Dysbakterioza jelitowa – co to takiego? Przyczyny, objawy, leczenie i profilaktyka
Piotr Ziętek

Dysbakterioza jelitowa – co to takiego? Przyczyny, objawy, leczenie i profilaktyka

Dysbakterioza jelitowa jest zaburzeniem flory bakteryjnej w przewodzie pokarmowym. Objawia się ona głównie w postaci przewlekłych biegunek, wzdęć oraz nadmiernie oddawanych gazów. Jakie są jej przyczyny i w jaki sposób można ją leczyć? Jak zapobiegać dysbakteriozie jelitowej?

Dysbakterioza jelitowa to jedna z chorób jelit zwana również zespołem rozrostu bakteryjnego (SIBO). Obecność niektórych gatunków bakterii w przewodzie pokarmowym jest czymś zupełnie normalnym. Jest to tzw. fizjologiczna flora bakteryjna. Zdrowe jelito cienkie jest miejscem, gdzie powinna się znajdować stosunkowo mała liczba drobnoustrojów. Pod wpływem pewnych czynników może dojść do nadmiernego zwiększenia liczby bakterii w jelicie cienkim, co nazywamy dysbakteriozą. Często problem ten dotyczy osób po niektórych operacjach na przewodzie pokarmowym. Jej dominującym objawem są przewlekłe biegunki. Diagnostyka tego zaburzenia jest niejednokrotnie problematyczna ze względu na niecharakterystyczne objawy i brak jednoznacznych kryteriów rozpoznania. 

Dysbakterioza jelit – co to takiego i jakie są jej przyczyny? 

Dysbakterioza jelitowa to inaczej rozrost bakterii w jelicie cienkim, które normalnie zasiedlają inne części przewodu pokarmowego. Jelito cienkie jest miejscem, w którym dochodzi do trawienia składników pokarmu i wchłaniania strawionych substancji. Duża ilość bakterii jelitowych może utrudnić proces trawienia, a jednocześnie wykorzystać część substancji, które powinny być wchłonięte w jelitach.  

Do rozrostu bakterii może prowadzić kilka czynników. Jednym z nich jest neutralizacja soku żołądkowego. Zawarty w nim kwas solny powinien być barierą dla drobnoustrojów. Stosowanie leków zmniejszających wydzielanie kwasu lub spadek jego wydzielania z powodu innych chorób ułatwia przedostawanie się bakterii. Podobny problem może dotyczyć też wydzielania soku trzustkowego. 

Kolejną barierą dla drobnoustrojów są ruchy perystaltyczne jelit. W zdrowych jelitach treść jelitowa nieustannie przemieszcza się w jednym kierunku. Stanowi to utrudnienie do rozwoju kolonii bakteryjnych. Zaburzenie perystaltyki może prowadzić do dysbakteriozy jelit. Jedną z przyczyn zaburzeń motoryki jest neuropatia autonomiczna w przebiegu cukrzycy. 

Nadmierny rozwój bakterii jelitowych jest także kontrolowany przez układ odpornościowy. W świetle przewodu pokarmowego znajdują się przeciwciała odpornościowe, których zadaniem jest unieszkodliwianie drobnoustrojów. Zaburzenia odporności, np. w wyniku ciężkiego niedożywienia, mogą spowodować uszkodzenie tej bariery. 

W miejscu połączenia jelita cienkiego z grubym znajduje się zastawka krętniczo-kątnicza, która zapobiega cofaniu się treści jelita grubego. Podczas operacji usunięcia prawej części jelita grubego usuwa się też wspomnianą zastawkę, co ułatwia bakteriom rozprzestrzenianie się do jelita cienkiego. Podobnie inne operacje na przewodzie pokarmowym, jak np. resekcja żołądka z wykonaniem połączenia żołądkowo-czczego, również mogą sprzyjać dysbakteriozie. 

Dysbakterioza jelitowa jest również nazywana zespołem ślepej pętli. Nazwa bierze się stąd, że nieprawidłowości anatomiczne w obrębie jelita cienkiego, takie jak uchyłki, przetoki czy zwężenia, również sprzyjają przerostowi flory bakteryjnej. 

