.

Głównym źródłem dioksyn w diecie jest tłuszcz zwierzęcy. W przypadku produktów roślinnych stężenia tych toksycznych substancji są stosunkowo niższe.

Stężenie dioksyn w żywności jest zależne od warunków jej wytwarzania, m.in. środowiska, w którym hodowane są zwierzęta czy jakości pasz. Niemniej, analizując dostępne doniesienia literaturowe, można oszacować zawartość dioksyn w poszczególnych typach produktów spożywczych. Zwyczajowo podaje się ją w przeliczeniu na gram produktu lub na gram tłuszczu zawarty w wybranym produkcie.

Przykładowo stężenie tych substancji w mleku i produktach mlecznych waha się w granicach 0,73–2,04 pg TEQ/g tłuszczu, w jajkach i ich przetworach 1,17–4,39 pg TEQ/g tłuszczu, w rybach 0,10–9,21 pg TEQ/g produktu, w mięsie 0,08–2,68 pg TEQ/g tłuszczu.

Dioksyny w środowisku

Szacuje się, że dioksyny dostające się do organizmu człowieka drogą oddechową i przez skórę stanowią około 10% przyjmowanej dziennej dawki. Źródła dioksyn w środowisku to wszelakie procesy spalania. Poziom tych toksycznych substancji waha się w przedziale 0,001 do 6 pg TEQ/m³. Oczywistym jest, że na terenach wysoko uprzemysłowionych jesteśmy w wyższym stopniu narażeni na ich podaż.

Innym aspektem są katastrofy ekologiczne (np. pożary lasów) oraz przypadkowe lub intencjonalne działanie producentów powodujące zanieczyszczenie powietrza, gleb czy wód powierzchniowych.

Dioksyny w kosmetyce

Mimo iż głównym źródłem narażenia na dioksyny są produkty spożywcze i ewentualne zanieczyszczenia środowiska, te toksyczne substancje mogą się pojawiać również w innych używanych codziennie produktach. Mowa tutaj o produktach kosmetycznych i higienicznych. Dioksyny w kosmetykach będą występować, jeżeli składniki, z których zostały wyprodukowane, uprawiano w środowisku skażonym. Przykładowo pola uprawne roślin służących produkcji wyciągów kosmetycznych zlokalizowane były w okolicy spalarni śmieci.

W przypadku produktów higienicznych, jak waciki kosmetyczne, chusteczki, wkładki, tampony czy patyczki do czyszczenia uszu, zawartość dioksyn może być spowodowana użyciem chloru podczas procesu przetwarzania celulozy. Chlor używany jest jako wybielacz, ale jego obecność może przyczynić się do powstawania dioksyn w wyniku wtórnych reakcji chemicznych.

Objawy i skutki zatrucia dioksynami

Mimo że nagłe zatrucia dioksynami raportowane są niezwykle rzadko i wiążą się z wystawieniem osoby na bezpośrednie działanie wysokich dawek tych toksycznych substancji chemicznych, warto poznać efekty towarzyszące przyjęciu toksycznej dawki.

Do najbardziej charakterystycznych objawów zatrucia dioksynami zalicza się trądzik chlorowy, przebarwienia skórne, wysypkę oraz umiarkowane uszkodzenia wątroby.

Wymienione w poprzednich akapitach efekty oddziaływania dioksyn na organizmy żywe wiążą się z długotrwałą ekspozycją i kumulacją tych toksycznych substancji w organizmie.

  1. P. Struciński i in., Dioksyny a bezpieczeństwo żywności, „Roczniki PZH”, nr 62 (1) 2011.
  2. Z. Brzeski, Dioksyny i furany w środowisku i ich wpływ na organizm, „Medycyna Ogólna i Nauki o Zdrowiu”, nr 17 (3) 2011.
  3. WHO, Dioxins and their effects on human health, who.int [online] https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/dioxins-and-their-effects-on-human-health [dostęp:] 3.11.2022.
  4. F. X. Rolaf van Leeuwen, Dioxins: WHO’s tolerable daily intake (TDI) revisited, „Chemosphere”, nr 40 (9-11) 2000.
  5. H. K. Knutsen, J. Alexander, L. Barregåard i in., Risk for animal and human health related to the presence of dioxins and dioxin‐like PCBs in feed and food, „EFSA Journal”, nr 16 (11) 2018.

Twoje sugestie

Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym.

Zgłoś uwagi Ikona

Polecane artykuły

  • Grzybica odbytu – objawy i leczenie. Czy domowe sposoby pomogą wyleczyć grzybicę okolic odbytu?

    Grzybica odbytu to schorzenie, które mimo swojej powszechności wciąż bywa tematem wstydliwym. Wywoływana jest najczęściej przez drożdżaki z rodzaju Candida i objawia się przede wszystkim uporczywym świądem, pieczeniem oraz zaczerwienieniem skóry wokół odbytu. Przyczynami rozwoju grzybicy mogą być zarówno zaburzenia mikroflory jelitowej, jak i czynniki zewnętrzne takie jak niewłaściwa higiena czy noszenie nieprzewiewnej bielizny. Leczenie wymaga nie tylko zastosowania preparatów przeciwgrzybiczych, ale również zmiany nawyków oraz dbałości o higienę. W niniejszym artykule omówimy charakterystykę grzybicy odbytu, jej objawy, przyczyny oraz metody terapii, a także zwrócimy uwagę na specyfikę tej choroby u dzieci oraz najczęściej pojawiające się pytania pacjentów.

