Stokrotka — dla pięknej i zdrowej skóry

Stokrotka pospolita (łac. Bellis perennis ang. Bruisewort) jest niewielką, wieloletnią rośliną pochodzącą z rodziny astrowatych – asteraceae. Stokrotka pospolita występuje powszechnie w Azji, Północnej Afryce oraz Europie. Stokrotki rosną w Polsce głównie na łąkach i pastwiskach, ale są też popularnymi roślinami ozdobnymi. Pochodzenie nazwy tej rośliny nie jest do końca jasne. Łacińska nazwa Bellis może pochodzić zarówno od słowa bellus oznaczającego ładny, jak i od bellum tłumaczonego jako wojna, co może być powiązane z występowaniem stokrotek na polach bitewnych.

Stokrotka pospolita osiąga niewielkie rozmiary. Zwykle bezlistna łodyga jest lekko wzniesiona. Liście występują w formie niewielkiej rozety zlokalizowanej u podstawy łodygi. Kwiaty występują w postaci koszyczka kwiatowego, na który składają się drobne żółte kwiaty rurkowate oraz występujące na obwodzie białe kwiaty języczkowate. Owocem stokrotki jest drobna niełupka. 

Surowcem zielarskim jest kwiat stokrotki – flos (anthodium) bellidis oraz w mniejszym stopniu ziele stokrotki – herba bellidis. 

Kwiaty stokrotki znajdują obecnie zastosowanie w kosmetyce. Wyciągi z kwiatów są wykorzystywane jako składnik kremów i maseczek do pielęgnacji skóry trądzikowej.
Mniej popularną obecnie formą jest odwar lub napar z kwiatów stokrotki, które są czasem stosowane jako lekkie środki wykrztuśne i moczopędne. Działanie wykrztuśne jest czasami wykorzystywane w łagodzeniu objawów występujących podczas przebiegu lekkich przeziębień. Moczopędne właściwości kwiatów stokrotki znalazły zastosowanie w leczeniu zaburzeń układu moczowego i są przydatne przy oczyszczaniu organizmu z toksyn. 
Wyciągi z kwiatów stokrotki mogą być również wykorzystywane w łagodzeniu stanu zapalnego stawów. Okłady z naparu ze stokrotki mogą przyspieszać gojenie ran i zapobiegać wystąpieniu obrzęków i siniaków. 

Ze względu na swoje piękno kwiaty stokrotek są często łączone z boginiami płodności i piękna różnych kultur. Kwiat stokrotki jest utożsamiany z niewinnym uczuciem jakim jest pierwsze zakochanie. Celtyckie legendy wspominają o pochodzeniu stokrotek. Według nich stokrotki były siane w lasach i na łąkach przez opiekuńcze duchy. W średniowieczu kwiaty stokrotki stanowiły swojego rodzaju medalion chroniący przed złem i magicznymi istotami. 

W wyciągach z kwiatów stokrotki główną frakcją czynną są flawonoidy, a wśród nich wyróżniamy glikozydy luteoliny, apigeniny oraz kemferolu. Ponadto, kwiat stokrotki jest również źródłem garbników oraz antocyjanów, do których należy chryzantemina. W wyciągach zidentyfikowano również saponazydy triterpenowe oraz wolne cząsteczki triterpenów. W kwiatach występują również kwasy fenolowe, takie jak kwas ferulowy, kawowy oraz synapinowy. Ziele stokrotki zawiera również śladowe ilości olejku eterycznego oraz kwas jabłkowy i winowy. 

Wyciągi z kwiatów stokrotki wykazują działanie przeciwbakteryjne, które jest najprawdopodobniej związane z obecnością kwasów fenolowych. Flawonoidy występujące w surowcu działają moczopędnie i zapobiegają powstawaniu obrzęków. Ponadto, kwiaty stokrotki mogą wywierać również słabe działanie przeciwgrzybicze. Okłady oraz opatrunki zawierające wyciągi ze stokrotki przyspieszają procesy gojenia skóry oraz ograniczają występowanie przebarwień. Preparaty ze stokrotki mogą ograniczać występowanie stanu zapalnego stawów. 

Z kwiatów stokrotki można przygotować napar lub odwar. W celu przygotowania naparu z kwiatów należy niewielką ilość surowca zalać 200 ml wrzątku i zaparzać pod przykryciem przez 15 minut. Po zaparzeniu napar należy przecedzić i pić trzy lub cztery razy dziennie. 

W celu przygotowania odwaru należy zalać niewielką ilość kwiatów stokrotki letnią wodą i po doprowadzeniu do wrzenia, gotować przez 5 minut. Następnie odwar należy przecedzić i pić kilka razy dziennie. 

W przypadku większości suplementów w tabletkach, zawierających wyciągi z kwiatów stokrotki zaleca się przyjmowanie jednej tabletki na dobę. Kremy i inne preparaty kosmetyczne należy stosować zwykle kilka razy dziennie. 

Napar z kwiatów stokrotki, przyjmowany długotrwale może spowodować zaburzenia ze strony układu pokarmowego. Podczas stosowania zewnętrznego istnieje ryzyko pojawienia się skórnej reakcji alergicznej związanej z przynależnością stokrotki pospolitej do rodziny astrowatych.