Objawy dysbakteriozy 

Bakterie przebywające w jelicie rozkładają sole kwasów żółciowych, które są niezbędnym elementem trawienia tłuszczów. Niestrawione tłuszcze są przyczyną częstych biegunek tłuszczowych. Ponadto substancje wydzielane przez bakterie uszkadzają błonę śluzową jelita, co przekłada się na zaburzenia trawienia dwucukrów, w tym np. laktozy. Nadmierny rozrost bakterii może wywołać lub nasilić nietolerancję laktozy. To właśnie przewlekła biegunka, wzdęcia i oddawanie dużej ilości gazów są głównymi objawami dysbakteriozy jelitowej.

Zaburzenia wchłaniania tłuszczów uniemożliwiają też prawidłowe wchłanianie witamin rozpuszczalnych w tłuszczach. Dotyczy to głównie witamin A i D. Dlatego też w przebiegu choroby mogą pojawić się symptomy takie jak kurza ślepota i osteoporoza.  

Kolejnym objawem dysbakteriozy jelit może być niedokrwistość megaloblastyczna spowodowana niedoborem witaminy B12, którą bakterie również wykorzystują w procesie namnażania komórek.

Wyżej wymienione zaburzenia mogą powodować, że dysbakterioza u dzieci i niemowląt będzie objawiała się np. zaburzeniami rozwoju, zaburzeniem wzrostu czy osłabieniem napięcia mięśniowego i częstymi bólami brzucha. W przebiegu dysbakteriozy jelitowej mogą pojawić się także zmiany skórne pod postacią bolesnych plam rumieniowych lub wysypki plamisto-grudkowej. Są to objawy nadmiernej stymulacji układu odpornościowego przez fragmenty bakterii przedostające się do krwiobiegu. 

Powiązane produkty

W jaki sposób leczyć dysbakteriozę jelitową? 

Rozpoznanie dysbakteriozy bywa problematyczne ze względu na niecharakterystyczny obraz choroby oraz wiele innych możliwych przyczyn przewlekłych biegunek. W diagnostyce różnicowej trzeba brać pod uwagę inne problemy z jelitami, takie jak choroby zapalne jelit, zespół jelita drażliwego i choroby nowotworowe. Podejrzenie dysbakteriozy może nasuwać niedokrwistość megaloblastyczna w badaniach laboratoryjnych. Kolejnym badaniem, które można wykonać jest badanie kału na obecność niestrawionego tłuszczu. Wydaje się, że najlepszą metodą diagnostyczną przy dysbakteriozie jelitowej jest badanie bakteriologiczne treści jelitowej pobranej podczas panendoskopii. Czasami wykonuje się też tzw. wodorowy test oddechowy. 

W leczeniu dysbakteriozy stosuje się głównie antybiotyki. Lekiem pierwszego rzutu jest zwykle ryfaksymina. Należy również wyrównać niedobory witamin rozpuszczalnych w tłuszczach i witaminy B12. U osób wyniszczonych można zastosować łatwo przyswajalne tłuszcze pod postacią preparatów żywieniowych z kwasami tłuszczowymi o średniej długości łańcucha (MCT). Zmniejszenie nasilenia objawów można osiągnąć stosując w dysbakteriozie dietę z ograniczeniem laktozy. 

Jak zapobiegać dysbakteriozie? 

Aby zapobiegać dysbakteriozie jelitowej, należy w miarę możliwości usunąć jej przyczynę. Może okazać się konieczne zmodyfikowanie leczenia zobojętniającego sok żołądkowy. Osobom z zaburzeniami motoryki jelit mogą pomóc leki prokinetyczne. Jeśli u podłoża są nieprawidłowości anatomiczne w obrębie jelit, należy rozważyć leczenie chirurgiczne. Antybiotyki stosowane w leczeniu SIBO mogą powodować też zniszczenie naturalnej, niezbędnej flory bakteryjnej w pozostałych częściach przewodu pokarmowego. W związku z tym należy rozważyć stosowanie probiotyku podczas i po leczeniu antybiotykiem. 

W leczeniu dysbakteriozy i zapobieganiu jej nawrotom duże znaczenie ma dieta, choć jest ono skomplikowane. W sieci znajduje się wiele fachowych poradników mówiących o tym, co jeść w dysbakteriozie. Warto jednak zasięgnąć porady dietetyka. Założeniem jest ograniczenie trudno przyswajalnych, złożonych węglowodanów, które mogłyby fermentować w jelitach.

