Nadtlenek wodoru, Hydrogenium peroxydatum - Zastosowanie, działanie, opis

Nadtlenek wodoru jest wskazany do użytku zewnętrznego jako środek dezynfekujący i odkażający. Służy do przemywania ran i płukania jamy ustnej w chorobach dziąseł, przyzębia oraz do irygacji kieszonek przydziąsłowych w stomatologii.

Nadtlenek wodoru przeznaczony jest tylko do użytku zewnętrznego. Stosowany na skórę, na śluzówkę jamy ustnej, do przemywania ran 3% płyn.

Do płukania jamy ustnej nie należy stosować nierozcieńczonego preparatu. Aby utworzyć roztwór do płukania należy 1 łyżkę płynu (15 ml) rozcieńczyć w szklance wody (200 ml).

Przeciwwskazaniem do stosowania nadtlenku wodoru jest nadwrażliwość na składniki preparatu. Nie należy używać w bardzo ostrych, wrzodziejących zapaleniach dziąseł, gdyż może to doprowadzić do bolesnego uszkodzenia błon śluzowych jamy ustnej.

Nadtlenku wodoru nie stosuje się na rozległe rany.

Należy chronić oczy przed kontaktem z lekiem. Nie jest on przeznaczony do stosowania do jam ciała.

Skutkiem wprowadzenia do jam ciała może być miejscowa rozedma, objawiająca się bólem miejscowym, a po wniknięciu do naczyń krwionośnych – powstaniem zatorów i methemoglobinemii.

Jak do tej pory nie odnotowano przeciwwskazań do łączenia nadtlenku wodoru z innymi substancjami czynnymi, jednakże warto wspomnieć lekarzowi o przyjmowaniu obecnie lub w ostatnim czasie innych leków.

Nadtlenek wodoru nie wpływa na sprawność psychomotoryczną.

Nie są znane przeciwwskazania przy stosowaniu zewnętrznym. Należy jednak zachować ostrożność.

Nie są znane przeciwwskazania przy stosowaniu zewnętrznym. Należy jednak zachować ostrożność. Skóra dziecka nie powinna mieć kontaktu z preparatem znajdującym się na skórze matki. 

  Do skutków ubocznych przy podaniu zewnętrznym zaliczamy podrażnienie jamy ustnej i gardła, przerost brodawek nitkowatych języka oraz zmiany w obrębie dziąseł. Objawy takie występują zazwyczaj przy zbyt częstym stosowaniu leku. 

Nadtlenek wodoru wykazuje właściwości przeciwdrobnoustrojowe wobec większości form mikroorganizmów, w tym form uśpionych o znanych profilach wysokiej odporności, takich jak zarodniki bakterii i cysty pierwotniaków. Działa jako utleniający biocyd, generując wolne rodniki, które powodują uszkodzenie DNA, białek i lipidów błonowych poprzez utlenianie. Nadtlenek wodoru ulega szybkiemu rozkładowi do tlenu i wody podczas kontaktu z materiałem biologicznym, jego działanie jest ograniczone do stosunkowo krótkiego czasu. W związku z tym nadtlenek wodoru można zaliczyć do grupy środków antyseptycznych. Cząsteczki H₂O₂ ze względu na swoje małe rozmiary łatwo przenikają przez błony komórkowe, wykazując działanie biobójcze wobec szerokiego spektrum organizmów – bakterii, grzybów i wirusów.