Peryndopryl, Perindoprilum - Zastosowanie, działanie, opis

Peryndopryl jest stosowany w nadciśnieniu tętniczym, w niewydolności serca i u pacjentów ze stabilną postacią choroby wieńcowej.

Dawka stosowana w leczeniu zależna jest od jednostki chorobowej, wieku, masy ciała, chorób towarzyszących (zaburzona praca nerek, niewydolność wątroby) itp.

Maksymalna dawka dobowa stosowana u dorosłych to 10 mg.
Ze względu na brak wystarczających danych potwierdzających skuteczność i bezpieczeństwo stosowania peryndoprylu u dzieci i młodzieży do 18 roku życia, stosowanie leku w tej grupie pacjentów nie jest zalecane. Lek przyjmuje się doustnie raz na dobę, rano, przed posiłkiem.

Przeciwwskazaniem są nadwrażliwość na peryndopryl, drugi i trzeci trymestr ciąży, obrzęk naczynioruchowy (wrodzony, idiopatyczny i po wcześniejszym stosowaniu inhibitorów ACE).

Należy zachować szczególną ostrożność na początku leczenia peryndoprylem ze względu na ryzyko nadmiernego obniżenia ciśnienia tętniczego i zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej. Ryzyko to jest większe u osób stosujących dietę ubogosodową, odwodnionych, jednocześnie przyjmujących leki moczopędne, preparaty naparstnicy i beta-adrenolityki. Przed rozpoczęciem przyjmowania peryndoprylu należy wyrównać gospodarkę elektrolitową.
Wystąpienie epizodu niestabilnej dławicy piersiowej w pierwszym miesiącu leczenia wymaga konsultacji lekarskiej w celu oceny stosunku korzyści do ryzyka.
Szczególnej ostrożności wymagają pacjenci ze zwężeniem zastawki aortalnej i/lub zastawki mitralnej, z zaburzeniami czynności nerek (ryzyko ostrej niewydolności nerek), pacjenci poddawani hemodializie (ryzyko reakcji rzekomoanafilaktycznej).
W przypadku wystąpienia obrzęku naczynioruchowego należy natychmiast przerwać stosowanie leku i pozostać pod kontrolą lekarską do całkowitego ustąpienia objawów.
Podczas stosowania peryndoprylu istnieje ryzyko wystąpienia żółtaczki cholestatycznej i dalszego pogarszania czynności wątroby, co może doprowadzić nawet do śmierci.
U pacjentów leczonych peryndoprylem mogą wystąpić zmiany w obrazie krwi (neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość, małopłytkowość). Zmniejszenie liczby białych krwinek wiąże się ze zwiększeniem prawdopodobieństwa rozwoju ciężkich infekcji.
Odpowiedź na leczenie peryndoprylem może być mniejsza u pacjentów rasy czarnej ze względu na mniejszą aktywność reninową osocza w tej grupie pacjentów.
U pacjentów stosujących peryndopryl dochodzi do zmniejszenia rozkładu bradykininy, która powoduje pojawienie się uporczywego, suchego kaszlu.
Stosowanie peryndoprylu należy przerwać na jeden dzień przed planowanym zabiegiem chirurgicznym, ze względu na ryzyko niedociśnienie tętniczego po połączeniu ze środkami znieczulającymi.
Peryndopryl może znacznie podwyższać stężenie potasu w surowicy i prowadzić do poważnych zaburzeń rytmu serca. Nie należy stosować jednocześnie preparatów potasu, leków zwiększających stężenie potasu w surowicy i zamienników soli kuchennej zawierających potas.
Należy regularnie monitorować stężenie glukozy we krwi u pacjentów diabetologicznych.

Peryndoprylu nie należy stosować jednocześnie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek, a także z sakubitrylem i z walsartanem.

Pokarm zmniejsza przemianę peryndoprylu do peryndoprylatu, a tym samym biodostępność leku.

Połączenie peryndoprylu i alkoholu zwiększa ryzyko zawrotów głowy i zamroczenia.