Przy dysbakteriozie początkowo zaleca się stosowanie diety z zastosowaniem specyficznych węglowodanów (SCD). Wyklucza ona m.in. przetworzone produkty mięsne, produkty garmażeryjne, produkty mączne, kasze i ryż, ziemniaki, kukurydzę i suszone owoce. Dozwolone jest natomiast spożywanie pieczonego mięsa, niektórych świeżych, soczystych warzyw i owoców. Następnie lub w tym samym czasie można podjąć próbę przejścia na dietę o małej zawartości fermentujących oligo-, di- i monosacharydów oraz polioli (dieta FODMAP).

Ważne jest, by jeść częste, małe posiłki, składające się z jak najmniejszej ilości składników oraz pojedynczo wprowadzać nowe produkty. Można w ten sposób zaobserwować, który ze składników nasila dolegliwości. 

  1. Interna Szczeklika 2015, pod red. P. Gajewskiego, Kraków 2015, 866-867, 982-983. 
  2. W. Bartnik, A. Pietrzak, Bakteryjna flora jelitowa i leczenie jej zaburzeń. Sprawozdanie z konferencji „Odkryj to, co niewidzialne”, „Gastroenterologia Kliniczna. Postępy i Standardy”, nr 85–87 (3) 2014. 
  3. K. Siniewicz-Luzeńczyk, A. Bik-Gawin, K. Zeman i in., Small intestinal bacterial overgrowth syndrome in children, „Przeglad Gastroenterologiczny”, nr 28–32 (10) 2015. 
  4. D. Avelar Rodriguez, P. Ryan, E. Toro Monjaraz i in., Small Intestinal Bacterial Overgrowth in Children: A State-Of-The-Art Review, „Frontiers in Pediatrics”, nr 1–20 (7) 2019. 
  5. U. Ghoshal, R Shukla, U. Ghoshal, Small intestinal bacterial overgrowth and irritable bowel syndrome: A bridge between functional organic dichotomy, „Gut and Liver”, nr 196–208 (11) 2017. 
  6. M. Vincenzi, I. Del Ciondolo, E. Pasquini i in., Effects of a low FODMAP diet and specific carbohydrate diet on symptoms and nutritional adequacy of patients with irritable bowel syndrome: Preliminary results of a single-blinded randomized trial, „Journal of Translational Internal Medicine”, nr 120–126 (5) 2017. 

Twoje sugestie

Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym.

Zgłoś uwagi Ikona

Polecane artykuły

  • Zespół odstawienny (abstynencyjny) – objawy, czas trwania, leczenie

    Zespół odstawienny to reakcja organizmu na odstawienie substancji psychoaktywnych, takich jak alkohol, narkotyki oraz leki. Objawia się różnorodnymi dolegliwościami fizycznymi i psychicznymi, które mogą być intensywne i trudne do zniesienia. Jakie są najczęstsze symptomy? Jak długo trwa ten stan? Jakie metody leczenia pomagają złagodzić jego przebieg?

  • Komar tygrysi – czy jest groźny? Jak rozpoznać komara tygrysiego i jego ugryzienie?

    Komar tygrysi to jeden z najbardziej inwazyjnych gatunków komarów na świecie, którego obecność stwierdzono już na niemal wszystkich kontynentach – także w Europie. Jego ukłucia nie tylko wywołują silne reakcje skórne, ale mogą również prowadzić do przeniesienia niebezpiecznych wirusów tropikalnych. Wraz z postępującym ociepleniem klimatu oraz rozwojem globalizacji rośnie ryzyko, że komar tygrysi zadomowi się również w Polsce.

  • Neuropatia cukrzycowa – jedno z najczęstszych powikłań cukrzycy

    Neuropatia cukrzycowa jest najczęstszym powikłaniem diabetologicznym, z którym zmaga się znaczny odsetek osób chorych na cukrzycę. Patologia ta charakteryzuje się postępującym uszkodzeniem nerwów obwodowych, wywołanym długotrwale utrzymującym się podwyższonym stężeniem glukozy we krwi. Konsekwencje ignorowania wczesnych symptomów oraz niewłaściwej kontroli glikemii mogą okazać się dramatyczne – od przewlekłego bólu znacząco obniżającego jakość życia, przez owrzodzenia kończyn dolnych, aż po konieczność amputacji stopy czy zwiększone ryzyko powikłań sercowo-naczyniowych. W poniższym artykule przedstawiamy kompleksową analizę tego powikłania, jego mechanizmów rozwoju, objawów klinicznych oraz współczesnych możliwości terapeutycznych.