  • Rabdomioliza – rozpad mięśni. Objawy, przyczyny i leczenie

    Rabdomioliza jest poważnym zaburzeniem, w którym dochodzi do gwałtownego rozpadu mięśni szkieletowych i uwolnienia ich składników do krwiobiegu. Proces ten może prowadzić do poważnych komplikacji, takich jak ostra niewydolność nerek czy zaburzenia równowagi elektrolitowej, zagrażających życiu pacjenta. Dogłębna znajomość mechanizmów powstawania, charakterystycznych objawów oraz metod leczenia rabdomiolizy jest niezbędna zarówno dla specjalistów medycznych, jak i osób zagrożonych tym schorzeniem, ponieważ szybkie rozpoznanie i odpowiednia terapia znacząco poprawiają rokowanie i minimalizują ryzyko trwałych uszkodzeń.

  • Wszawica – objawy i leczenie. Jak pozbyć się wszy?

    Czym jest wszawica i jakie jej rodzaje można wyróżnić? Jak rozpoznać wszy i gnidy oraz jak je zwalczać? Czy choroba może mieć jakieś powikłania? Wyjaśniamy, jak rozpoznać i leczyć wszawicę oraz co zrobić, by zapobiegać jej w przyszłości.

  • Liszaj płaski – objawy i przyczyny. Jakie są sposoby leczenia liszaja?

    Liszaj płaski to choroba, która potrafi zaskoczyć swoją przewlekłością i różnorodnością objawów. Schorzenie to często utrudnia codzienne funkcjonowanie pacjentów. Choć zmiany skórne mogą wydawać się jedynie powierzchownym problemem, ich podłoże sięga głębokich zaburzeń immunologicznych, które wymagają precyzyjnej diagnozy i wieloaspektowego leczenia. Poznanie mechanizmów powstawania, charakterystycznych symptomów oraz dostępnych metod terapeutycznych pozwala nie tylko lepiej zrozumieć tę złożoną dermatozę, ale także skuteczniej z nią walczyć i poprawić komfort życia pacjentów.

  • Użądlenie osy lub pszczoły – pierwsza pomoc

    W większości przypadków użądlenia nie wywołują poważniejszych objawów i nie wymagają interwencji lekarza, ale niekiedy konieczne jest wykluczenie poważniejszych skutków, takich jak choroby przenoszone przez owady, reakcje anafilaktyczne czy infekcje wtórne. Miejsce użądlenia najlepiej od razu umyć wodą z mydłem, a następnie przyłożyć zimny okład. Leczenie może polegać na stosowaniu leków przeciwhistaminowych, łagodnych środków przeciwbólowych oraz maści zawierających kortykosteroidy. Długoterminowe konsekwencje użądleń mogą obejmować blizny lub przebarwienia pozapalne. W celu zapobiegania użądleniom zaleca się stosowanie repelentów oraz noszenie odzieży ochronnej.  

  • Wszawica odzieżowa – jak rozpoznać i jak zwalczać?

    Ukąszenia wszy odzieżowej objawiają się zmianami skórnymi i uporczywym swędzeniem. Jak rozpoznać, że ślady na skórze to właśnie ugryzienia wszy odzieżowych? Co zrobić z ubraniami i jak skutecznie zwalczyć tego pasożyta? W poniższym artykule przedstawiamy objawy wszawicy odzieżowej oraz metody leczenia i usuwania tego rodzaju wszy.

  • Szczepienie przeciw krztuścowi dla dorosłych – kto i kiedy powinien się zaszczepić?

    We współczesnej medycynie profilaktyka chorób zakaźnych pełni nieocenioną rolę w zapobieganiu poważnym schorzeniom. Jest to szczególnie istotne w przypadku krztuśca – choroby, która zagraża nie tylko dzieciom, ale także dorosłym, zwłaszcza tym z obniżoną odpornością. Z tego względu szczepienie przeciwko krztuścowi dla dorosłych jest coraz częściej rekomendowane przez specjalistów, którzy podkreślają znaczenie regularnych dawek przypominających i ochronę szczególnie narażonych grup.

  • Irygacja pochwy – co to jest i kiedy się ją wykonuje?

    Irygacja pochwy to zabieg higieniczny, który polega na przepłukiwaniu wnętrza pochwy specjalnymi roztworami, mający na celu przywrócenie jej naturalnej równowagi oraz wsparcie leczenia różnych dolegliwości intymnych. Choć praktyka ta bywa kontrowersyjna i wymaga ostrożności, odpowiednio przeprowadzona może przynieść korzyści zdrowotne. W niniejszym artykule szczegółowo omówimy, czym jest irygacja pochwy, kiedy i jak ją stosować, jakie są przeciwwskazania oraz najczęściej pojawiające się pytania dotyczące tej procedury.

Porozmawiaj z farmaceutą
Infolinia: 800 110 110

Zadzwoń do nas jeśli potrzebujesz porady farmaceuty.
Jesteśmy dla Ciebie czynni całą dobę, 7 dni w tygodniu, bezpłatnie.

Pobierz aplikację mobilną Pobierz aplikację mobilną Doz.pl

Ikona przypomnienie o zażyciu leku.
Zdarza Ci się ominąć dawkę leku?

Zainstaluj aplikację. Stwórz apteczkę. Przypomnimy Ci kiedy wziąć lek.

Dostępna w Aplikacja google play Aplikacja appstore
Dlaczego DOZ.pl
Niższe koszta leczenia

Darmowa dostawa do Apteki
Bezpłatna Infolinia dla Pacjentów.

ikona niższe koszty leczenia
Bezpieczeństwo

Weryfikacja interakcji leków.
Encyklopedia leków i ziół

Ikona encklopedia leków i ziół
Wsparcie w leczeniu

Porady na czacie z Farmaceutą.

Ikona porady na czacie z farmaceutą
Newsletter

Bądź na bieżąco z DOZ.pl