Piekące oczy

Zespół „suchego oka”

Rozwija się bardzo często u osób spędzających dużo czasu (po kilka godzin dziennie) przy komputerze. Również na wystąpienie tego zespołu są narażone osoby, które pracują w pomieszczeniach klimatyzowanych lub noszą soczewki kontaktowe. Nie bez znaczenia są również zaburzenia estrogenowe u kobiet.

Dlatego najczęściej na „suche oko” uskarżają się kobiety w ciąży, kobiety stosujące tabletki antykoncepcyjne lub zbliżające się do okresu menopauzy. Na zespół „suchego oka” składają się również: zaczerwienienie oczu oraz uczucie „piasku” pod powiekami. Również patrzenie zwłaszcza na samo światło sprawia ból.

Przyczyną zespołu „suchego oka” są zaburzenia procesu wydzielania łez co z kolei powoduje nieprawidłowości w nawilżaniu gałki ocznej. Rogówka i spojówka pozbawione dostatecznej ilości łez, stają się ponadto bardziej podatne na różnego rodzaju zakażenia i alergie. Dolegliwości mogą nasilać się, jeśli jesteśmy narażeni na zwiększone parowanie łez, np. gdy przebywamy w klimatyzowanych pomieszczeniach. Również dolegliwości mogą nasilać się przy narażeniu na dym tytoniowy, a także na kurz. Diagnostykę i terapię tego zespołu prowadzi lekarz okulista.

W gabinecie okulistycznym można wykonać szereg badań, które określają stopień zaawansowania dolegliwości i pomagają dobrać najbardziej optymalną metodę leczenia. Badania nie są uciążliwe i nie zajmują zbyt wiele czasu. Objawowym leczeniem zespołu „suchego oka” jest stosowanie kropli do oczu, tzw. „sztuczne łzy”. Ich zastosowanie przynosi natychmiastową ulgę, a „suchość oczu” mija na jakiś czas. Większość preparatów tzw. „sztucznych łez” jest dostępnych bez recepty. Jednak ich długotrwałe stosowanie powinno być skonsultowane z lekarzem okulistą.

Coraz częściej okuliści stosują nową metodę leczenia uciążliwych przypadków. Polega ona na uniedrożnieniu dróg odprowadzających łzy poprzez zatyczki wykonane ze specjalnego materiału. Dzięki nim na powierzchni gałki ocznej pozostaje większa ilość własnego filmu łzowego i objawy zespołu „suchego oka” również ustępują. Metoda jest prosta, w pełni odwracalna (koreczki można usunąć) i niebolesna. W większości przypadków eliminuje konieczność używania kropli do oczu.

Ostre i przewlekłe stany zapalne spojówek

Rozwijają się one wskutek działania drobnoustrojów chorobotwórczych, lub różnorodnych czynników zewnętrznych np. złych warunków oświetleniowych, pyłu, kurzu, kosmetyków i dymu. Zapalenie ostre charakteryzuje się: silnym przekrwieniem spojówek, światłowstrętem, swędzeniem i pieczeniem powiek. Niekiedy następuje powiększenie węzłów chłonnych. W zapaleniu przewlekłym: spojówka jest przekrwiona i występuje wydzielina w kątach oka.

Leczenie zapalenia spojówek zależy od czynnika etiologicznego. W przypadku bakteryjnego zapalenia spojówek konieczne jest zastosowanie antybiotyku. Niekiedy potrzeba zastosowania antybiotyku zachodzi również przy zapaleniu spojówek na tle wirusowym. Leczenie takie ma na celu uchronić przed wtórnym zakażeniom. Przy zapaleniu spojówek na tle wirusowym podaje się również leki łagodzące objawy zapalne.

W przypadku zapalenia spojówek na tle uczuleniowym lub drażniącym najlepiej jest unikać lub zmniejszyć narażenie na czynnik przyczynowy. Jest rzeczą oczywistą, że należy chronić oczy przed nadmiernym narażeniem na światło słoneczne a w rzeczywistości przed promieniowaniem ultrafioletowym UV-A, UV-B i UV-C. W szczególności powinniśmy chronić nasz wzrok przed nadmiarem promieniowania słonecznego: przy długiej pracy w warunkach nasłonecznienia (np. na budowach, w rolnictwie, za kierownicą), przy wyjazdach do gorących obszarów klimatycznych, przy wycieczkach w góry (szczególnie zaśnieżone wysokie partie), przy wypoczynku nad wodą i na plażach (głównie w godzinach południowych). Dlatego też powinniśmy nosić okulary przeciwsłoneczne i - co bardzo ważne - atestowane, chroniące oko przed wszystkimi rodzajami promieniowania, zwłaszcza UV-C.