  • Bąblowica – objawy i leczenie zarażenia tasiemcem bąblowcowym

    Bąblowica jest chorobą odzwierzęcą, w której dochodzi do zakażenia człowieka tasiemcem bąblowcowym. Jedną z najczęstszych dróg zakażenia jest spożycie niemytych owoców leśnych. Głównymi nosicielami tasiemców są psy, koty i lisy. Objawy choroby są nieswoiste, a ze względu na rzadkość występowania mogą być często mylnie zinterpretowane lub przeoczone. Leczenie różni się w zależności od stadia zaawansowania choroby i narządów zajętych przez larwy tasiemca.

  • Opuchnięte oczy – przyczyny i sposoby leczenia opuchlizny powiek

    Powieki, jako niezwykle delikatna i cienka część skóry wokół oczu, są szczególnie podatne na różnego rodzaju obrzęki. Przyczyny tego stanu mogą być bardzo zróżnicowane, a ich rozpoznanie często wymaga dokładnej obserwacji i analizy towarzyszących objawów.

  • Hirsutyzm – nadmierne owłosienie u kobiet. Jakie badania wykonać i jak przebiega leczenie?

    Choć hirsutyzm to problem, który dotyka wiele kobiet, to rzadko się o nim mówi. Dla wielu pań jest on wstydliwym tematem i często bywa źródłem kompleksów, a nawet obniżonej samooceny. Hirsutyzm objawia się nadmiernym owłosieniem w miejscach typowych dla mężczyzn – na twarzy (wąsik, broda, policzki), brzuchu czy plecach. Najczęściej jest spowodowany łagodnymi przyczynami, ale niekiedy może być również sygnałem poważniejszych zaburzeń hormonalnych.

  • Czym jest pokrzywka stresowa? Objawy i metody leczenia wysypki na tle nerwowym

    Pokrzywka stresowa to specyficzna odmiana reakcji skórnej, która pojawia się w odpowiedzi na czynniki psychiczne, w szczególności silny stres, lęk czy napięcie emocjonalne. W odróżnieniu od klasycznych postaci pokrzywki, które mają podłoże alergiczne lub fizykalne, pokrzywka na tle nerwowym może być związana z funkcjonowaniem układu nerwowego i reakcjami organizmu na bodźce psychiczne. W literaturze medycznej określana jest pokrzywką idiopatyczną z komponentą psychogenną lub pokrzywką psychogenną. Pokrzywka stresowa stanowi wyraźny przykład tego, jak silne emocje mogą wpływać na funkcjonowanie różnych układów organizmu i prowadzić do powstawania charakterystycznych objawów dermatologicznych.

Porozmawiaj z farmaceutą
Infolinia: 800 110 110

Zadzwoń do nas jeśli potrzebujesz porady farmaceuty.
Jesteśmy dla Ciebie czynni całą dobę, 7 dni w tygodniu, bezpłatnie.

Pobierz aplikację mobilną Pobierz aplikację mobilną Doz.pl

Ikona przypomnienie o zażyciu leku.
Zdarza Ci się ominąć dawkę leku?

Zainstaluj aplikację. Stwórz apteczkę. Przypomnimy Ci kiedy wziąć lek.

Dostępna w Aplikacja google play Aplikacja appstore
Dlaczego DOZ.pl
Niższe koszta leczenia

Darmowa dostawa do Apteki
Bezpłatna Infolinia dla Pacjentów.

ikona niższe koszty leczenia
Bezpieczeństwo

Weryfikacja interakcji leków.
Encyklopedia leków i ziół

Ikona encklopedia leków i ziół
Wsparcie w leczeniu

Porady na czacie z Farmaceutą.

Ikona porady na czacie z farmaceutą
Newsletter

Bądź na bieżąco z DOZ.pl