Peryndopryl może powodować niedociśnienie tętniczego, zwłaszcza u pacjentów na początku terapii i jednocześnie przyjmujących inne leki przeciwnadciśnieniowe. Pacjent musi dokonać samooceny nasilenia objawów niedociśnienia: bóle i zawroty głowy, kłopoty z koncentracją, zmęczenie, senność.

Stosowanie peryndoprylu w drugim i trzecim trymestrze ciąży jest bezwzględnie przeciwwskazane. Stwierdzono toksyczny wpływ leku na płód i niemowlęta (m.in. opóźnienie kostnienia czaszki, zaburzenie czynności nerek, małowodzie, niedociśnienie, hiperkaliemię). Stosowanie leku w pierwszym trymestrze nie jest zalecane. U kobiet planujących ciążę lub z potwierdzoną ciążą wskazane jest włączenie alternatywnej terapii przeciwnadciśnieniowej.

Brak jednoznacznych doniesień o wpływie peryndoprylu na laktację. Zaleca się stosowanie innych, bezpieczniejszych leków przeciwnadciśnieniowych w okresie karmienia piersią.

Przedawkowanie peryndoprylu objawia się niedociśnieniem tętniczym, zaburzeniem gospodarki elektrolitowej, zaburzeniem czynności układu sercowo-naczyniowego (bradykardia, tachykardia, hiperwentylacja, kołatanie serca, wstrząs krążeniowy), niewydolnością nerek, kaszlem, zawrotami głowy, lękiem.

Peryndopryl to prolek ulegający przemianie do aktywnego farmakologicznie peryndoprylatu, który hamuje aktywność enzymu konwertazy angiotensyny, odpowiadającego za przemianę angiotensyny I w angiotensynę II oraz za rozkład bradykininy. W efekcie dochodzi do zmniejszenia stężenia w osoczu angiotensyny II i zwiększenia aktywności bradykininy. Działanie przeciwstawne do działania angiotensyny II w warunkach fizjologicznych obejmuje zmniejszenie oporu obwodowego, rozszerzenie naczyń krwionośnych, zmniejszenie resorpcji sodu w nefronach, co w efekcie powoduje obniżenie ciśnienia i objętości krwi krążącej. Oprócz tego zmniejszenie stężenia angiotensyny II hamuje migrację mediatorów prozapalnych do rejonów uszkodzonego śródbłonka naczyniowego i wzmacnia odpowiedź immunologiczną. Opisany wyżej mechanizm działania przeciwzapalnego, a także zmniejszenie utleniania cholesterolu LDL i ekspresji receptorów dla LDL na komórkach śródbłonka jest podstawą zapobiegania rozwoju miażdżycy przez inhibitory konwertazy angiotensyny. Lek zapobiega niewydolności nerek poprzez hamowania aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA). Wzrost bradykininy oddziałuje korzystnie na układ krążenia, ponieważ rozszerza naczynia krwionośne poprzez wzrost uwalniania tlenku azotu ze śródbłonka naczyń. Ponadto, bradykinina wykazuje efekt antyproliferacyjny i przeciwzakrzepowy. Ze wzrostem stężenia bradykininy wiąże się także charakterystyczne dla tej grupy leków działania niepożądane- uporczywy, suchy kaszel.

Lek dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego. Aktywna postać leku (peryndoprylat) stanowi w krwioobiegu 27% dawki. Lek należy przyjmować przed posiłkiem, ponieważ jednocześnie przyjęty pokarm hamuje przemianę leku do peryndoprylatu. Stężenie maksymalne peryndoprylatu jest osiągane w ciągu 3-4 h od podania.

Wiązanie peryndoprylatu z białkami osocza jest zależne od stężenia i przeważnie wynosi 20%.

Peryndopryl jest prolekiem, który ulega przemianie do aktywnego metabolitu peryndoprylatu. Oprócz peryndoprylatu powstaje pięć innych metabolitów pozbawionych aktywności farmakologicznej.

Wydalanie leku następuje z moczem. Niezmieniona postać leku w moczu stanowi 4-12%. Okres półtrwania w fazie eliminacji pojedynczej dawki wynosi 17 h. Po wielokrotnym podaniu dawki stan stacjonarny zostaje osiągnięty w ciągu 4 dni.