Mleczan magnezu, Magnesium lacticum - Zastosowanie, działanie, opis

Związki magnezu znalazły zastosowanie w terapii niedoborów tego pierwiastka. 

Mleczan magnezu można stosować również profilaktycznie w przypadku schorzeń i sytuacji zwiększających ryzyko pojawienia się istotnych niedoborów tego pierwiastka. Prawdopodobieństwo niedoboru magnezu wzrasta w przypadku:

• niewłaściwej diety;
• przemęczenia fizycznego lub psychicznego;
• współistniejących zespołów złego wchłaniania;
• palenia tytoniu lub częstego spożywania alkoholu;
• długotrwałej terapii środkami przeczyszczającymi. 

Przyjmowanie mleczanu magnezu może być pomocne w ograniczeniu kołatania serca, drżenia powiek, przykurczy mięśniowych, zaburzeń snu, zaburzeń nastrojów, lęków, ospałości. 

Schemat dawkowania substancji czynnej jest zależny od wieku oraz masy ciała pacjenta, a także od stopnia występującego niedoboru. Kuracja niedoboru magnezu powinna trwać zazwyczaj około czterech tygodni. 

Zalecana dawka dobowa mieści się w zakresie od 51 mg do 384 mg mleczanu magnezu na dobę. 

Mleczan magnezu może być również stosowany podczas terapii niedoboru jonów magnezu u dzieci i młodzieży. Zalecana dawka dobowa substancji czynnej wynosi od 51 mg do 76.5 mg w przypadku dzieci w wieku od dwóch do sześciu lat. U dzieci w wieku powyżej 6 lat należy stosować od 102 mg do 127,5 mg mleczanu magnezu. 

Przeciwwskazaniem do stosowania mleczanu magnezu jest wystąpienie reakcji nadwrażliwości na tę substancję czynną. Innymi ograniczeniami podczas terapii są:

• hipermagnezemia;
• zbyt niskie ciśnienie tętnicze;
• biegunka;
• zespół złego wchłaniania;
• poważna niewydolność nerek;
• miastenia;
• blok przedsionkowo–komorowy.

Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności w przypadku pacjentów cierpiących na umiarkowaną postać niewydolności nerek ze względu na ryzyko wystąpienia hipermagnezemii. 

Ograniczone działanie mleczanu magnezu występowało u pacjentów cierpiących na zaburzenia układu pokarmowego. 

Podczas terapii jednoczesnego niedoboru magnezu lub wapnia zalecane jest  początkowo wyrównanie niedoboru jonów magnezu.

Pacjenci w trakcie terapii tetracyklinami powinni zachować trzygodzinny odstęp między przyjęciem mleczanu magnezu a antybiotyku. Substancja lecznicza może ograniczać wchłanianie tetracyklin.

Przyjmowanie leku na czczo może spowodować pojawienie się biegunki. 

Przyjmowanie preparatów zawierających mleczan magnezu z posiłkami może zmniejszyć ryzyko wystąpienia biegunki podczas suplementacji. 

Mleczan magnezu nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów. 

Fosforany oraz wapń znacząco ograniczają proces wchłaniania substancji czynnej w jelicie. 

Brak badań potwierdzających bezpieczeństwo mleczanu magnezu podczas ciąży. Substancja czynna może być stosowana przez kobietę ciężarną jedynie w przypadku wyraźnej konieczności, po wcześniejszej konsultacji z lekarzem. 
Stosowanie leku przez kobiety ciężarne (w uzasadnionych przypadkach) nie wykazało szkodliwego wpływu mleczanu magnezu na przebieg ciąży. 

Przyjmowanie mleczanu magnezu podczas karmienia piersią jest możliwe. Zapotrzebowanie kobiety karmiącej na jony magnezu mieści się w zakresie od 310 mg do 360 mg. W przypadku niedoboru magnezu w diecie, brakującą ilość jonów magnezu można dostarczyć do organizmu w ramach suplementacji. 

Ze względu na niewielką biodostępność mleczanu magnezu po podaniu doustnym zmiana zawartości jonów magnezu w pokarmie matki karmiącej nie jest znacząca. 

W przypadku przyjęcia zbyt dużej dawki substancji czynnej istnieje ryzyko wystąpienia zespołu mleczno–alkalicznego, którego następstwem mogą być zaburzenia oddechowe oraz upośledzenie pracy mięśnia sercowego.
U niektórych pacjentów podczas długotrwałego przyjmowania mleczanu magnezu zaobserwowano spadek ciśnienia tętniczego, zaburzenia czucia, zmniejszenie siły mięśniowej oraz utratę odruchów ścięgnowych. 

Magnez jest jednym z najważniejszych makroelementów występujących wewnątrz organizmu. Substancja czynna warunkuje przebieg niektórych reakcji enzymatycznych, bierze udział w procesie skurczu mięśni (w tym mięśnia sercowego). Magnez zmniejsza przekaźnictwo nerwowo–mięśniowe ograniczając pobudliwość neuronów. 

Jony magnezu są również niezbędne do:

• prawidłowej kontroli stężenia glukozy w osoczu;
• utrzymania stabilnej gospodarki hormonalnej;
• podtrzymania właściwego ciśnienia tętniczego;
• produkcji białek.

Mleczan magnezu stosunkowo słabo wchłania się z przewodu pokarmowego (na poziomie około  od 30% do 50%). Proces absorpcji jonów magnezu przebiega w dalszej części jelita cienkiego. 

Proces wchłaniania magnezu z przewodu pokarmowego może zostać przyspieszony przez obecność pirydoksyny, witaminy D, kwaśny odczyn posiłku. Absorpcja zostaje spowolniona w zasadowym środowisku, w obecności fitynianów, błonnika, tłuszczów i fosforanów. 

Od 20% do 30% zastosowanej dawki magnezu występuje w osoczu w postaci sprzężonej z białkami. 

Obecność jonów magnezu potwierdzono w tkance kostnej, w przestrzeni pozakomórkowej oraz we wnętrzu większości komórek organizmu. 

Większa część przyjętej dawki mleczanu magnezu jest wydalana z moczem. Około 97% wydalonego magnezu ulega procesowi resorpcji zwrotnej. Jedynie niewielka część dawki ulega wydaleniu z kałem lub potem.